Waarom we maar beter kunnen gaan houden van Mayweather vs. McGregor

Toen iemand in de reacties zei dat hij zijn geld liever uit zou geven aan een UFC-gevecht dan aan Mayweather tegen McGregor, stak White twee duimen in de lucht en zei: “Ik snap je wel.”

Niet dat White helemaal geen zin heeft in 26 augustus, als Mayweather en McGregor het twaalf rondes tegen elkaar opnemen in Las Vegas. “Ik heb er zin in,” zei de UFC-president. “Ik vond het eerst maar niks. Maar weet je wat?” White maakte die gedachte niet af, maar ik begrijp wat hij bedoelde. Toen Mayweather en McGregor in eerste instantie over het gevecht begonnen, kon ik er kwaad om worden. Ik vond het vooral een domme manier voor de twee vechters om veel geld te pakken, en zag het als een belediging voor echte vechtsportliefhebbers.

Maar ik ben van een cynicus in een enthousiasteling veranderd sinds ik besef dat dit gewoon hoort bij moderne popcultuur. Mayweather tegen McGregor is het commerciële dieptepunt, of hoogtepunt – wat je wil. Het is Katy Perry bij de Superbowl. En dat is een compliment: Top 40-liedjes overstijgen een niche publiek, zoals Mayweather tegen McGregor het kleine, zelfingenomen wereldje van vechtsport zal overstijgen. Vechtsportliefhebbers kunnen de komende maanden gaarkoken in hun eigen sop, of we kunnen het tof vinden dat collega’s ons gaan mailen of Connor MacGregor een kans maakt tegen Floyd Merriweather.

De promotors van het gevecht azen precies op de mensen die eigenlijk niks met vechtsport hebben. Hun doel is om de 4,6 miljoen verkochte pay-per-views van het gevecht van Mayweather tegen Manny Pacquiao in 2015 te verbreken. Stephen Espinoza, vice-president van zender Showtime Sports, zegt hierover: “We trekken niet alleen fans van boksen en MMA aan. We boren nu een publiek aan dat beide sporten niet volgt. Mensen hebben hier interesse in door de twee personages en het feit dat een gevecht als dit nog nooit eerder voor is gekomen. Het gaat om een deel van de markt dat Mayweather tegen Pacquiao niet eens wist te pakken.”

De praatgrage bokskampioen van vijf divisies en de MMA-kampioen met de grote bek steken hun handen in jouw zakken met de belofte dat je iets bijzonders gaat zien, dat niet per se competitief is. De salespitch van White was ook niet best: “Als twee mannen in de ring stappen en er klappen vallen, kan alles gebeuren.” Ik kan me niet herinneren dat een organisator een slechtere pitch heeft gegeven voor een gevecht. Ze proberen je wijs te maken dat wonderen de wereld nog niet uit zijn, zodat je je portemonnee trekt voor een ongelijk gevecht.

Maar aan de andere kant is het ook echt onontgonnen gebied. Boksers die 49 gevechten achter elkaar gewonnen hebben vechten normaalgesproken niet tegen gasten die hun boksdebuut nog moeten maken, maar het is natuurlijk niet zo dat McGregor onder een steen heeft geleefd. Daarom is de vraag die het gevecht oproept wel interessant: “Hoe doet een geweldig defensieve vechter, die traint met partners die hun hele leven aan deze sport wijden, het tegen een vechter die heeft geleerd mensen knock-out te slaan in een heel andere context?”

Mayweather krijgt het waarschijnlijk makkelijk, maar McGregor is een lange southpaw, met onorthodox voetenwerk en een komeet van een linkerhand. Chad Mendes had hem kapot moeten worstelen, Jose Aldo had tien jaar niet verloren voordat hij McGregor tegenkwam en Eddie Alvarez had niet zo gemakkelijk van hem moeten verliezen voor zijn tweede titel. Toch gebeurden al die dingen.

Het gevecht tussen Mayweather en McGregor doet sowieso schade toe aan de bokssport op zich, maar alles is relatief. Mayweather tegen Pacquiao deed de sport ook schade toe. Na vijf jaar hype en de belofte dat het iets speciaals zou worden, werd het een slaapverwekkend gevecht. Mayweather tegen McGregor pretendeert tenminste niet dat er eeuwige roem op het spel staat. Het gaat om het spektakel. Het gevecht grijpt bovendien terug op de wortels van MMA, waarin vechters uit verschillende specialismes het tegen elkaar opnamen puur en alleen om te zien welke vechtsport effectiever was.

Dit is ook een experimenteel gevecht. Of McGregor afgaat als een gieter, een morele overwinning pakt door het twaalf rondes vol te houden, of het onmogelijke presteert door de beste verdedigende bokser in de sport knockout te slaan: het maakt allemaal geen reet uit, omdat het gevecht nergens mee te vergelijken is. Daar kunnen we zuur over doen, maar we kunnen ook onze hersenen uitzetten, ons overgeven en ervan genieten.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.