Star Wars in de polder: het dilemma van Nederlands beste droneracers

Op het grasveld naast de Technische Universiteit Eindhoven is een parcours uitgezet. Drones racen er razendsnel langs vlaggen, bomen en door een poort van bierkratten. Langs de kant staan een paar honderd mensen te kijken. “Dit is echt heel vet,” zegt een vader tegen zijn zoon van een jaar of tien. Het jongetje geeft geen antwoord en blijft met open mond kijken naar de langsracende drones, die strijden om de Eindhoven Cup. Een paar meter verderop zitten de coureurs op een houten, uitklapbaar bankje. Met futuristische brillen op en controllers in de handen besturen ze de drones.

Aan de eerste rondes van de Eindhoven Cup, vorige maand georganiseerd door Formula FPV, doen nog droneracers mee die elk rondje snoeihard crashen. De afstand tussen geïnteresseerde toeschouwers, beginners en ervaren racers is niet zo groot. De drones waarmee de Nederlandse jongens racen, zijn makkelijk zelf te bouwen. Het standaard bouwpakket is online te bestellen en kost vijfhonderd euro. Thuis hebben de hobbyisten aan een soldeerbout genoeg om alles in elkaar te zetten. Oefenen doen ze op grasveldjes. Het Nederlandse wereldje van droneracers is nu nog klein, maar dat zal over een jaar compleet anders zijn.

“Over een jaar wordt het booming. Dan valt er veel geld te verdienen en zal je mensen krijgen die dit als werk doen,” vertelt de 25-jarige Dino Joghi, winnaar van de Eindhoven Cup, na afloop van het toernooi. “Bij mij hangt het er nu nog een beetje tussenin. Is het nou een hobby of meer? Dat is de vraag.” Joghi nam eerder dit jaar met zijn team deel aan een dronerace in Dubai. In het Midden-Oosten zag hij de toekomst van de sport. Zijn team eindigde er als vierde en kreeg daarvoor 25.000 euro van de sjeik die het toernooi organiseerde. De winnaar, een jongen van vijftien, kreeg 250.000 euro. Als je de beelden uit Dubai ziet, begrijp je waarom de sport zo krankzinnig hard groeit:

Elke populaire sport kent de gang van amateurisme naar professionaliteit. Door de karrenvracht aan verwende profvoetballers is het nu lastig voor te stellen, maar tot de jaren vijftig waren alle voetballers nog onbetaalde amateurs. Daarna werden voorzichtig de eerste loontjes betaald en tegenwoordig kunnen zelfs middelmatige profvoetballers als Björn Vleminckx zich financieel onafhankelijk spelen. Wat voetbal binnen een jaar of 65 voor elkaar kreeg, flikt het droneracen binnen twee jaar. De hoofdprijs die Joghi misliep in Dubai, is een voorproefje van wat komen gaat. SportzenderESPNgaat bijvoorbeeld races uitzenden, waardoor racers bakken met geld kunnen gaan verdienen.

Droneracer Boris B. heeft de mazzel dat hij aanwezig mag zijn bij de eerste stappen dieESPNzet in de wereld van het droneracen.ESPNheeft de Brabander uitgenodigd om later dit jaar een race bij te wonen in New York. Boris B. heeft een belangrijke rol gespeeld in de vroege ontwikkeling van de sport, door veel van de software te ontwerpen waarmee de racers hun drones besturen. Ik vraag hem of hij van plan is om met de sport mee te verhuizen naar Amerika. “Op dit moment heb ik hier in Nederland een goede baan als programmeur, dus zie ik mezelf niet direct naar Amerika verhuizen voor de sport,” zegt hij. “Maar de sport ontwikkelt zich zo verschrikkelijk snel, dat zulke kansen zich waarschijnlijk wel voor gaan doen. Niemand weet nog wat er dan gaat gebeuren.”

De situatie van Joghi is vergelijkbaar. Hij is accountmanager bij StudyTube en heeft het daar goed naar zijn zin, waardoor hij nog twijfels heeft bij een definitieve carrièreswitch naar het droneracen. “Ik weet het nog niet. Het zou kunnen.” Sander Welgraven, een van de andere finalisten van de Eindhoven Cup, kijkt er anders tegenaan. Hij is pas achttien jaar, volgt nu nog een MBO Bouwkunde en is dus niet aan een baan gebonden. “Volgend jaar ga ik naar Dubai,” zegt Welgraven. “Mijn ouders vinden dat ook vet. Ik denk dat profs straks gevraagd worden voor tv-shows. Bedrijven mengen zich ook steeds meer in de sport met sponsordeals. Het zou mooi zijn om verder te komen in het droneracen, al zal ik dan hard moeten trainen om mee te kunnen.”

De stap naar professionaliteit eist echter een hoge tol. In aanloop naar het toernooi van Dubai moest Joghi met zijn team extreem hard trainen om mee te kunnen draaien in de top. “Ik heb voor Dubai 72-uur rondes gedaan, zo noemden we dat,” vertelt hij. “Dan deed ik drie dagen niks anders dan opstaan, vliegen en slapen. Maar ik vond dat niks, man. Dat was veel te veel. Dan gaat het leuke ervan af. Nu doe ik het nog voor de leuk, maar dan voelt het echt als werken, dus ik denk niet dat ik dat fulltime zou willen doen. Er was veel stress. Maar ja, dan hoor ik weer dat er ontwikkelingen zijn in Amerika. Dat is toch wel heel interessant. Misschien moet ik er voor mezelf nog achter komen dat ik dat wil.”

Komend weekend vindt de volgende Nederlandse race van Formula FPV plaats in Utrecht. Het eerstvolgende internationale toernooi is het EK op Ibiza, geen verkeerde plek om naar af te reizen.ESPNgaat in augustus los met een driedaags dronerace evenement in New York. De tijd zal leren of Nederlanders als Boris B., Welgraven en Joghi de verleidingen van een professionele carrière in de snelgroeiende droneracewereld kunnen weerstaan.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.