We spraken Romano Denneboom over geld verliezen, amateurvoetbal en Oranje

Maar op zijn dertigste vond hij het mooi geweest. Hij was klaar met het leven als profvoetballer. Hij daalde af naar de amateurs, waar hij nog steeds voetbalt. Dit zal zijn laatste seizoen als amateurvoetballer zijn.

Hij probeert nu vooral jonge voetballers te behoeden voor fouten die hij zelf heeft gemaakt. VICE Sports sprak hem over het geld dat hij verdiende, rokende teamgenoten en zijn afgeketste transfers naar PSV en China.

VICE Sports: Ha Romano, je speelt bij DHC in Delft, hoe is het daar?
Romano Denneboom: Goed, dit is mijn derde jaar in de hoofdklasse. Ik woon zelf in Pijnacker dus de club is echt maar tien minuten rijden. Ik heb het er echt goed naar m’n zin, maar aan het einde van dit seizoen kap ik er wel mee.

Oh, waarom?
Ik ben 36 en vind het eigenlijk wel mooi geweest. Ik ben met andere dingen bezig en daar wil ik meer tijd voor hebben. De competitie is ook veranderd, we gaan tegenwoordig heel het land door. Op zondag ben je gewoon hele dagen onderweg, daar heb ik gewoon geen zin meer in. Vandaar dat ik stop.

Waar wil je je dan op gaan richten?
Ik voetbal ook nog bij FC de Rebellen, en de zomer komt eraan, dus dan speel ik ook veel wedstrijden op zaterdag. Als je dan zondag ook nog speelt, ga je natuurlijk niet voluit. Daarnaast speel ik nog af en toe mee met de ex-internationals. Sinds kort ben ik aangesloten bij een zaakwaarnemersbureau. Het klinkt allemaal heel zwaar, maar ik begeleid eigenlijk gewoon spelers. Dus ik bekijk veel wedstrijden en dat is natuurlijk ook vaak op zaterdag en zondag.

Wat doe je precies in de zaakwaarnemerswereld?
Veel spelers bekijken en jonge voetballers scouten. Ik probeer te zorgen dat ze zich aansluiten bij het bureau. Puur een stukje begeleiding: sommige jongens hebben nog geen contract, andere al wel. Ik heb natuurlijk zelf behoorlijk wat meegemaakt: in de Champions League gespeeld, gedegradeerd, veel geld gehad en veel geld verloren. Ik probeer die jongens daarin te adviseren. Als ze als voetballer een goede periode hebben, maar zeker ook als het minder gaat, dan weet ik precies hoe ze zich voelen.

Je had veel geld, maar je hebt ook veel verloren. Doel je dan op je jonge jaren als voetballer?
Ja, achteraf gezien kon ik er niet zo goed mee omgaan. Je verdient een hoop en zit dan als jongeling in Heerenveen. Je kunt ineens behoorlijk wat doen, terwijl ik me eigenlijk alleen had moeten focussen op het voetbal. Maar ik vond huizen en auto’s ook erg leuk. Dat ging ten koste van mijn carrière. Het waren dingen die achteraf niet belangrijk waren, maar op dat moment vond ik dat allemaal erg mooi.

Je maakte voor jouw leeftijd vrij vroeg – rond je dertigste – de overstap naar de amateurs. Waar lag dat aan?
Op een gegeven moment heb ik de keuze gemaakt om naar Sparta te gaan en dat heeft helemaal verkeerd uitgepakt. Toen was ik er echt helemaal klaar mee. Dat ik nog altijd bij de amateurs voetbal, zegt eigenlijk genoeg: ik vind voetbal gewoon leuk. Ik wilde dat plezier weer terugvinden. Het was toen moeilijk om aan een club te komen. Soms wilde ik wel en de club niet, en soms andersom. Toen dacht ik bij mezelf: ik ben er klaar mee, ik ga lekker op zondag bij de amateurs voetballen.

In je tijd bij FC Twente speelde je voor duizenden supporters. Hoe was die omschakeling naar de amateurs?
Dat was flink wennen natuurlijk. Ik zag na de wedstrijd bijvoorbeeld ineens een aantal spelers een sigaretje opsteken. Maar verder deed het me allemaal niet zo veel. Natuurlijk is het gaaf om in een vol stadion te spelen, maar ik had eigenlijk net zoveel plezier als ik een doelpunt maakte op een amateurveld.

Terug naar het begin van je carrière. Als talent van Heerenveen kwam je via Willem II bij NEC terecht. Op 23-jarige leeftijd werd je opgeroepen voor Oranje.
Ik had een goede periode bij NEC en er waren flink wat geblesseerde spelers. Na de training wilde ik naar huis gaan, tot Ton Spaan (de elftalleider, red.) me vertelde dat ik bij de selectie zat. Dat had ik absoluut niet verwacht. Een heel mooi moment. Die wedstrijd tegen Liechtenstein speelde ik absoluut niet goed, maar het hele proces was fantastisch.

Hoe werd je ontvangen in die selectie vol wereldsterren?
Ik kwam in een kleedkamer met Edwin van der Sar en Edgar Davids, allemaal jongens die bij behoorlijke clubs speelden. Ik kende veel van hen al, doordat we bijvoorbeeld dezelfde zaakwaarnemer hadden, dus de ontvangst was goed. Het ligt er ook aan hoe je jezelf opstelt natuurlijk. Maar het was even schakelen, het tempootje op de training lag net iets hoger. En ik had toen zelf een Toyota van de club, en daar stonden natuurlijk wel wat mooiere auto’s op een rijtje. Dat is wel een verschil, die spelers waren een stapje verder in hun carrière.

Klopt het dat PSV vervolgens aanklopte bij NEC voor ene Romano Denneboom?
Zeker, PSV benaderde toen mijn zaakwaarnemer, dat was natuurlijk op het laatste moment. Ze wilden me erg graag hebben en alles lag al klaar, maar NEC liet mij uiteindelijk niet gaan. Ze wilden eerst Matthew Amoah van Dortmund halen en daarna mocht ik pas vertrekken. Het lukte ze niet om hem binnen te halen, dus mocht ik niet weg. Dat was een tikkie voor mij, want er lag een behoorlijk contract voor me klaar. Volgens mij ben ik toen drie dagen niet op de club geweest, ik moest het even een plekje geven.

Na een goede periode bij FC Twente kwam je uiteindelijk terecht bij Sparta. Er is een hoop gezegd en geschreven over die periode. Wat is jouw kant van het verhaal?
De mensen van bovenaf wilden me heel graag hebben. Trainer Frans Adelaar blijkbaar niet, dat had ik eigenlijk al kunnen weten bij de kennismaking. Ik was nieuw bij de club en kwam me natuurlijk even netjes voorstellen. Het enige wat hij toen zei, was: “Goed dat je er bent, de jongens zitten hiernaast.” De eerste wedstrijd speelde ik goed en gaf ik een assist, we wonnen geloof ik met 2-0. Daarna uit bij Heracles speelde ik normaal, niet goed en niet slecht. Maar in de rust werd ik er gewoon afgehaald. Toen ben ik meteen boos geworden: waarom moet ik er af? Geen reden. Later ben ik zelf nog een gesprek aangegaan, ik was benieuwd wat er was of wat hij eventueel tegen mij had. Toen zei hij: “Volgens mij probeer jij hier de grote jongen van FC Twente uit te hangen.” Uiteindelijk hebben ze me naar huis gestuurd en kreeg ik gewoon doorbetaald. Aad de Mos heeft me daarna nog teruggehaald, maar het was al helemaal misgegaan onder Adelaar.

Het klinkt alsof je al 3-0 achter stond voordat je binnenkwam.
Eerder 10-0 denk ik. Ik heb gewoon mijn best gedaan. Misschien was ik niet honderd procent fit omdat ik toen bij Twente niet alles meer speelde, maar ik had zeker de intentie om wat te laten zien en de club te helpen. Maar als je zo wordt ontvangen, dan wordt het een heel lastig verhaal.

In 2011 ging je naar je laatste profclub, Arminia Bielefeld in de 2. Bundesliga.
Ik trainde eigenlijk niet of nauwelijks meer en toen mocht ik net voor de winterstop een oefenwedstrijd spelen bij Bielefeld. Dat ging prima, maar ze zagen dat ik conditioneel niet op mijn top zat. Ik ging vervolgens mee op trainingskamp en kon meteen tekenen voor een half jaar. We hadden een selectie van 48 spelers of zo. Mijn rugnummer was 46, dat zegt ook genoeg. Ze stonden er niet goed voor en degradeerden uiteindelijk. Toen moesten de meeste jongens ook gewoon weg. We hadden allemaal contracten voor de 2. Bundesliga, dus we waren te duur. Ik dus ook.

Er volgden nog stages bij Luton Town, NAC Breda en nog veel andere clubs.
Ja, ik ging er naartoe om te voetballen. Maar eigenlijk was de motivatie al lang weg.

Tegenwoordig kiezen veel spelers op zo’n moment voor een land als China, was dat geen optie?
Ik ben zelfs in China geweest. Ik zou daar vijf dagen gaan kijken, er was een club waar ik veel geld kon verdienen. Maar na twee dagen ben ik gewoon naar huis gegaan. Dat was het gewoon niet voor mij. Ik heb m’n kinderen thuis zitten, en daar moest je zelfs vliegen naar uitwedstrijden. Daar had ik allemaal geen zin in. Het is voor mij geen optie om veel geld te verdienen, maar niet gelukkig te zijn. Dan liever terug naar Nederland met iets minder geld.

Als je nu terugkijkt op je carrière, heb je het idee dat je er alles hebt uitgehaald?
Dat sowieso niet, maar ik ben wel gewoon mezelf gebleven. Als ik me anders had voorgedaan, had ik waarschijnlijk langer kunnen voetballen, maar dan was ik een ander persoon geweest. Ik ben eigenlijk wel tevreden en heb bewust voor deze weg gekozen.

Wat geef je de jongens mee die je nu zelf gaat begeleiden?
Ik altijd erg direct, en dat heeft bij mij niet altijd goed uitgepakt. Ik zou ze adviseren: voetbal is emotie, maar reageer niet direct. Ga bijvoorbeeld eerst naar huis. Eerst even goed nadenken en op een andere manier de trainers benaderen.

Dit is een interview uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.