Van Gaal nam met een lullig berichtje wraak op alles en iedereen

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Van Gaal nam met een lullig berichtje wraak op alles en iedereen

Elke week schrijft Martijn Neggers een sportcolumn voor VICE Sports over het theater achter het Nederlands voetbal. Neggers staat erbij en kijkt ernaar.

Er zijn weinig werelden die meer clichés kennen dan de voetballerij. Misschien omdat de meeste voetballers niet per se bijzonder welbespraakt zijn, of misschien omdat iedereen is geïndoctrineerd door dezelfde mediatrainingen, het zou allemaal kunnen. Maar dat het zo is, mag duidelijk zijn. En van al die clichés die het voetbal rijk is, vind ik er ééntje het allermooiste: we zitten nu even in de hoek waar de klappen vallen.

Advertentie

Tegen de tijd dat de winter langzaam maar zeker terrein begint te winnen op de herfst, het weer bar en boos wordt en de eerste contouren duidelijk beginnen te worden van het verloop van het seizoen, valt hij meestal voor het eerst. Het is een mix van tragiek, zelfverwijt en zelfmedelijden. Het liefst met een beteuterd gezicht. “We zitten in de hoek waar de klappen vallen.” En het mooie is ook nog eens: het gebeurt niet alleen in Nederland, maar in álle competities.

Een paar dagen geleden schijnt Louis van Gaal een e-mail gestuurd te hebben aan een van zijn oud-collega’s bij Manchester United. De inhoud was kort maar krachtig: Louis vroeg of het sinds zijn vertrek alweer wat beter ging bij United, en of de onder hem gedebuteerde Marcus Rashford wel genoeg aan spelen toe kwam. De mail lekte uit naar de media en heel Europa heeft er een paar keer heel erg hard om kunnen lachen. Eigenlijk was alles heel erg goed aan het mailtje. Vooral omdat het ook bij José Mourinho op het bureau geëindigd moet zijn, en bij de clubeigenaren. En bij Zlatan, die als een messias binnengehaald werd zodra Van Gaal weg was. In één klein en lullig berichtje neemt Louis, vanachter zijn keukentafel, met een bacootje op een klein kurken viltje naast zijn laptop, wraak op alles en iedereen. Ik hoop dat Truus thuis was. Ik hoop dat ze hem hardop hoorde lachen aan tafel en achter hem kwam staan. Dat ze over zijn schouder meekeek en dat hij, wetende dat ze zijn mailtje aan het lezen was, in blijde verwachting afwachtte tot ze moest lachen. Ik hoop dat ze licht moest grinniken en Louis een keer over zijn bolletje aaide. Dat ze daarna weer terug naar de bank gelopen is, nog een glas wijn voor zichzelf ingeschonken heeft en vanaf de bank nog één advies gaf.

Advertentie

‘Louisje, lieverd,’

‘Ja?’

‘Ik zou dat ene zinnetje eruit halen.’

‘Welke, dan?’

‘I hope it’s not too hard for you that you are now in the corner where the claps fall.’

Ik hoop dat hij met een ernstig gezicht geknikt heeft, het zinnetje eruit heeft gehaald, en met twee vingers verder is gegaan met het typen van zijn mailtje van vier zinnen. Ik hoop dat hij na een uur triomfantelijk op send gedrukt heeft. Oh, ik hoop het zo.

Manchester United zit al een paar jaar, sinds het vertrek van Alex Ferguson, in de hoek waar de klappen vallen. Op de een of andere manier wil het maar niet werken zonder de oude Schot. Of ze nou Ángel Di María, Radamel Falcao, Paul Pogba of Zlatan Ibrahimovic halen, niemand lijkt het tij te kunnen doen keren. Misschien is het wachten op een nieuwe generatie spelers uit de eigen kweek, die net als Matt Busby, George Best en Paul Scholes opgegroeid zijn in de buurt van Manchester. Misschien is dat wel het enige dat United er bovenop helpt. En daarom is het mailtje van Van Gaal zo mooi.

“Speelt Rashford wel genoeg?” Een grotere dolk door het hart van Mourinho had Louis niet kunnen steken.

Maar ook in Nederland laat de naderende winter van zich spreken. Op de een of andere manier wil het niet bij PSV. De club die door alles en iedereen getipt werd als de gedoodverfde kampioen van de Eredivisie lijkt ineens niet meer te kunnen voetballen. Luuk de Jong, de doorgaans op het irritante af geslepen spits, heeft pas vier keer gescoord. Het hele land kijkt met een opgetrokken wenkbrauw naar Eindhoven. Wat is hier aan de hand? Hoe kan het toch dat een club ineens zo door het ijs zakt – zelfs als ze het betere van het spelersmateriaal hebben, en alle randfactoren perfect georganiseerd zijn? Hoe kan het toch, dat spelers, zowel bij United als bij PSV, die een jaar geleden nog door elke voetballiefhebber bejubeld werden, er nu ineens niets meer van bakken?

Een ander vaak gehoord cliché is het volgende: dingen worden natuurlijk niet voor niets een cliché. Dat wordt het liefst uitgesproken met een blik van alwetendheid, zoals die van Peter Bosz na een 5-0 overwinning. Misschien is het inderdaad niet voor niets een cliché. Misschien zitten Manchester United en PSV allebei wel gewoon in de hoek waar de klappen vallen.

En zie daar maar eens ongeschonden uit te komen.