Lachen, huilen en snuiven: de onfortuinlijke carrière van Maikel Aerts

Maikel Aerts is net begonnen een rugleuning te monteren aan een nieuwe hoekbank. Hij heeft immers net zijn meubelmakerdiploma gehaald en werkt iedere ochtend in de meubelfabriek net buiten Den Bosch. Toch ziet hij deze carrière niet zo zitten. Om alle opties open te houden, staat hij ‘s middags in de regen op het trainingsveld zich te bewijzen voor de trainer van FC Den Bosch.

Hij werd een talentje genoemd. De jonge keeper stond aan de voet van een carrière die niet in een paar woorden samen is te vatten. Daarom hebben we de moeite genomen om dat in iets meer woorden voor jullie te doen.

Zijn loopbaan begon echt toen hij in 1994 na de jeugdopleiding bij PSV de overstap maakte naar Den Bosch. Hij kreeg niet gelijk een contract met salaris maar hij kon zich onderhouden met zijn bijbaan als meubelmaker.

Nadat hij een contract kreeg, wachtte hij jaren op een basisplaats. Als keeper hangt een basisplaats bijna volledig af van de prestatie van andere keepers binnen de selectie, maar dat zou hij later nog wel leren.

De jonge Maikel wilde natuurlijk ook van het leven genieten, in plaats van alleen maar te werken, te voetballen en te wachten in frustratie. Hij bezocht zo nu en dan wel een feestje, maar alleen als hij zeker wist dat hij de volgende dag toch op de bank zou zitten.

Op één van die gezellige avonden ging het helaas mis. Hij kreeg opeens het ludieke aanbod om een beetje cocaïne te nemen en bezweek onder de groepsdruk. De volgende dag werd hij na de wedstrijd, waar hij zoals voorspeld op de bank zat, gepakt tijdens de drugstest. Hij was de eerste Nederlandse voetballer die zich in een rijtje met Maradona en Mutu kon plaatsen, maar helaas niet om een sportieve reden.

Hij werd voor een jaar geschorst, waarvan negen maanden voorwaardelijk. Dit kon hij nog hebben, maar de enorme stempel op zijn voorhoofd zou een transfer in de weg kunnen staan. Toch bleef hij hard trainen en dat werd uiteindelijk beloond. Van 1998 tot 2001 stond hij onder de lat bij Den Bosch. In die periode promoveerde de club en alles leek weer de goeie kant op te gaan.

In 2001 was hij klaar voor de volgende stap. De stempel van het cocaïneschandaal was ver genoeg weggevaagd dat clubs interesse in hem begonnen te tonen. De keuze viel uiteindelijk op Wolverhampton. Er lag een vierjarig contract voor zijn neus met een mooi salaris. Het enige hem nog in de weg stond voordat hij zijn krabbeltje mocht zetten, was een drugstest.

Die weigerde hij.

Met een gebogen hoofd keerde hij terug naar de herberg Den Bosch (die nu 2,5 miljoen was misgelopen), maar daar was geen plek meer voor hem. Ze wezen hem naar de opslagschuur van Ajax: het antwerpse Beerschot. Daar moest hij opnieuw lang wachten op een basisplek. Toen hij die eindelijk kreeg, raakte hij na negen wedstrijden geblesseerd voor de rest van het seizoen.

Hij wist zich uiteindelijk op sportief gebied te herpakken bij RBC Roosendaal, een club onder zijn niveau. Maar toen stond zijn privéleven ineens bol van tegenslagen. Eén van zijn beste vrienden werd doodgeschoten en zijn vrouw kreeg een whiplash na een onfortuinlijk auto-ongeluk.

Het zat allemaal zwaar tegen.

Eindelijk kwam er gelukkig een Rotterdams lichtpuntje aan de horizon: Feyenoord meldde zich voor de keeper. Hij kreeg een contract, maar zou uiteindelijk maar acht keer voor de club op het veld staan. Toen Lodewijks geblesseerd raakte, startte hij een paar keer in de basis, maar de resultaten vielen tegen en zijn prestaties werden afgekraakt door de meedogenloze media.

Het dieptepunt kwam in de wedstrijd tegen FC Twente, waar hij de bal in de voeten van topscorer Blaise N’Kufo speelde, die de bal gemakkelijk in het lege doel schoot. In de rust van dezelfde wedstrijd besloot Maikel aan Erwin Koeman een wissel te vragen. Hij kon het niet meer aan.

De wissel kreeg hij, maar die was definitiever dan hij misschien had verwacht. Hij werd al snel overgeplaatst naar Jong Feyenoord en kreeg geen plek meer in de selectie van het eerste team.

Hij moest opnieuw verder zoeken naar speelminuten. Na een proefperiode bij Vitesse en West Brom kon hij uiteindelijk terecht bij Willem II. Er was eindelijk weer hoop en hij had weer plezier in de sport. Maar als je naar het verloop van zijn loopbaan tot op dat moment kijkt, weet je dat het niet lang mocht duren. Na zeven wedstrijden, waarin hij viermaal de nul wist te houden, raakte hij zwaar geblesseerd.

Hij was ondertussen wel één van de favoriete spelers onder het publiek. Toen hij in een wedstrijd tegen Roda JC weer op het veld stond, werd hij de volledige eerste tien minuten non-stop toegezongen. De Tilburgers wonnen de wedstrijd met 1-0, maar in de blessuretijd sloeg het noodlot weer toe. Hij blesseerde zijn knie en is was twee maanden uit de roulatie. Het was de zoveelste mentale klap die hij moest verwerken.

Vervolgens beleefde hij twintig succesvolle wedstrijden, maar langer dan dat mocht het wederom niet duren. Tegen Ajax was het weer zo ver. Zoals hij het zelf beschreef : “Mijn voet kwam vast in de grond, ik kon niet verder, maar opeens stond m’n scheenbeen wel naast mijn voet. Dit is niet goed, dacht ik”. Een ziekenhuisbezoek wees uit dat hij zijn enkel had gebroken en zijn mediale enkelband had afgescheurd.

Geloof me, het verhaal wordt beter.

Na het herstel van deze zoveelste blessure speelde hij nog twee seizoenen voor Willem II met wisselend succes. Op zijn 36ste kreeg hij het bericht dat Hertha BSC waarde in hem zag. Alsnog een buitenlands avontuur dus, en wat voor één.

Het eerste seizoen speelde hij totaal niet en de club degradeerde naar de tweede Bundesliga. Daar speelde hij wel het hele seizoen, als hij niet geblesseerd was. Hij speelde dus zo’n 24 keer. Met hem onder de lat wisten de Berlijners de competitie zelfs te winnen en weer terug te belanden in de Bundesliga.

Daarna was het wel tijd om te stoppen. Aerts kon met een goed gevoel zijn carrière afsluiten en zich meer gaan richten op het gezinsleven, waar hij zo van hield. Hij kreeg tijdens zijn carrière drie kinderen. Het enige voordeel van zijn gebrek aan speeltijd en zijn talloze blessures is hij dat wel veel tijd had voor zijn familie.

Maar hoewel zijn carrière ten einde liep, hielden de problemen niet op. In 2015, drie jaar na zijn pensioen, kwam hij in het nieuws vanwege een matchfixingschandaal.

In zijn tijd bij Willem II zou hij samen met Kargbo betrokken zijn geweest bij het weggeven van een stuk of vijf wedstrijden tegen onder andere Feyenoord en Ajax. Hij heeft het nooit toegeven, maar het is wel de kers op een carrièretaart met veel bijzondere lagen.

Ondanks alles is Aerts er nuchter onder gebleven. “Het leven komt zoals het komt,” zei hij vaker in interviews. En op de vraag of hij jaloers was op Heurelho Gomes van PSV, zei hij: “Nee. Ik ben Maikel Aerts en ik ben tevreden met mezelf. Gomes is Gomes en Maikel is Maikel”.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.