We spraken Almog Cohen over het Israëlisch elftal en de relatie tussen joden en moslims

Sinds 2010 speelt de 28-jarige middenvelder in Duitsland — met uitzondering van vijf maanden leenperiode aan Hapoel Tel Aviv — en is met negentig stuks de Israëlische speler met de meeste wedstrijden in de Bundesliga. Nadat hij bij 1. FC Nürnberg zijn avontuur in Duitsland was begonnen, ging Cohen ruim drie jaar geleden een paar kilometer zuidelijker spelen bij Ingolstadt. Daar ontwikkelde hij zich tot onomstreden basisspeler, controleur op het middenveld en publiekslieveling.

Maar hoe is het om als joodse voetbalprof in Duitsland te leven? Is er nog sprake van antisemitisme in de Bundesliga En hoe is het om met het Israëlisch nationaal elftal te spelen in landen waar antisemitisme nog een groot probleem is? VICE Sports sprak met Almog Cohen om antwoord te krijgen op deze vragen.

VICE Sports: De wedstrijd van Israël in Albanië werd verplaatst omdat er een aanslag van IS was gepland. Wat is er gebeurd?
Almog Cohen: We zijn naar een ander stadion gegaan omdat het daar veiliger was voor ons. De Albanese regering en de veiligheidskrachten hadden ons verzekerd dat er op ons wordt gelet. Het was alleen niet zo erg als de media het deden overkomen. We hadden in het team nooit het gevoel we in gevaar waren.

Jullie zijn een van de meest beveiligde nationale teams ter wereld. Wat voor veiligheidsmaatregelen zijn er meestal bij jullie wedstrijden?
In Albanië hadden we tien beveiligers en twee honden uit Israël bij ons. Buiten het hotel staan er standaard twee van die beveiligers. Deze veiligheidsmaatregelen zijn heel normaal voor ons. Ik denk niet dat we continu in gevaar zijn, maar ik zie het wel de hele tijd als mogelijkheid dat mensen ons wat aan willen doen omdat we Israëlisch zijn. We vertrouwen volledig op de beveiligers, die werken goed.

Zijn dat mensen van Mossad [Israëlische geheime dienst, red.]?
Ik heb geen idee. Ze praten niet zoveel. Ze zeggen altijd dat ze ons gelukkig en gezond terug naar Israël brengen. Dat is voor mij genoeg.

Na een vriendschappelijke wedstrijd tegen Kroatië in maart kreeg de Kroatische bond van FIFA een boete wegens fascistische uitlatingen in het stadion. Maken jullie zoiets vaker mee?
Nee eigenlijk niet. Uitwedstrijden met het nationale elftal zijn te vergelijken met uitwedstrijden van Ingolstadt bij bijvoorbeeld Schalke — als we op het veld komen fluit iedereen en schreeuwen ze dat ze ons niet mogen. Maar wat ze letterlijk zingen krijg ik niet mee. Ik weet dan niet of ze mij simpelweg beledigen omdat ik er loop of dat ze dat echt alleen doen omdat ik joods ben. Van de gebeurtenissen in Kroatië hoorde ik pas na de wedstrijd iets.

Is dat de bekende mentale tunnel waarin profvoetballers vaak zitten?
Ja, het draait allemaal om het voetbal en daar concentreer je je dus ook. Ik laat me niet afleiden door spreekkoren. De mensen van het hotel en de fans bij de training — de enige inwoners die je bij zo’n wedstrijd leert kennen — waren allemaal heel aardig tegen ons.

Heb je in Duitsland al een uiting van antisemitisme meegemaakt?
In Duitsland heb ik geen antisemitisme of racisme meegemaakt. Niet in Nürnberg, niet in Ingolstadt en ook niet bij uitwedstrijden. Natuurlijk heb ik er wel over gelezen in de media. Ik moet dan denken aan het geval met Itay Shechter, die als speler van Kaiserslautern voor meerdere jaren bij de training door eigen fans op antisemitische wijze werd beledigd.

Tijdens de uitwedstrijd bij Union Berlin had een beveiliger een Israëlische vlag uit het vak met Ingolstadt-supporters gehaald omdat hij het als een gevaar zag.
Ja, dat was eigenlijk het enige moment dat er in Duitsland op grond van mijn afkomst werd gehandeld. Maar ik ben op niemand boos. Ik vroeg het na de wedstrijd aan de beveiliger en die was er heel sympathiek over. Hij had niks tegen mij en hij deed het alleen maar omdat hem verteld werd dat hij dat moest doen. Daarbij heeft ook de club Union Berlin haar excuses aan mij aangeboden. Dat was natuurlijk geen probleem want ik was niet boos. Het thema is verleden tijd.

In Nürnberg staat nog het manifestatieterrein van de NSDAP en in het Luitpoldpark van Ingolstadt staat een kerk ter herinnering aan de Holocaust. Hoe ga je ermee om dat een tragisch gedeelte van de joodse geschiedenis plaatsvond op de plek waar jij nu woont?
In Nürnberg was ik natuurlijk een paar keer op het manifestatieterrein en ik was ook bij de herdenking van de slachtoffers in het concentratiekamp in Dachau. Maar ik heb eerlijk gezegd niet te veel daarover te zeggen. Ik probeer aan de positieve kanten van de geschiedenis te denken. Er leeft een nieuwe generatie in Duitsland. Ik word in dit land zo vriendelijk ontvangen, iedereen is heel open en ik krijg zoveel liefde op me af. Dat is simpelweg de manier waarop er met mij wordt omgegaan, en dat is het belangrijkste. Ook andere mensen uit Israël zouden laten zien dat we met elkaar om kunnen gaan. Het is geen probleem meer of je zwart, wit of wat dan ook bent.

Kan het voetbal bij dit soort dingen helpen?
Ik ben een goed voorbeeld. In Nürnberg waren Ilkay Gündogan en Mehmet Ekici, twee moslims, mijn beste vrienden. Met hen ben ik ook veel buiten het voetbal omgegaan. Ook hier in Ingolstadt ben ik met Florent Hadergjonaj bevriend. Als jij je religie op de juiste manier wilt uiten dan moet je anderen helpen en je open opstellen. Zo probeer ik mijn joodse overtuigingen te uiten in ieder geval.

Helaas wordt de relatie tussen joden en moslims zeer vaak op slechte manier naar voren gebracht.
Als mensen boos doen tegen mij probeer ik goede dingen in hen te zien. Elk mens heeft wat goeds in zich. Ik probeer altijd te laten zien dat joden en moslims goed met elkaar kunnen leven. We zijn allemaal gelijk, of je nu moslim, joods of christen bent. Als je je voor de gemeenschap inzet, dan ben je voor mij een goed mens – waar je ook vandaan komt. Het conflict dat je noemt is ingewikkeld, maar geen mens moet van anderen te horen krijgen wat hij of zij zelf goed vindt. De rest regelt God.

Hoe reageerde je familie toen je naar Duitsland verhuisde?
Mijn familie staat altijd achter me en hebben me ondersteund bij wat ik wilde. Omdat Israël alleen een kleine voetbalcompetitie heeft stond het voor mij al snel vast dat Duitsland het hoogste doel was. Het is een echt sportland, zowel bij voetbal als in elke andere sport. En de Bundesliga is een van de sterkste competities ter wereld. Ik kan na alle jaren gelukkig zeggen: ‘ik heb alles goed gedaan’.

Hoe waren de eerste maanden in Duitsland?
Het was lastig omdat ik niks begreep – geen brief, geen gesprek, niks. Het was ook komisch omdat ik bijvoorbeeld niet wist wat ik wel en niet kon eten. Als je uit Israël komt heb je geen idee wat een pizza salami is. Als je daar pizza eet, eet je pizza zonder vlees. De combinatie is daar niet bekend. Toen mijn vader in Nürnberg zo’n pizza kreeg was het choquerend voor ons allemaal. Ik moest in het eerste jaar in Duitsland precies deze kleine choquerende dingen leren, naast de nieuwe taal.

Je bent Joods en eet alleen koosjer vlees. Hoe doe je dat op teamreizen?
Bij trainingskampen of uitwedstrijden eet ik alles zonder vlees. Als ik vlees eet neem ik het van thuis mee.

Hoe kom je aan dat vlees?
In het begin had ik geen idee. Ik mijn eerste maanden leefde ik alleen van noodles en tonijn-sandwiches. Uiteindelijk had iemand uit de Joodse gemeenschap verteld dat ik bij een handelaar in Frankfurt kon bestellen. Sindsdien bestel ik mijn vlees via het internet en laat ik het bezorgen.

Op Sabbat mogen Joden eigenlijk niet werken, maar toch moet je vaak op zaterdag om half vier op het veld staan.
Ja, eigenlijk mag ik op Sabbat niet spelen, maar ik ben een professionele voetballer, het kan niet anders. Ik probeer in plaats daarvan andere dingen op te geven die ik veel gebruik — zoals mijn mobiel of andere elektronische apparaten.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.