Twitterkoning Aad de Mos heeft de wereld zien veranderen

Elke voetbaljournalist uit de Benelux weet dat je Aad de Mos (1947) altijd kunt bellen voor een goede voetbalquote. Maakt niet uit welke wedstrijd er aan komt. De Hagenees is altijd bereid zijn licht te laten schijnen, een winnaar en een einduitslag te noemen. De meeste analisten houden een slag om de arm, maar De Mos heeft altijd een Haagse directe klaarstaan. Het heeft hem in België een snoeiharde reputatie opgeleverd.

Maar wat gebeurt er met een snoeiharde Hagenees als De Mos wanneer hij een kleinkind krijgt? Dan smelt hij als een waterijsje aan de Scheveningse boulevard. De twitterkoningplaatst sinds half april bijna dagelijks foto’s van zijn kleinzoon Kiet online. VICE Sports zocht de voormalig trainer van clubs als Ajax, PSV en KV Mechelen op in zijn huidige woonplaats Eindhoven, om te praten over zijn twitterverslaving, kleinzoon Kiet, Johan Cruijff en hoe de wereld van nu is veranderd ten opzichte van de zorgeloze tijd waarin De Mos opgroeide in Den Haag.

VICE Sports: Zo Aad, laten we beginnen met de hoofdzaak. Hoe is het met Kiet?
Aad de Mos: Ik zal je effe de laatste foto, die ik net binnen kreeg, laten zien. [Aad pakt zijn telefoon en toont een foto van Kiet] Ongelofelijk, die gast. Als ik over hem heen hang, wil hij al met me praten. Hij is nu een maand! ‘s Morgens was ik ook weer even bij hem, want ik doe veel voor mijn dochter bij de verbouwing van haar huis. Daarom ga ik veel bij haar langs om iets op te halen, spullen te brengen of iets te vragen. Al die smoesjes voor bezoekjes komen mij wel goed uit. Dan kom ik gelijk bij Kiet.

Die smoesjes klinken interessant. Welke gebruik je nog meer?
Ze hebben een hond, een Franse bulldog, maar door de verzorging van Kiet heeft mijn dochter eigenlijk te weinig tijd om die hond uit te laten. Als ik in de buurt ben en mijn krantje heb gehaald in de stad, rij ik tegenwoordig even door om te vragen of ik de hond uit zal laten. Deed ik vroeger nooit. Als ik bel, is het eerste wat mijn dochter soms zegt: je treft het niet, hij slaapt. Kom ik toch even langs om te kijken hoe Kiet slaapt. Maakt niet uit, is mijn dag toch goed. Ik ga nu anders naar bed en word anders wakker. Het eerste wat ik ‘s ochtends doe is een appje sturen in de groepswhatsapp voor Kiet. Of de goudklomp goed heeft geslapen.

Heb je het droog gehouden bij de geboorte?
Ik vond het zo geweldig dat ik tranen met tuiten huilde in de gang van het ziekenhuis. Zo erg dat de verpleegsters aan me vroegen: wat is er aan de hand met u? Toen heb ik mijn zonnebrilletje maar opgezet.

Wordt Kiet een voetballertje?
Je weet natuurlijk nooit of de genen van mama en papa goed genoeg zijn. Als hij piano wil spelen, gaat hij piano spelen. Als hij wil tennissen, gaat hij tennissen. Dus daar maak ik me niet zo druk om. Hij is gezond en een lekker rustig ventje, dus laat hem maar doen waar hij goed in is en wat hij zelf wil. Als het voetbal is, zou ik dat wel heel leuk vinden. Ik heb de cluppies hier in de buurt al bekeken, mooi om die kleine aapjes te zien voetballen. Ik heb het er vaak over met Bert van Marwijk. Zijn kleinzoon, de zoon van Mark van Bommel, is een goede rechtsbuiten in de jeugdopleiding van PSV. Kiet heeft al een shirtje gekregen van ADO Den Haag, met nummer 9.

ADO, daar speelde je vroeger zelf in de jeugdopleiding.
Ik speelde al op mijn achtste bij ADO, maar ik ben toen verraden door ouders van medespelers. Je kon pas beginnen bij ADO als je tien jaar was, dus mijn vader had gezegd dat ik tien was. Ik werd verraden en moest op mijn negende weer een jaar wachten. Nu kan je op je vierde of vijfde al beginnen. Ik was zo gek op dat spelletje. Op de lagere school kon je in groep zes Franse les krijgen na schooltijd. Dan moesten je ouders extra betalen. Maar ik was zo gek van voetbal, dat ik er nooit heen ben gegaan. Om half vier ging de bel en dan wilde ik als eerste naar de openbare tuinen om te voetballen.

Was je een straatschoffie?
Wij leefden in een hele andere wereld. Wij gingen met een tennisbal aan de voet naar school toe. Zestig jaar geleden waren er geen auto’s op de straten rond het Zuiderpark. Wij konden zorgeloos op straat voetballen, Kiet niet. Daarvoor moet hij naar zijn voetbalclub toe. Dat is, denk ik, een van de redenen waarom we als voetballand achteruit zijn gegaan. De natuurlijke vaardigheden trainden we vroeger op straat, zonder dat we het in de gaten hadden, met spelletjes zoals putvoetbal. Dan moest je een tennisbal in de put schieten bij een ander. Moest je die deksel er daarna afhalen en die bal zoeken. Als het regende, gooiden Dick Advocaat, Harry Vos en ik bij mijn portiek aan de Moerweg, aan de overkant van het stadion, een bal op het dak. Dan kon die bal er aan drie kanten af rollen. Zo leerden we spelenderwijs drie kanten op koppen. Dat zie je nu niet meer.

Die goeie ouwe tijd, toen ADO nog gewoon in het Zuiderpark speelde.
Mijn vader speelde vroeger in het eerste elftal van ADO en zat er later in het bestuur. Toen ik twee was ging ik al achterop de fiets mee naar het Zuiderpark. Ik ben er zelfs een keer vergeten door mijn vader, omdat hij te veel op had. Toen kwam hij op een middag thuis om vijf uur en vroeg mijn moeder waar die kleine was. Moest hij op zijn fiets terug, was maar vijf minuten. Liep ik daarachter ergens op een veldje nog, met een bal. Je ziet nu helaas dat de besten uit de jeugdopleiding van ADO vaak naar Ajax, Feyenoord en zelfs PSV gaan. Vroeger was dat onmogelijk, omdat ADO toen bij de top vier zat. Geen haar op je hoofd die er dan aan dacht om naar Ajax of Feyenoord te gaan.

Als trainer ben je later wel naar Ajax gegaan.
Ajax heeft me de kans gegeven om als nobody iemand te worden. Daar ben ik Ajax altijd dankbaar voor. Ik ben Johan Cruijff altijd dankbaar dat hij me de kans heeft gegeven die positie in te nemen. Daar heeft Cruijff wel voor gezorgd. Hij zei: bereid je maar goed voor, want als ik terug kom bij Ajax, ben jij hoofdcoach. Dat is ook gebeurd. Ik heb de cursus Cruijff vanaf dag een tot aan de laatste dag geïnhaleerd bij Ajax.

Wat is het belangrijkste dat je van Cruijff hebt geleerd?
Toen ik weg moest bij Ajax, heeft Cruijff me duidelijk gemaakt dat macht belangrijk is om ook bij andere clubs succes te hebben. Na vijf jaar bij Ajax heb ik heel lang gewacht met het kiezen van een nieuwe club. Ik kreeg verschillende aanbiedingen, zoals Frank de Boer dat nu ook zal hebben. Ik zei tegen mijn zaakwaarnemer dat ik geen grote naam wilde hebben als club, maar een club die ik zelf op kon bouwen, naar mijn ideeën. Dat is me ook gelukt bij KV Mechelen. Van KV Mechelen had niemand gehoord, die stonden bij de onderste drie van België. Men vroeg zich af wat ik daar ging doen, maar niemand wist dat het wat van mezelf kon worden. Dat ik het schilderij zelf kleur kon geven en er kapitaal beschikbaar was om aankopen te doen. Vaak word je als trainer ontslagen als de schuld niet alleen bij jou ligt, als een ander aankopen heeft gedaan en zich achter jouw rug gaat verschuilen wanneer het niet loopt. Nu mocht ik zelf de aankopen doen. Als je dan de schuld krijgt, ligt die ook echt bij jezelf. Dus ik heb goed naar Cruijff geluisterd.

Heb je een traantje gelaten om de dood van Cruijff?
Ja. Ik zat op de fiets toen ik een whatsappje binnenkreeg. Ping. Als je op de fiets zit, is het moeilijk om whatsapp te lezen, dus ik fietste door. Toen hoorde ik hem weer af gaan, en nog een keer. Ping, ping, ping, ping, ping, ping. Dus toen ben ik afgestapt en las ik het. Dat deed me wel wat. Ik had het idee dat Cruijff niet dood kan gaan. Hij had zelf ook gezegd dat het de goede kant op ging. Dat het rust was en hij 2-0 voor stond. Dat was wel een tikkie. We zijn ook van dezelfde leeftijd. Ik ben een maand ouder dan hij. Dan zie je hoe kwetsbaar je langzamerhand wordt.

Toch ben je niet iemand die veilig achter de geraniums gaat zitten.
Mijn moeder noemde me vroeger de straatmadelief. Ik heb nog steeds die drang om naar buiten te gaan. Elke ochtend heb ik mijn routine: een krantje, een bakje koffie en daarna ga ik er op uit. Ik ga trainen, lopen of stap op de fiets. Ik doe mijn rondje, haal nog een krantje, ga naar de markt of een koffietent, lekker ouwehoeren. Ik ben altijd onderweg en zit graag onder de mensen. Dat hebben mijn dochters ook, altijd onderweg.

Je zegt dat de wereld veel is veranderd. Waar zit dat vooral in?
We hadden zo vlak na de oorlog een onbevangenheid die niet meer bestaat. Om de vijf jaar werd het beter en beter. Wij zijn meegegroeid tot aan de crisis van 2008. Ik vind het ook beangstigend wat zich nu afspeelt met de terreurdreiging. Kiet groeit op in een heel andere wereld. Kijk, veranderingen vind ik niet erg. De wereld gaat snel, er is veel innovatie, social media, snelheid, je moet bijblijven. Maar de terreursituatie boezemt mij wel angst in. Daar moet ik dan ook maar weer mijn weg in zien te vinden, hoe moeilijk dat ook is. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat we niet meer naar een luchthaven gaan. Mijn gezin is nogal reislustig. Dankzij het voetbal hebben we bijna de hele wereld gezien.

Gelukkig laat je ons via twitter meegenieten van je avonturen.
Als ik in een jubelstemming ben, dan wil ik iedereen daar deel aan laten nemen. Twitter is een podium waar ik mijn gevoelens direct kwijt kan, ik doe het vanuit de onderbuik. Nu beginnen ze op twitter, als ik een paar dagen niet over Kiet heb gepost, al te vragen hoe het met Kiet gaat. Mooi is dat. Gooi ik er dalijk weer een foto op. Belangrijk is ook dat ik up-to-date wil zijn. Dat moet als je analist bent voor televisiezenders. Ik blijf op de hoogte door de goede bronnen eruit te halen, ook dat is twitter.

En nu, snel door naar Kiet?
Natuurlijk. Kiet lijkt wel een genezingsproces. Hij straalt rust uit, terwijl ik zelf een waterval kan zijn. Als hij slaapt, kan ik zo twee uur met hem liggen. Dan zit ik in een andere wereld.