FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

We spraken K-1 legende Peter Aerts over New Kids, Badr Hari en Las Vegas

"Of ik nou win of verlies, ik ga gewoon knokken."

Peter Aerts houdt wel van een partijtje matten. Zoveel zelfs dat hij komend weekend op zijn 46ste zijn afscheidspartij vecht in Almere. The Lumberjack was eigenlijk al een tijdje gestopt, maar nam nooit afscheid in Nederland. En een afscheid is altijd een goed excuus om nog een keer die ring in te stappen en iemand total loss te slaan.

Aerts ging de vorige twee decennia als een houthakker door de K-1 heen, tegen grote namen als Ernesto Hoost, Sem Schilt en Badr Hari. Aerts won de K-1 Grand Prix drie keer en kan daardoor in Japan niet over straat zonder belaagd te worden door hordes fans, maar in Nederland is dat geen probleem. VICE Sports ontmoette de kickbokslegende in een koffietentje in Enschede, de stad waar hij tegenwoordig woont met zijn gezin, om te praten over zijn leven als knokker.

Advertentie

VICE Sports: Ha Peter, voelt het lekker om weer naar een gevecht toe te werken?
Peter Aerts: Ja man, ik ben veel scherper nu. Ik heb weer een doel, dat voelt altijd beter.

Ben je niet gewoon verslaafd aan de adrenaline van het vechten?
Ja, voor mij is het een kick. Altijd. Er zit toch altijd een beetje risico bij. Als ik de opkomstmuziek hoor en zo, vind ik dat te gek. Ik heb 32 jaar gevochten, 27 jaar met de wereldtop meegedaan. Dit is gewoon mijn ding.

Ik zat inderdaad te kijken. Ik ben in 1991 geboren, maar jij was in 1990 al kampioen.
Maar ze gaan nog steeds allemaal neer hoor. Ik merk wel dat ik minder wordt qua snelheid en zo, maar ik zorg dat ik in topvorm ben voor dit gevecht. Het belangrijkste zit tussen je oren. Sommige mensen zijn dertig jaar en liggen op de bank chips te eten, die zijn moe als ze opstaan. Ik ben altijd topfit, train altijd, twee keer per dag. Vind ik heerlijk.

Foto’s door Fleur Groenen.

Je hebt ook een paar keer in de films van de gasten van New Kids gezeten.
Ja, dat was wel lachen.

Hoe is dat tot stand gekomen?
Ik kende ze eerst niet eens, maar op een gegeven moment hoorde ik mijn zoon “He, verrekte kut!” zeggen. Ik zei meteen tegen hem dat hij eens normaal moest doen. “Kom eens kijken,” zei mijn zoontje toen en hij liet me filmpjes zien. Ik heb me dood gelachen. Een week later kreeg ik toevallig een email van die gasten of ik aan hun film mee wilde doen. Dat was te gek. Aardige gasten, hoor. Hele nette jongens gewoon. En goede acteurs.

Advertentie

Nou, jij hebt het ook goed gedaan in jouw scenes.
Ik moest mezelf spelen. Dat ging wel, haha. Is niet zo moeilijk. Voor de tweede film hadden ze niet echt een scène over, maar ze wilden me er per se nog in hebben. “Kom langs!”, zeiden ze. Trap ik er voor de aftiteling nog eentje in elkaar.

Zou je meer willen doen in de filmindustrie?
Ik vind het wel leuk om te doen, maar je moet bij filmen heel veel wachten. Ik heb ook een keer een reclame gemaakt in Thailand, die later in Japan uitkwam. Moest ik de hele tijd daar zijn en steeds wachten. Elke keer drie kwartier wachten om vijf minuten te filmen. Maar in Thailand vond ik dat niet erg hoor, ging ik even op het strand liggen, lekker zwemmen. Deden ze me daarna weer een make-upje op en ging ik weer filmen.

In Azië voel je je volgens mij meer thuis dan hier.
In Azië voel ik me goed, Japan is mijn thuisland. Ik had er wel heen willen verhuizen, maar mijn vrouw wil liever hier blijven, bij de familie in de buurt. Dat begrijp ik ook wel. Ik vlieg zeker vijf keer per jaar naar Japan, soms vaker, omdat ik er nu mijn eigen amateurbond heb. Ik doe er soms ook mee aan televisieshows. Daar doen ze gekke dingen. Een keer, bij een soort rad van fortuin, stopte het rad voor een meisje op het verkeerde moment. Lieten ze een gietijzeren pan op haar hoofd vallen. Werd ze helemaal duizelig. Of ze kijken wie het langst in gloeiend heet water kan liggen. Zulke dingen. Ik moet daar wel om lachen.

Advertentie

Moest jij in die show zelf ook iets geks doen?
Ik moest een limonadeglas wodka leegdrinken. Maar dat maakt mij niet zoveel uit. Dat drink ik zo ook wel, haha.

Wat vind je verder zo tof aan Azië?
Ik vind het heerlijk ontspannen daar. Lekker eten ook. Daar hoef ik geen aardappels te eten. Ik vind de mensen voor het merendeel ook heel relaxed in Azië. Die Japanners zijn zulke nette mensen. Als daar duizend man in de rij staan, stappen ze gewoon achteraan de rij. In Nederland gaan we dringen om vooraan te staan. En vechtsport leeft daar ook echt.

Klopt het dat je de afgelopen jaren ook wel eens aan showworstelen hebt gedaan in Japan?
Antonio Inoki had daar een bond die showworsteltoernooien organiseerde. Inoki was een groot worstelaar, hij heeft zelfs een keer tegen Mohammed Ali gevochten. Voor zijn bond heb ik een paar keer aan showworstelen gedaan. Dat is lachen hoor, maar wel moeilijk. Met kickboksen moet je je moment uitzoeken, het is een tactisch spelletje. Maar met showworstelen moet je tien minuten constant een show geven, met koprollen en alles. En het niveau was hoog, met wereldkampioenen als worstelaar Bobby Lashley. Echte atleten.

Was dat een beetje MMA-achtig, met verschillende vechtsporten door elkaar?
Zoiets inderdaad. Ik was de kickbokser, met kickbokshandschoenen aan. Maar het moest er wel echt uit zien, dus ik trapte die gasten gewoon door de ring heen. Maar die gasten gooiden mij ook gewoon hoor. Ik heb een keer bijna mijn nek gebroken daar. Als je die gasten door de ring heen trapt, kun je ook wel wat terug verwachten.

Advertentie

Heb je zelf ook wel eens echt aan MMA gedaan?
Ik ben twee jaar geleden nog een keer ingevallen bij een MMA-gevecht. Moest ik tegen een worstelaar van 192 kilo, zonder te trainen. Na een minuut was ik al moe. Als hij me vast zou pakken, zou hij mijn kop eraf trekken. Maar ik heb uiteindelijk drie rondes met hem gevochten. Ik zag eruit aan het einde, man, mijn kop was helemaal kapot. Maar ik vond het wel een kick. Mijn vrouw zei tegen de jongen in de hoek dat hij de handdoek moest gooien als het niet goed ging. Maar ik zei tegen die jongen: “Als jij die handdoek gooit, heb je een probleem.” Toen wist hij helemaal niet meer wat hij moest doen. Ik beslis zelf wel wanneer ik stop.

MMA wordt steeds populairder. Wat vind je van de UFC?
Het heeft de markt overgenomen. Ik heb wel eens getraind met Gegard Mousasi bijvoorbeeld. Ik vind het top. Weet je wat het is, die Amerikanen weten hoe ze een show moeten maken. Ik ben laatst in Las Vegas naar Conor McGregor tegen Nate Diaz geweest. Stonden we tussen al die dronken Ieren, echt leuk. Maar ze waren allemaal netjes en de fans liepen allemaal door elkaar. Bij het voetbal zouden ze elkaar kapot maken, daar niet.

Krijg je in Amerika ook de erkenning die je in Japan krijgt?
In Amerika kennen ze me wel, maar is het anders. De buitenlandse vechters daar kennen me wel allemaal, bijvoorbeeld de Russen en Brazilianen. Maar de Amerikanen zelf zijn meer op zichzelf gericht. Ik vind het lekker om in Amerika op vakantie te gaan. Het is een mooi land. De mensen zijn wel een beetje overdreven, maar ik ben daar niet zo bekend. In Japan word ik de hele dag om handtekeningen en foto’s gevraagd. Dat is wel leuk, maar niet als ik met mijn gezin op vakantie ben.

Advertentie

Waar in Amerika ga je het liefst heen?
Las Vegas, sowieso.

Om te gokken?
Nee, dat vind ik zonde van mijn geld. Maar je kan alles doen in Las Vegas. Je kan er lekker zwemmen, eten, shows bezoeken. Je hebt er lekker weer, de vrouwen kunnen winkelen als ze willen. Alles kost een stuk minder ook. Een spijkerbroek die hier 125 euro kost, heb je daar voor vijftig euro.

Ik las ergens trouwens ook dat jij heel populair bent onder Marokkaanse vechtsportfans. Klopt dat?
Ja dat klopt wel. Dat komt denk ik doordat veel Marokkaanse jongens aan kickboksen doen. En daar zitten veel goede vechters bij.

Welke jonge vechters van nu vind je goed?
Je hebt een paar goede jonge Marokkaanse vechters, zoals Nordin Ben-Moh en Ilias Boulaid. Ik train zelf zwaargewicht Murat Aygun. Hij is heel talentvol, wint al zijn partijen. Maar bij Glory laten ze hem er niet tussen. Ze willen hun eigen kampioenen kweken. Het is een beetje vriendjespolitiek. Als je in de gym van de zoon van Cor Hemmers (een van de organisatoren van Glory, red.) traint, kom je sowieso bij Glory.

Jij hebt voor zowel K-1 als Glory gevochten. Wat vind je van Glory vergeleken met de oude K-1?
Kijk, als Glory nou gewoon de beste zwaargewichten haalde, net als de K-1 vroeger, was het vergelijkbaar geweest. Rico Verhoeven verloor een paar jaar geleden bijvoorbeeld van een Oekraïner (Andrey Gerasimchuk, red.) in China. Toen kreeg Rico er echt van langs. De K-1 had die jongen er meteen bij gepakt, maar Glory heeft dat niet gedaan. Je hoort hier nu niks meer van die Oekraïner, hij vecht nog steeds in China. Die zou Glory er eigenlijk bij moeten halen om de competitie beter te maken.

Advertentie

Rico Verhoeven heeft nu Remy Bonjasky uitgedaagd. Wat vind je daarvan?
Dat gaat niet gebeuren. Het is niet interessant. Als het gebeurt, komen er vast mensen naar kijken, maar echte kickboksfans gaan niet kijken. Alleen mensen achter de televisie, die er geen verstand van hebben.

En de partij die Jamal Ben Saddik tegen Verhoeven heeft aangevraagd. Denk je dat dat wel wat wordt?
Die ga ik niet eens kijken, denk ik. Bij Rico tegen Badr wist je dat er iets ging gebeuren, want Badr gaat voor de knockout. Dat willen de mensen zien, niet iemand die alleen op de puntjes tikt. Mensen willen knokken zien, dat is gewoon zo. Badr is echt een knokker. Hij gaat ervoor. Ik ken Badr persoonlijk goed, dus ik hoop dat hij zijn carrière na het uitzitten van zijn straf weer oppakt, omdat hij een mooie vechter is.

Volgens mij heb jij een goede band ontwikkeld met je meeste tegenstanders.
Ernesto Hoost en ik sloegen elkaar altijd total loss en dan gingen we daarna samen een biertje drinken. Zo deed ik dat. Dit is een sport, dus in de ring knok je voor je leven, maar daarna hoor je gewoon normaal te doen tegen elkaar. Biertjes drinken met elkaar, gezellig de stad in, dat vind ik leuk.

Met welke collega’s heb je de beste band ontwikkeld?
Met de oude K-1 gasten heb ik het allemaal goed. Zoals Ernesto Hoost, Ray Sefo en Sam Greco. Met Andy Hug was ik het beste. Echt een gezellige kerel. Hij is in 2000 op onze bruiloft geweest. Kort daarna is hij overleden aan acute leukemie. Andy ligt half begraven in Zwitserland en half in Kyoto, op een samuraibegraafplaats, tussen de oude samurai van vijfhonderd jaar geleden. Dat is wel mooi hoor. Maar goed, je moet een beetje geluk hebben in het leven. Sommige mensen roken en drinken en worden honderd, anderen zijn kerngezond maar gaan jong dood.

Advertentie

Jij bent natuurlijk altijd enorm van je lichaam uitgegaan. Is het dan moeilijk om nu te merken dat het wat minder wordt?
Ik merk het aan mijn handen, knieën, overal wel. Maar ik ben 46 en topfit, hoor. Ik heb een sixpack, dat kunnen de meeste mannen van mijn leeftijd niet zeggen, toch? Ik sport, ben lekker bezig. Ik probeer mensen in mijn eigen sportschool ook een beetje te motiveren, pluk jongens van de straat om ze een beetje een doel te geven.

Vechten je eigen kinderen ook?
Ik heb een tweeling met mijn vrouw, een jongen en meisje van vijftien. Zij kickboksen allebei. Ik heb ze nooit gepusht, ze moeten zelf weten of ze wel of niet willen vechten. We hebben tennis, voetbal, judo en basketbal geprobeerd, maar ze wilden per se kickboksen. Vind ik ook wel leuk, neem ik ze gewoon mee naar de gym. Ben ik toch met mijn kinderen.

Je hebt zelf vroeger ook gevoetbald bij de amateurs, toch?
Ja, heel vroeger. Als voorstopper.

Kwamen ze er langs?
Dan moesten ze er wel drie keer voorbij. Ik moest het van mijn inzet hebben. Ik was niet zo’n technische voetballer.

Vechten je kinderen inmiddels ook wel eens wedstrijden?
Ja, dat vind ik wel zenuwslopend hoor. Laatst sloeg mijn zoontje een tegenstander en dacht hij dat hij al gewonnen had, toen kwam de tegenstander nog terug met een hoek. Bloedde de neus van mijn zoon, moesten er twee tampons in. Vind ik niks. Maar ja, het hoort bij het spel. Als ik het zelf doe, maakt het me niks uit, maar met mijn kinderen is het anders.

Heb je zin in komend weekend?
Om te vechten? Altijd. Als ik in die hal ben, met de muziek en alles, dan gaat het los. Voor eigen publiek, met mijn eigen familie erbij. Ik doe het ook een beetje voor hen. Ik heb nooit een afscheid gehad hier in Nederland. Ik neem wel een risico, want ik word een dagje ouder. Maar of ik nou win of verlies, ik ga gewoon knokken.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.