Honkballer Tom de Blok was het zat na twee weken in honkbalwalhalla Amerika

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Honkballer Tom de Blok was het zat na twee weken in honkbalwalhalla Amerika

Als zeventienjarige gooide Tom de Blok hard.

Dit speelde drie jaar geleden. Ben je nu een compleet andere speler en een ander mens?
Ja en ja. Ik pik veel dingen op van de oudere jongens bij de Pirates en praat veel met ze. Ik spreek ook met jongens van de tegenpartij die ook in Amerika zijn geweest. Sommigen begrijpen mijn besluit, sommigen niet. Dat is aan hen.

In Amerika koerst het Major League-seizoen af op de seizoensfinale, de World Series. Hoe kijk je naar die competitie?
Ik volg het op de voet. Ik denk natuurlijk: daar wil ik ook staan.

Advertentie

Dus ondanks je slechte ervaring heb je nog steeds die Amerikaanse droom?
Absoluut. Ik heb slechte ervaringen bij één club. Of ik was te jong, of ik was er op het verkeerde moment, ik weet het niet. Ik kijk er nu heel anders tegenaan. Ik ging ook met een heel mooi idee naar Amerika. Ik dacht dat alles was daar prachtig was, alles mooi. Maar het was natuurlijk gewoon profhonkbal en niets anders. Het is gewoon een keihard leven daar. Dat weet ik nu en daar ben ik voor een volgende keer klaar voor.

Van je club hoorde ik dat de Amerikanen weer voorzichtig bij je op de deur kloppen.
Klopt, ik ben in gesprek en wie weet wat volgend jaar brengt. Het eerste, ultieme doel is de World Baseball Classic in het voorjaar van 2017 met Nederland, het officiële WK honkbal waaraan ook alle profspelers uit de Major League mogen meedoen. Ik hoop dat ik daaraan mag meedoen.

Heb je het gevoel dat je nog iets moet afmaken in Amerika?
Nee , dat niet. Als ze naar me toekomen, grijp ik die kans maar ik ga er zelf niet keihard achteraan. Dat kan ook niet, want je moet opvallen en dan komen ze vanzelf naar je toe. Direct nadat ik terug was, had ik zoiets van: dit is niet wat ik wil. Na een paar maanden verdween dat gevoel. Ik weet wat ik kan verwachten. Iedere honkballer wil in de Major League spelen.

Zo hard dat scouts van Amerikaanse honkbalclubs zijn naam in hun opschrijfboekjes noteerden met een dikke streep eronder. Een droomloopbaan lonkte toen Major Leagueclub Seattle Mariners zei dat ze hem liever vandaag dan morgen naar Amerika wilden halen.

Advertentie

De Blok was een puber toen hij naar de Verenigde Staten vertrok. Twee weken later was hij weer terug in Nederland. Bestolen door teamgenoten, met beide benen terug op aarde en een harde kennismaking met het honkballeven in de Verenigde Staten in zijn rugzak. Nu, drie jaar na zijn flitsavontuur in de VS, speelt hij in de Nederlandse hoofdklasse en is hij international.

Maar in het Amerikaanse honkbalwalhalla spelen de beste spelers van de wereld en lonkt eeuwige roem. VICE Sports sprak met De Blok in de kantine van zijn club, de Amsterdam Pirates, over zijn korte periode bij de Seattle Mariners en de Amerikaanse droom.

VICE Sports: Ha Tom. Je bent twintig en je hebt al een buitenlandse loopbaan achter de rug. Hoe is dat?
Tom de Blok: Voor iemand van twintig heb ik meer meegemaakt dan anderen. Ik ben overal geweest voor honkbaltoernooien. Van Amerika en Taiwan tot Tsjechië en we gaan dit najaar met het Nederlands team naar Japan voor een trainingskamp. Als honkballer word je snel volwassen. Je gaat om met jongens die stukken ouder zijn. Die zien dingen toch anders, daar ga je een beetje in mee. Dat merk ik als ik met jongens van mijn eigen leeftijd praat. Ik kijk nu anders tegen zaken aan.

Als zeventienjarige honkballer ging je naar Amerika. Hoe kwam dat tot stand?
Ik deed het goed bij Jong Oranje en viel op, omdat ik hard gooide – toen zo’n 145 kilometer per uur. Daar letten de scouts op. Snelheid is in Amerika het belangrijkste bij jonge werpers. Er kwam een scout op me af van de Seattle Mariners en hij zei dat de club potentie in me zag. Connecties in Nederland adviseerden me een zaakwaarnemer te nemen. Hij regelde alle zakelijke dingen, zoals het contract, en je betaalt hem 5 procent van wat je krijgt. Zo is het toen gegaan.

Advertentie

Je was jong en had net je eerste innings in de Nederlandse hoofdklasse gegooid. Heb je nooit overwogen om in Nederland te blijven?
Nee, het was een droom om naar Amerika te gaan. Dat is het nog steeds. Het is toen helaas anders gelopen dan gehoopt.

Je kwam aan op het vliegveld van Seattle, en toen?
Daar begon het al. Mijn ouders en broer waren met me mee om bij me te kijken en vakantie te vieren. Zij gingen op het vliegveld een auto huren, ik stond te wachten op de mensen die me zouden ophalen. Na drie kwartier was er nog steeds niemand. Gelukkig konden mijn ouders me naar het hotel brengen. Toen ik daar aankwam, werd gezegd: “Dit is je kamer, we zien je morgenochtend bij het ontbijt om vijf uur. Daarna mag je naar het veld.” Toen dacht ik al: oké…

Dat klinkt niet als een goed begin.
Nee inderdaad. De jongen waarmee ik op de kamer lag, mocht ook wat langer blijven liggen. Hij was er al een tijdje. Hij, of iemand anders, heeft toen spullen van mij gestolen. Het waren eigenlijk best stomme dingen: lenzen, een bril en kleding. Maar het had veel waarde voor mij. Emotioneel was dat een klap. Het trainen ging daarna niet goed en ik was met mijn gedachten ergens anders. Ik merkte al snel dat dit hem niet ging worden. Of dat de emoties waren, weet ik niet. Ik was er in ieder geval snel klaar mee. Het waren allemaal dingetjes bij elkaar.

Hoe lang was je bij de Mariners?
Twee weken. Mijn vertrek heb ik eerst besproken met de club. Ik belde ook nog de scout op die mij getekend had om hem uit te leggen hoe het zat. De club en hij probeerden me nog over te halen, maar ik kon niet meer.

Advertentie

In het Amerikaanse honkbal zijn ze veel gewend. Dit vast niet.
Nee. Het was een keer eerder gebeurd, zeiden ze, met een jongen uit Azië. Voor mij was het toen het juiste besluit. Ik heb er nooit spijt van gehad.

Het leven in de Major League is keihard, ook omdat je de strijd aan moet met jongens uit de Dominicaanse Republiek of Cuba voor wie honkbal de enige weg is naar een beter leven. Hoe was om met hen in een team te zitten?
Honkbal in Amerika is een solosport, pas in de Major League wordt het weer een teamsport. Het is dus ieder voor zich. De eerste drempel waar ik tegenaan liep was de taal. De jongens uit het Caribisch gebied zijn flink in de meerderheid en vormen groepjes. Ze spreken geen Engels, alleen Spaans. Als je ze verstaat, kunnen ze je ook niets flikken maar ik sprak geen Spaans dus dat was lastig . Als je eenmaal gesetteld bent, is het wel te doorstaan. Maar ik denk dat de cultuurschok voor een Nederlander groter is dan bijvoorbeeld voor iemand uit Cuba.

Wist je dat allemaal toen je drie jaar geleden naar Seattle vertrok?
Achteraf had ik in Nederland beter ingelicht moeten worden over hoe het daar is. Dan was het misschien makkelijker geweest. Aan de andere kant: je kunt nooit perfect voorbereid zijn. Er zijn 750 plekken in de majors, waar tienduizenden spelers voor knokken. Ik kan misschien hard gooien, maar er zijn tachtig anderen die harder gooien. Of je het haalt of niet, is van ontzettend veel dingen afhankelijk.

Advertentie

Tom in Oranje.

Dit speelde drie jaar geleden. Ben je nu een compleet andere speler en een ander mens?
Ja en ja. Ik pik veel dingen op van de oudere jongens bij de Pirates en praat veel met ze. Ik spreek ook met jongens van de tegenpartij die ook in Amerika zijn geweest. Sommigen begrijpen mijn besluit, sommigen niet. Dat is aan hen.

In Amerika koerst het Major League-seizoen af op de seizoensfinale, de World Series. Hoe kijk je naar die competitie?
Ik volg het op de voet. Ik denk natuurlijk: daar wil ik ook staan.

Dus ondanks je slechte ervaring heb je nog steeds die Amerikaanse droom?
Absoluut. Ik heb slechte ervaringen bij één club. Of ik was te jong, of ik was er op het verkeerde moment, ik weet het niet. Ik kijk er nu heel anders tegenaan. Ik ging ook met een heel mooi idee naar Amerika. Ik dacht dat alles was daar prachtig was, alles mooi. Maar het was natuurlijk gewoon profhonkbal en niets anders. Het is gewoon een keihard leven daar. Dat weet ik nu en daar ben ik voor een volgende keer klaar voor.

Van je club hoorde ik dat de Amerikanen weer voorzichtig bij je op de deur kloppen.
Klopt, ik ben in gesprek en wie weet wat volgend jaar brengt. Het eerste, ultieme doel is de World Baseball Classic in het voorjaar van 2017 met Nederland, het officiële WK honkbal waaraan ook alle profspelers uit de Major League mogen meedoen. Ik hoop dat ik daaraan mag meedoen.

Heb je het gevoel dat je nog iets moet afmaken in Amerika?
Nee , dat niet. Als ze naar me toekomen, grijp ik die kans maar ik ga er zelf niet keihard achteraan. Dat kan ook niet, want je moet opvallen en dan komen ze vanzelf naar je toe. Direct nadat ik terug was, had ik zoiets van: dit is niet wat ik wil. Na een paar maanden verdween dat gevoel. Ik weet wat ik kan verwachten. Iedere honkballer wil in de Major League spelen.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.