Waarom ik niet meer naar Feyenoord durf te kijken

Toen Feyenoord met Leo Beenhakker, Kees van Wonderen en Paul Bosvelt voor het laatst op de Coolsingel stond, was ik een jaar of twaalf. Nu ben ik dertig, maar mijn kampioenskoorts begint langzaam maar zeker naar kinderlijk uitbundige proporties te groeien. Een gek soort sensatie giert al weken door mijn lichaam, puur en alleen omdat het zomaar zou kunnen dat het toch écht gaat gebeuren, na al die tijd. Het brengt een zeldzaam gelukzalig gevoel met zich mee, maar ook meteen een totaal verlammende paranoia. Een paranoia die ik met veel mensen deel.

Vorige week kwam ik Lange Piet tegen op straat, in mijn thuisstad Tilburg. Lange Piet is een Tilburgse Rotterdammer, laten we zeggen een Tilburger met een migratieachtergrond. Lange Piet is twee vierkante meter groot en het Feyenoordbloed stroomt met liters tegelijk door zijn aderen. Lange Piet legde me glunderend uit hoe het kwam dat Feyenoord nog altijd bovenaan staat in de Eredivisie.

“Eigenlijk is het heel simpel, joh,” riep hij – het blijft toch een Rotterdammer – enthousiast naar me. “Ik kijk dus altijd alle uitwedstrijden met dezelfde twee vrienden: Harrie en Johan. We kijken altijd bij Johan, en die hep zo’n driezitsbankie, en daar gaat het om: altijd als Harrie op het linkervlak zit, en ik op het middelste en Johan op het rechtervlak, dan komt het goed. Dan winnen we altijd.” Terwijl hij het zegt, begint hij hard te lachen.

“Winnen”, zei een groot sportfilosoof ooit, “winnen zit in hele kleine details.” Dat kan natuurlijk ook de indeling van het driezitsbankje van Lange Piet zijn.

Ik moet altijd erg lachen om dat soort malle bijgelovigheden, vooral omdat je als je niet oplet er zelf ook aan meedoet. Het kost moeite om niet bijgelovig te worden. Voor je het weet sta je in het voetbalstadion met een hardgekookt ei dat je een week eerder bij een supermarkt gehaald hebt die het dichtst bij het stadion van de tegenstander staat – omdat het anders helemaal mis gaat natuurlijk.

Zelf kan ik sinds het WK in Brazilië niet meer in clubkleuren (of in het oranje) voetbal kijken als ik niet daadwerkelijk bij de wedstrijd ben. Als Nederland speelt, mag ik geen oranje kleren aan hebben. Als ik in het stadion ben, móet ik juist weer oranje aan. Voor Feyenoord werkt dat ook zo: thuis, of in het café, mag ik geen Feyenoordshirt aan, maar in de Kuip is het verplicht. Anders gaat het mis. En dan is het natuurlijk nog hopen dat Harrie, Lange Piet en Johan in de juiste volgorde op hun bankje voor de televisie zitten.

Een vriendin van me draagt op wedstrijddagen van Feyenoord altijd dezelfde spuuglelijke Feyenoordtrui. Frank, een vriend uit Rotterdam besluit elke wedstrijd standaard op Twitter met “Dat benne drie punten”. Een andere vriend raakt dan weer ernstig in paniek als dat een keer niet gebeurt, want dat is volgens hem natuurlijk slecht nieuws voor de week erna. Elke voetbalsupporter zijn eigen gebrek, zullen we maar zeggen, en als je meer dan een decennium geen kampioen wordt, kan het langzaam maar zeker gek gaan lopen.

Na het puntverlies tegen Ajax durfde ik niet naar Feyenoord-Utrecht te kijken. Zul je altijd zien: Feyenoord won weer. Dat was uiteraard een teken: de wedstrijd tegen Vitesse heb ik ook niet gekeken en ik had geen Feyenoordshirt aan. Het werd een simpele 2-0 zege. We kunnen dus veilig stellen dat de twee laatste overwinningen van Feyenoord volledig op mijn conto te schrijven zijn. Wat meteen ook weer de vraag inhoudt: moet ik eigenlijk nog wel naar Feyenoord kijken?

Dus nu kom ik in het volgende dilemma: ga ik over twee weken naar de kampioenswedstrijd tegen Excelsior kijken, óf juist niet? Zou de lelijke Feyenoordtrui genoeg zijn om ervoor te zorgen dat zelfs als ík wel kijk, het effect van mijn kijken tenietgedaan wordt? En zou ik dan zelfs een shirt aan mogen trekken, of is dat de goden verzoeken? Heeft Frank uit Rotterdam wel ‘dat benne drie punten’ getwitterd, afgelopen zondag? Uiteraard wil ik uiteindelijk niet de oorzaak zijn van het tragisch verlopen kampioensjaar waarin Feyenoord tegen Excelsior alsnog de titel verspeelde, maar ik wil óók de kampioenswedstrijd graag zien. Het verscheurt me, al bijna twee weken. Net als er in het hele land supporters verscheurd worden door hun eigen eigenaardige bijgeloofjes.

Nog twee weken, dan barst het waarschijnlijk los in Rotterdam. Feyenoord wordt kampioen, in de wedstrijd tegen Excelsior. Dat mag ik schrijven, maar niet hardop zeggen in mijn stamcafé, omdat daar een man zit die oprecht gelooft dat alles wat ik hardop tegen hem zeg níet uitkomt, maar wat ik schrijf in mijn columns juist weer wel.

Het is als alles met Feyenoord: zelfs kampioen worden is een waanzinnige lijdensweg. En het zal wel goedkomen, maar toch zou ik graag zeker weten dat Lange Piet en zijn vrienden over twee weken samen, in de juiste volgorde, op dat driezitsbankje zitten. Gewoon, voor de zekerheid.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.