We spraken André Bahia over zijn liefde voor Feyenoord, Clarence Seedorf en Japan

Met een Feyenoord-vlag in zijn linkerhand en een brede lach op zijn gezicht liep André Bahia op 31 juli 2011 door de Kuip. Met zijn rechterhand zwaaide hij naar de de Feyenoord-supporters op de tribunes. Uit de speakers klonk Lee Towers, met zijn versie van “You never walk alone”. Na bijna zeven jaar en ruim 200 wedstrijden nam de ‘Rots van Rio’ afscheid van Feyenoord. Het was tijd voor een nieuw avontuur.

Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde Bahia eventjes in Turkije voor Samsunspor. Zijn glimlach verdween daar snel. De club betaalde zijn salaris niet en de spelersbus werd aangereden door een trein. Na een seizoen vertrok Bahia naar Botafogo, waar hij samen met Clarence Seedorf de Braziliaanse landstitel won. Inmiddels speelt de Rots van Rio in de Japanse eredivisie voor Shonan Bellmare. VICE Sports sprak Bahia over zijn periode bij Feyenoord en de stappen die hij sindsdien heeft gezet in Turkije, Brazilië en Japan.

VICE Sports: Ha André, hoe is het in Japan?
André Bahia: Het gaat goed hier. Dit seizoen is nog niet zo goed als vorig jaar, maar het leven is goed hier. Al is Nederland beter. Ik hou van Nederland.

Heb je nog veel vrienden in Nederland?
Ik heb contact met een paar jongens: Serginho Greene, Luigi Bruins en wat mensen die bij Feyenoord werken. Ik heb nog samen met Giovanni van Bronckhorst gespeeld, dus ik volg hem en Feyenoord nog elke dag. Ik kijk hier elke competitiewedstrijd. Het is mooi dat het nu zo goed gaat met de club, man.

Hoe kijk je terug op jouw tijd bij Feyenoord?
De periode bij Feyenoord was super voor mijn carrière. Ik heb daar alles geleerd. In het begin zei iedereen tegen me: het begin is moeilijk. Maar volgens mij was dat niet zo. Ik kwam in de winterstop naar Feyenoord en moest even een paar maanden wennen bij Jong Feyenoord, maar dat was gewoon goed. Het seizoen daarna stond ik meteen vast in de basis. Ik heb in die zeven jaar veel meegemaakt bij Feyenoord, veel trainers, veel spelers. De hoogtepunten voor mij waren de bekerwinst in 2008 en seizoen 2009/2010, toen had ik het meeste vertrouwen, speelde ik veel en was alles goed.

Het seizoen daarna verloor je met 10-0 van PSV. Dat was vast minder.
Dat was het dieptepunt van mijn periode bij Feyenoord, eigenlijk het dieptepunt van mijn hele carrière. Dat was vlak voor het einde van mijn tijd bij Feyenoord en dat was niet makkelijk. Ik was een beetje moe en wilde een nieuwe omgeving hebben, niet alleen wat het voetbal betreft, maar voor mijn hele leven.

Hoe vond je de supporters van Feyenoord?
Ja, geweldig man. Geweldig, geweldig. Ze steunden de spelers altijd, elke wedstrijd, maakt niet uit waar. Soms laat ik hier in Japan beelden van Feyenoord-supporters, het stadion en de sfeer zien aan de Japanse spelers. “Hooooo”, zeggen ze dan altijd. Dat is een typisch Japanse reactie als ze ergens van onder de indruk zijn. Dat is mooi, man. Daar moet ik altijd om lachen.

Heb je nog contact met Feyenoord-supporters?
Ik heb heel veel contact met één supporter van Feyenoord, Thomas, die altijd een Braziliaanse vlag met mijn naam in de Kuip hing. Hij kwam ook met zijn vrouw naar Rio de Janeiro toen ik daar speelde voor Botafogo. Ze willen verhuizen naar Rio en komen er daarom graag. Thomas en ik praten altijd op Whatsapp. Dat is wel bijzonder, ik heb dat nooit eerder meegemaakt. Thomas en zijn vrouw kennen inmiddels mijn familie, mijn ouders. Ik moet Norma trouwens ook noemen. Zij is een Braziliaanse en werkte bij Feyenoord in het spelershome. Norma is heel belangrijk geweest voor mij en mijn vrouw. Zij steunde ons bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap van mijn vrouw. Ik noemde Norma altijd onze mama.

Je vertrok in 2011 van Feyenoord naar Samsunspor in Turkije. Hoe was dat?
Dat was niet goed, haha. Het contract was goed, maar ik ben er maar een jaar gebleven, omdat ze vier maanden achter elkaar mijn salaris niet betaalden. Ik moest toen naar de FIFA stappen om mijn geld te krijgen. Ik wacht daar nog steeds op. Over een jaar komt het, denk ik. Toen werd onze spelersbus na een wedstrijd ook nog geschept door een trein. Dat was ook raar. Ik had net een dutje gedaan, werd wakker, keek uit het raam en zag die trein opeens aankomen. Ik sprong op, geen idee waarheen, maar de trein raakte de bus vol. Gelukkig was iedereen oké. We hebben geluk gehad.

Na een jaar vertrok je naar Botafogo, Brazilië. Hoe had je het daar?
Heel goed. Ik ben er kampioen geworden en heb met Clarence Seedorf gespeeld. Ik hou van Seedorf. Hij is een goede speler, dat weet iedereen, maar zijn mentaliteit en karakter als prof zijn zo geweldig. Ik weet ongeveer wat Nederlandse mensen denken, wat ze willen, dus ik snapte wat hij wilde overbrengen bij Botafogo. In Brazilië luisteren mensen niet zo snel, het is er moeilijk om de mensen wat te leren. Maar Seedorf wilde de club vooruit brengen en ik denk dat hij geweldig is geweest voor Botafogo. De mensen en club hebben veel van hem geleerd.

Het WK in Brazilië heb je vast goed gevierd.
Zeker. Ik hoopte dat Brazilië en Nederland elkaar tegenkwamen in de finale, maar dat gebeurde helaas niet. Ik ben nog wel naar het spelershotel van Oranje geweest. Dirk Kuyt, Leroy Fer, Bruno Martins Indi, Jordy Clasie en Georginio Wijnaldum waren er allemaal. We hebben samen gegeten in een Braziliaans restaurant. Dat was mooi, om die gasten weer eens te zien.

Hoe kwam je tot het besluit om naar Japan te vertrekken?
Ik wilde altijd al in Japan wonen, om het land en de mensen te leren kennen. Vroeger las ik al boeken over Japan, keek ik documentaires over het land en at ik vaak in Japanse restaurants in Rio. Ik kende het voetbal van de Braziliaanse televisie, omdat grote Braziliaanse spelers als Zico en Dunga in Japan hebben gespeeld. Bij Feyenoord sprak ik vaak met Shinji Ono over zijn land. Shinji is een geweldige speler, maar ook een heel goed mens. Toen ik een aanbieding kreeg van een Japanse club, accepteerde ik die meteen. Een droom is hier voor me uitgekomen. Het is geweldig om hier te wonen en werken. De mensen hier hebben een goede mentalteit. Ze zijn gefocust, werken keihard en willen vooruit.

Probeer je de taal ook te leren?
De taal is heel, heel moeilijk. Ik ken wel een paar woorden die handig zijn in het voetbal, maar ik kan mezelf buiten het veld niet verstaanbaar maken.

Hoe is het Japanse voetbal?
Goed, ik speelde vorig jaar bijna alles, dit jaar ook. Ik ben nu aanvoerder geworden. Ik heb het respect van de spelers en trainers. Er is niet veel tactiek, maar de spelers zijn snel. We spelen in een 3-4-3 systeem, dat is nieuw voor mij. Ik was eerst centrumverdediger, maar nu sta ik als controlerende middenvelder. Daar heb ik wel aan moeten wennen. Technisch zijn de spelers hier goed, en snel dus.

Wat ga je na je carrière doen? Terug naar Nederland of Rio? Of bijf je in Japan?
Mijn gezin houdt heel veel van Nederland en we gaan er één keer per jaar heen. Rotterdam voelt als een soort tweede thuis voor mij. Alles is er mooi, behalve de temperatuur. Het is er veel te koud. Uiteindelijk wil ik terug naar Rio, dat is echt mijn thuis. Misschien ga ik tijdens de komende interlandperiode weer even naar Nederland. We krijgen dan vijf dagen vrij. Ik wil dan weer wat vrienden in Nederland bezoeken en langs Feyenoord gaan.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.