In gesprek met Mellony Geugjes over Japan, UFC en vechten tegen kanker

Tussen de vechtende bomen van gasten in Mike’s Gym staat altijd een blond meisje van 52 kilo. Mellony Geugjes bouwt daar aan haar carrière als kickbokser en MMA-vechter. Ze won al een kickbokstitel in Japan en wil als MMA-vechter de UFC in gaan.

Mellony staat nog aan het begin van haar vechtsportcarrière en kan dus nog niet volledig leven van haar gevechten, maar dat is wel het doel. VICE Sports ontmoette Mellony in Mike’s Gym om te praten over haar leven en ambities in de vechtsport.

VICE Sports: Ha Mellony, naar welke partij werk je nu toe?
Mellony Geugjes: In oktober heb ik waarschijnlijk een MMA-partij. En ik moet binnenkort waarschijnlijk weer mijn kickbokstitel in Japan verdedigen.

Hoe heb je die titel in Japan veroverd?
November vorig jaar moest ik helaas een kickbokspartij afzeggen. Ik had toen voor de tweede keer baarmoederhalskanker en ben daaraan geopereerd. Je kan denken dat het allemaal kut is en helemaal depressief worden, maar je moet toch die operatie doen, dus ik ben die operatie aangegaan en daarna keihard gaan trainen. Met succes. Mike regelde voor januari een titelpartij voor me in Japan, tegen de ongeslagen kampioen daar.

Ik ben in training gegaan en mocht de eerste paar weken nog geen stoten in mijn buik krijgen, daarna kon ik alles. Ik was op tijd klaar voor die partij in januari. Mijn tegenstander, Kana, zei dat ze me KO ging slaan. Maar in de eerst ronde gaf ik haar binnen 18 seconden een goede linkerstoot, toen lag ze al. In de derde ronde heb ik haar nog een keer neergehaald. Toen wist ik dat ik hem in mijn zak had en heb ik die titel gewonnen.

Trok die Kana het wel dat ze haar titel in eigen land aan jou verloor?
Ze kwam na het gevecht naar mijn kleedkamer toe. Hebben we de handen geschud en een foto gemaakt samen. Dat ging ook zo bij de tegenstander die ik een paar maanden terug versloeg voor mijn titelverdediging. Toen hebben we zelfs cadeaus uitgewisseld. Zij gaf mij haar shirt en ik gaf haar mijn shirt. Er is onderling veel respect. Mensen zeggen weleens dat vechters geen respect hebben voor elkaar, maar dat is echt bullshit.

Wat voor invloed heeft het de afgelopen jaren op je carrière gehad dat je een paar keer ziek bent geweest?
Toen ik negentien was, kreeg ik voor het eerst baarmoederhalskanker. Ik merkte dat ik slapper werd en had meer last van bloedverlies, dat soort bullshit. Ik wist niet waar het door kwam en verloor een paar partijen achter elkaar. Ik ben toen naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat ik die ziekte had. De kanker is toen weggehaald met een operatie.

Daarna ben ik weer gaan vechten en ging het een tijdje hartstikke goed, maar twee jaar geleden ging het weer minder. Ik begon zelfs te twijfelen of het nog wel zin had om door te gaan met vechten. Toen werd de kanker weer bij me gevonden en heb ik de tweede operatie gehad. Nu zeggen ze dat ik clean ben, kankervrij. En ik kan nog steeds kinderen krijgen. De titelpartij in januari was voor mij een doorbraak om toch door te gaan.

Ben je bang dat het terugkomt?
Nee, ik sta niet negatief in het leven. Als het terugkomt, merk ik het dan wel weer. Waarom zou ik daar nu over nadenken? Ik ben gezond, voel me supersterk en heb het afgelopen halfjaar vier partijen achter elkaar gewonnen. Ik heb er een kickbokstitel bij en een MMA-partij op submission gewonnen. Een Nederlands kickboksmeisje dat op submission wint met een rear naked choke, dat schrikt af.

Hoe voelde het om te winnen met die choke?
Super. Tijdens die partij zei ik in de rust van de tweede naar de derde ronde tegen Mike: “Ik moet op knock-out of submission winnen, want ik wil het niet overlaten aan de jury.” Mijn tegenstander had daar al eerder gevochten. Je wordt meestal niet door een organisatie naar het buitenland gehaald om te winnen, je wordt gehaald om te verliezen van de lokale vechters daar. Vooral wij van Mike’s Gym, ze willen graag van ons winnen.

Waarom?
Omdat we zo goed bezig zijn.

Heb jij zelf nog iets te zeggen over welke partijen je krijgt?
Mike is mijn manager en zegt het als hij een partij voor me heeft, op welk gewicht en waar het is. Ik vind het allemaal prima. Mike gaat me sowieso pesten dat ik bang ben, als ik zou zeggen: “Doe maar niet.” En ik wil juist vechten. Het is mijn geld, mijn brood. Als ik een partij krijg, moet ik die met beide handen aanpakken. Vooral als vrouw.

Waarom wil je uiteindelijk definitief de stap van kickboksen naar MMA zetten?
De UFC wordt steeds groter en MMA voor vrouwen wordt meer gewaardeerd. Vrouwen in de MMA-wereld verdienen ook meer dan in het kickboksen, soms zelfs evenveel of meer dan de mannen. Dat hangt er vanaf hoe goed je jezelf verkoopt.

Hoe komt het dat vrouwen in het MMA meer aanzien hebben?
Ik denk dat Ronda Rousey het MMA voor dames naar boven heeft gewerkt. Door de hype die zij een tijdje terug heeft gecreëerd, krijgen veel vrouwen nu meer waardering in MMA. Die waardering vind ik belangrijk. Ik wil dat mensen niet alleen maar denken dat we hier op onze luie reet zitten. Ze moeten zien dat we hard werken. Uiteindelijk moet dit mijn baan worden.

Wat voor werk doe je hier nu naast om rond te komen?
Ik geef personal training en help administratief in uitvaartcentrum Zuid. Die baan heb ik via mijn tante. Ze steunen me daar heel goed met de vechtsport. Als ik naar het buitenland moet, kan ik vrij krijgen, ook al is het last minute. Dat heb ik ook echt nodig, zodat ik mijn huisje en auto kan betalen en hierheen kan komen om te trainen, om de UFC in te komen.

Je hebt vorig jaar aan Ultimate Fighter meegedaan, een opleidingsprogramma voor de UFC. Dat liep niet zoals gepland, je verloor. Hoe kijk je daar op terug?
Ik ben er gewoon heen gegaan zonder enige ervaring, eigenlijk. Ik moest tegen een Amerikaanse dame, Amanda Cooper, en had vooraf niet veel getraind. Zij heeft uiteindelijk de finale gehaald, dus ze is geen koekenbakker. Ik dacht er te makkelijk over. Ik haalde haar neer en volgde haar mee naar de grond. Daar kreeg ze me in een armklem.

UFC-baas Dana White zei daarna dat het een fout was naar de grond te gaan. Ben je het met hem eens?
Zeker. Ik dacht dat ik haar neer kon slaan als ik haar naar de grond zou volgen. Maar dat werd het niet. Ik verloor. Dat was kut, maar alles heeft een reden en misschien was het te vroeg voor mij. Ik heb in die tijd veel gehoord: “Hou het bij kickboksen, vergeet MMA, je kan het niet.” Maar als iemand tegen mij zegt dat ik het niet kan, wil ik het juist laten zien. Ik heb verder getraind en nu twee winstpartijen op mijn naam staan. Ik heb liever een kutbegin dan een kuteinde van mijn carrière. Die UFC-titel is mijn droom. Die ga ik niet opgeven.

Nederlandse MMA-vechters die bij de UFC zitten gaan vaak naar de Verenigde Staten om te trainen, omdat ze daar betere sparringspartners hebben. Doe jij dat ook?
Ik ben weleens naar Amerika geweest, om te trainen met het American Top Team, daar hadden ze echt een damesteam. Op zich trainde ik fijn met die meiden. Er zaten al een paar in de UFC. Mijn staand niveau was wat beter, maar op de grond waren zij beter. Ik merkte wel dat ik wat harder ben, omdat ik hier altijd met jongens train. Die jongens zien en behandelen mij niet als een meisje. Tuurlijk slaan ze me met hun 80 kilo niet helemaal de tering, maar ze slaan me wel en hebben af en toe schijt. Als ik doorkom, slaan ze gewoon terug. Dat moet je wel hebben.

Is het niet belangrijk dat je veel met vrouwen traint?
Nee, ik denk eerder dat het goed voor mij is om met mannen te trainen. Die zijn wat sterker, wat zwaarder. Als ik een man van 80 kilo van me vandaan kan houden, dan zal het ook wel lukken bij een meisje van 52 kilo.

Ik kan me ook voorstellen dat zo’n groot lichaam ook heel anders is om mee te werken. Een lichaam van 52 kilo is beweeglijker en vergt een andere aanpak.
Dat is zeker zo. Gelukkig hebben we bij Braziliaans jiu jitsu jongens zitten die wat lichter zijn, onder de zeventig kilo. Die zijn heel snel en daar train ik veel mee. Er traint hier sinds een paar jaar ook een ander meisje, Anissa, zij vecht op 60 tot 64 kilo. Met haar train ik veel. Zij is in China kampioen, ik in Japan. Anissa heeft precies hetzelfde doel als ik. Ze kickbokst, maar wil naar de MMA.

Heb je nog contact met de UFC gehouden na Ultimate Fighter ?
Ik heb niet elke dag contact met ze, maar ik ken sommige matchmakers en producers van Ultimate Fighter. Laatst is er bij Ultimate Fighter een nieuwe gewichtsklasse gekomen, tot 57 kilo. Ik twijfelde even of ik weer mee moest doen. Ze zeiden dat ik mocht komen, maar ik koos er uiteindelijk voor het niet te doen. Als ik weer zou verliezen, zouden mijn kansen op de UFC verkeken zijn. Ik bouw het rustig daarbuiten op. Als ze me willen, willen ze me.

Je klinkt alsof ze je toch wel gaan vragen binnenkort.
Daar ga ik wel vanuit. Zo voelt het. Tot nu toe neem ik elke MMA-partij aan. En ik verdedig mijn titel zolang het kan. Als ze bellen, ben ik er klaar voor, ook als ze nu zouden bellen voor UFC Rotterdam. Ook al heb ik niet getraind, ik zou gewoon gaan.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.