Mijn dubbelleven als hooligan kostte me mijn baan, relatie en flink wat geld
Foto's via @Casual.Mind

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Mijn dubbelleven als hooligan kostte me mijn baan, relatie en flink wat geld

Nick Hay was tien jaar lang als casual actief in Nederland. Dat wil zeggen dat hij stad en land afreisde voor zijn voetbalclub, maar ook een knokpartij op zijn tijd niet schuwde.

Een beetje ervaren kantoormedewerker typt met zo’n 150 aanslagen per minuut. Stel je eens voor dat je dat moet doen met twee gebroken vingers. Dan haal je niet veel meer dan een gemiddelde van 30 pijnscheuten per minuut.

Daar zat ik dan in een kantoorflat, de pijn te verbijten in mijn blauwe Hugo Boss-pak. Want je zegt ook niet zo snel tegen je baas: “Ik ben even langs het ziekenhuis met mijn twee gebroken vingers, omdat ik gisteravond stond te beuken bij het voetbal. Dat heeft u vast wel in de krant gelezen.” Dat mijn dubbelleven als hooligan niet geheel risicovrij was, werd mij op die donderdagochtend pijnlijk duidelijk – zo’n 30 keer per minuut.

Advertentie

Ooit vertrok ik halsoverkop bij de vijftigste verjaardag van mijn toenmalige schoonvader. Mijn vrienden stonden voor de deur en de auto stond klaar. Onze tegenstander was namelijk in grote getale gespot in de binnenstad. Voordat ik de deur achter me dichttrok, griste ik nog snel de paraplu van de favoriete oom van mijn vriendin mee. Die kon nog weleens van pas komen. Die nacht kwam ik niet thuis, maar sliep op het plaatselijke politiebureau op een groezelig matras en een kussen van plastic. Ik weet nog goed dat er lucht uit een klein gaatje in het kussen ontsnapte als ik me omdraaide.

Toen ik thuiskwam, lagen er overal snippers met telefoonnummers erop, die uit het telefoonboek waren gescheurd. Het waren nummers van politiebureaus en ziekenhuizen in de regio. Ik had na mijn arrestatie niets laten horen. Terwijl ik mij ‘s nachts lag te ergeren aan de zuchtjes lucht uit het kussen, was het thuisfront in paniek de hele regio aan het mobiliseren. Twee weken later was mijn relatie uit.

Tien jaar lang balanceerde ik zorgvuldig tussen de twee uitersten in mijn leven. Vrijwel niemand had ooit een vermoeden van mijn dubbelleven. Mijn voetbalvrienden wisten van mijn carrière, maar mijn collega’s en het grootste gedeelte van mijn omgeving had werkelijk geen flauw benul van ‘de schaduwzijde’. Achteraf gezien geloof ik dat dat geheim het alleen maar spannender maakte.

Het zal rond 2009 geweest zijn, tegen het einde van mijn ‘actieve loopbaan’ als casual. Niets kan een suf voetbalseizoen spannender maken dan een bekerloting. De gemiddelde mafkees bij een doorsnee voetbalclub kijkt aan het begin van het seizoen standaard naar de jaarkalender en blokt direct een aantal derby’s en wedstrijden vol vertier. Daar heb je geen vrouw, familie of werk bij nodig. Maar die verrekte bekerduels, die maken het spannend. Die duiken op vanuit het niets. Daar ben je dan mooi klaar mee. De vrije dagen zijn al lang en breed op en de werk- en familieplannen zijn al gemaakt. Dat zijn de momenten waarop de twee levens elkaar kruisen.

Advertentie

Woensdagavond, bekeravond. En dan ook nog om 7 uur moeten voetballen. Het is een ramp voor iedere hooligan met vrouw, kind, baan of allemaal. Je moet minimaal een halve dag vrij nemen en de volgende dag weer present en toonbaar zijn voor je baas en moeder de vrouw. Daar schuilt een risico in.

Zo raasde ik die ochtend door mijn taken, e-mails en vergaderingen om rond lunchtijd met een kutsmoes het pand te verlaten. Het was weer tijd voor de schaduwzijde.

Er zijn van die dagen waarop alles misgaat en deze verschrikkelijke woensdag was zo’n dag. Onze organisatie klopte van geen kant en we eindigden rechtsonder op de tribune, klem gezet tegen de spelerstunnel. Tegenover ons drukte een ongelofelijke groep beukende mannen over de tribune in onze richting. Tijdens een verschrikkelijk harde vechtpartij belandde ik met een flinke snee in mijn been en twee gebroken vingers zelfs op het veld om mijn eigen lijf te redden.

Daarom hinkelde ik de volgende ochtend, de pijn verbijtend, over het hoogpolige tapijt van mijn afdeling in de kantoorflat. Alsof er niets was gebeurd. Die vent van accountancy sprak bij het koffieapparaat schande van de rellen een avond eerder, terwijl mijn nette broek keer op keer vastplakte aan de verse wond aan de achterkant van mijn rechterbovenbeen. Toch kon dat me weinig schelen. Mijn trots had vooral klappen gekregen en dat kost tijd om te helen.

En juist die trots, dat was waar ik het voor deed. Waar ik alle risico’s voor liep. De meeste mensen nemen genoegen met een goede baan, auto of salaris, maar ik ontleende mijn identiteit aan de andere kant van mijn dubbelleven: hooligans en trots. Het risico dat ik liep was het me meer dan waard.

Het kostte mij uiteindelijk een wereldbaan omdat de AIVD mij na een screening bestempelde als ‘een gevaar voor de binnenlandse veiligheid’. Dat vond ik natuurlijk schromelijk overdreven. Maar mijn hobby kostte mij driekwart van mijn vrije dagen, al mijn vakantiegeld plus een meer dan flinke hap uit mijn salaris. Als ik er nooit aan begonnen was, was ik waarschijnlijk vijf jaar eerder klaar geweest met mijn studie(s) en had ik nu een hond, huis en vrouw. Maar toch was er geen moment dat ik twijfelde om die woensdagmiddag het pand met een rotsmoes te verlaten.

*Nick Hay is een gefingeerde naam. Zijn echte naam is bij de redactie bekend.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.