We spraken Everton Ramos over sperziebonen, Peter Bosz en Chinees voetbal

In Almelo denkt niemand bij de naam “Everton” aan die schitterende blauwe club uit Liverpool. Everton is daar synoniem voor Everton Ramos da Silva, de Braziliaan die van 2006 tot 2013 uitgroeide tot topscorer en publiekslieveling van Heracles. Hij maakte zeventig doelpunten in in de Eredivisie. Helaas ging het sportief niet meer zo goed met Everton sinds hij vertrok uit Almelo.

In de zomer van 2013 tekende Everton een goed contract bij Al-Nassr uit Saudi-Arabië, maar hij had daar om verschillende redenen geen goede tijd. Hij speelde ook nog even in China en keerde daarna terug naar Brazilië. Af en toe liet hij in interviews weten nog graag terug te willen naar Heracles. We spraken de nu 33-jarige speler om meer te weten te komen over zijn liefde voor de Almelose club en de roerige tijd sinds zijn vertrek uit Nederland.

VICE Sports: Ha Everton, hoe is het met je?
Everton Ramos da Silva: Het gaat goed, ik woon nu in São Paolo. Ik heb de afgelopen maanden voor Guarani gespeeld, maar mijn contract is vorige week afgelopen. Ik ben nu op zoek naar een nieuwe club. Ik wil het liefst terug naar Nederland. Niet alleen ik, maar mijn hele familie houdt van Nederland door de zeven jaar die wij er hebben gewoond. Twee van mijn drie zoontjes zijn ook in Nederland geboren.

Je hebt vaker gezegd dat je nog terug wil naar Heracles. Waarom is dat nooit gebeurd?
Ik denk dat Heracles nu een goed team heeft, met goede spelers. Maar ik wil ook meehelpen. Ik heb wel een beetje ervaring opgedaan. Er is niks beters dan de club te helpen waar je van houdt. Ik weet dat Heracles spelers van buiten de EU veel moet betalen, maar daar kunnen we vast over praten.

In 2006 kon jij als Braziliaans talent naar de topclubs van Brazilië. Waarom koos je toen voor Heracles Almelo?
Scouts van Heracles waren in 2006 in Brazilië toen ik met Grêmio Barueri de finale van het staatskampioenschap van São Paulo speelde. Ik scoorde twee keer en we wonnen de finale. Ik was dat seizoen ook topscorer van de competitie en denk dat Heracles me daarom wilde. Ik wist dat Romario in Nederland had gespeeld, net als Ronaldo. Dat waren mijn idolen. Daarom koos ik voor Nederland.

Hoe vond je het om die stap te zetten?
Ik was nog nooit naar een ander land geweest, had nog nooit gevlogen en moest in één keer twaalf uur vliegen. Ik was eerst een beetje bang, maar ik bleef wel rustig. Ik had zoveel zin om te gaan dat de angst snel verdween in het vliegtuig. Daarna kwam ik aan in een land waar iedereen een andere taal sprak. Het eten was eerst best wel moeilijk. Ik was gewend gewoon rijst, bruine bonen en vlees te eten. Ik had nooit andere dingen geprobeerd. Rob Maas nam me mee uit eten dus ik moest wel al die nieuwe dingen proberen, zoals sperziebonen en andere groene dingen. Ik moest het wel eten, anders zou ik met honger naar bed gaan. Maar nu eet ik alles, geen probleem!

Je vond ook op het veld snel je draai.
Ik herinner me nog dat iedereen voor mijn eerste seizoen bij Heracles zei: “Het allerbelangrijkste is dat de club niet degradeert.” Ik zei: “Geen probleem, we gaan de club naar boven duwen.” Elk jaar ging het beter. We hebben zelfs een keer de bekerfinale gehaald. Wat kan ik zeggen? Ik heb bij Heracles bijna alles bereikt wat ik had willen bereiken met de club.

Je hebt veel gescoord voor Heracles, soms veertien, vijftien goals per seizoen. Heb je ooit contact met Ajax, Feyenoord of PSV gehad over een transfer?
Ik heb geen contact met de grote clubs uit Nederland gehad. In de zomer van 2010, toen mijn contract af zou lopen, kreeg ik wel aanbiedingen uit Griekenland, Portugal en Azië. Maar ik wilde voor altijd in Almelo blijven, dus ik verlengde bij Heracles. Mijn familie wilde niet weg. We voelden ons thuis, dus waarom zouden we weggaan? De mensen die bij Heracles werkten, de supporters, mijn teamgenoten, ik heb met iedereen vrienden gemaakt. We hadden een mooi leven in Nederland. Ik praat soms nog met Samuel Armenteros, Willy Overtoom en Remko Pasveer. Soms sms’en Jan Smit en ik nog met elkaar.

Je hebt bij Heracles ook met Peter Bosz gewerkt. Wat vind je ervan dat hij nu bij Ajax zit?
Peter Bosz is een van de beste trainers die ik heb meegemaakt. Ik denk dat hij een beetje als Pep Guardiola is. Hij is slim, weet waar hij de spelers neer moet zetten. Hij heeft heel veel kwaliteiten, dus ik vind het wel normaal dat hij nu bij Ajax zit. Hij is zo goed, dat ik hem over een jaar of zo wel naar een grote club als AC Milan zie gaan, uiteindelijk misschien wel Real Madrid. Ik vind dat hij een toptrainer is.

Welke trainers uit jouw tijd bij Heracles vond je nog meer goed?
Ik vond Gertjan Verbeek ook een hele goede trainer. Soms is hij een beetje anders, een beetje vreemd, maar wel echt een goede man. Soms werd hij boos om niks, vond ik. Kleine dingen kunnen hem echt boos maken. En soms moest hij boos zijn, maar bleef hij juist rustig. Ik herinner me dat we een goede wedstrijd wonnen, maar hij daarna echt boos was op de ploeg. De wedstrijd daarna verloren we, maar bleef hij gewoon rustig. Hij ging niet schreeuwen, werd niet boos, maar zei: “Goed gespeeld jongens.” Toch is het een kwaliteit, want hij lag heel goed bij de spelersgroep.

Je wilde eigenlijk nooit weggaan, maar je ging in 2013 toch naar Al-Nassr in Saudi-Arabië. Dat was financieel waarschijnlijk een prima aanbieding.
Ja, voor mij en mijn familie was het wel goed om wat geld voor de toekomst veilig te stellen. Het team was wel goed en de supporters waren zo fanatiek dat we soms onder politiebegeleiding naar de spelersbus moesten. We werden kampioen van Saudi-Arabië. De eerste twee maanden kreeg ik mijn salaris, maar de vier maanden daarna niet. Mijn familie zou een visum krijgen, maar kreeg dat niet, waardoor ik er helemaal alleen zat. Mijn zoontje kreeg bronchitis met astma en lag in het ziekenhuis in Brazilië, dus dat was een moeilijke tijd. Ik moest een visum van de prins krijgen om naar Brazilië te gaan, maar dat kreeg ik maar niet. Ik moest maanden wachten en mijn vliegticket zelf betalen, terwijl ik geen geld had omdat ik mijn salaris al maanden niet had gehad. Heracles was vergeleken daarmee een paradijs.

Dat klinkt niet goed. Heb je je geld uiteindelijk wel gehad?
Nee, ik heb dat salaris nog steeds niet gehad. We zijn daarmee bezig bij de FIFA, maar ik weet niet wanneer ik het krijg.

Daarna heb je een half jaar zonder club gezeten. Waarom?
Ik weet niet precies hoe het zat, maar ik mocht niet meer spelen voor Al-Nassr, terwijl ik ook niet bij een andere club mocht tekenen. Het ging helemaal mis, advocaten hebben veel met elkaar gepraat over de zaak. Ik had zes maanden geen club, geen salaris en moest thuis trainen. Ik weet nog steeds niet waarom dat toen zo is gegaan.

Na die zes maanden kreeg je een aanbieding uit China. Hoe heb je het daar gehad?
De Chinese cultuur is heel anders, maar het zijn goede mensen. Alles ging goed en door het tijdsverschil kon ik alle wedstrijden van Heracles ‘s avonds gewoon kijken op mijn laptop. Ik hielp de Shanghai Shenxin om niet te degraderen en na een half jaar werd mijn contract met een jaar verlengd. Met mij en de club ging het goed en mijn zoontjes hadden geen probleem op school, maar voor mijn vrouw was het wel moeilijk. Ze zat veel alleen thuis, had er niet veel te doen. Voor mij was het moeilijk om te zien dat zij niet gelukkig was. Daarover hebben we gesproken en toen besloten we niet bij te tekenen en weg te gaan.

Klopt het dat je in China ook ruzie met de trainer hebt gemaakt?
Ik had geen ruzie, maar de trainer in mijn tweede seizoen daar wilde mij uit het team hebben. Hij had zijn eigen spelers gehaald voor op het middenveld. Als we uit speelden, zat ik niet bij de selectie en vloog ik nooit mee. Maar als we thuis speelden, stelde de trainer me wel altijd op, omdat de president van de club er dan bij was. “Ik wil Everton zien spelen,” zei de president altijd. Maar de trainer trok bij uitwedstrijden zijn eigen plan.

Na anderhalf jaar in Shanghai keerde je begin dit jaar terug naar Brazilië, bij Rio Claro FC en daarna Guarani. Hoe heb je het daar gehad?
Ik wilde Rio Claro helpen in de strijd tegen degradatie, maar uiteindelijk kon ik alleen de laatste drie wedstrijden van afgelopen seizoen spelen en toen was de club al gedegradeerd. Dat was zonde, maar het was goed om weer wat wedstrijdritme op te doen. Daarna ging ik naar Guarani, een van de grootste clubs in Brazilië. Ik heb daar helaas niet zoveel gespeeld, maar heb wel een beetje geholpen met de promotie naar de Serie B. Zo’n grote club kon ook niet in de Serie C blijven, dus dat was echt mooi voor de supporters. Het seizoen is nu afgelopen en de eigenaar besloot alle aflopende contracten niet te verlengen, omdat hij geen geld heeft. Dat is wel vaker een probleem hier in Brazilië.

Nu wil je dus weer terug naar Nederland. Ik vind dat wel bijzonder.
Ik ben fit, al een tijdje niet geblesseerd geweest en denk dat ik nog wel een paar jaar heb om te spelen. Als ik Sinterklaas om een cadeautje kon vragen, zou ik hem vragen: “He, kan je mij naar Heracles brengen, alsjeblieft?” Ik heb Nico-Jan Hoogma en Jan Smit al een berichtje gestuurd. Ik hoop dat ze het lezen met hun hart en dat ze de zoon van Heracles terugbrengen. Maar ook als ik geen kans krijg om terug te komen, blijf ik Heraclied.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.