Hoe voetballer Elroy van der Hooft via Cambodja in de drugshandel belandde

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe voetballer Elroy van der Hooft via Cambodja in de drugshandel belandde

"Elke euro die ik in die wereld verdiende, maakte ik op aan gokken en drugs."

Elroy van der Hooft speelde in de jeugd van Ajax met Aras Özbiliz, Marko Vejinovic en Daley Blind. Hij redde het uiteindelijk niet in het Nederlandse voetbal, maar wel in Cambodja. Daar was hij zelfs de best betaalde voetballer van het land en verdiende de bijnaam ‘de Cristiano Ronaldo van Cambodja’.

Maar zijn carrière ontspoorde. Elroy raakte verslaafd aan cocaïne en gokken, ontsnapte aan de doodstraf, werd ontslagen bij zijn laatste club en bij terugkomst in Nederland kwam hij in de onderwereld terecht. Uiteindelijk belandde hij zelfs in de gevangenis. In juli 2017 kwam de nu 27-jarige Elroy vrij. Hij probeert zijn leven nu weer op te pakken. VICE Sports sprak hem in een cafeetje in Haarlem. Dit is zijn verhaal.

Advertentie

“Mijn gevangenisstraf is het beste wat mij is overkomen. Voor het eerst in drie jaar voel ik me nu weer gelukkig. In de bak ben ik nuchter geworden en daarna ben ik nuchter gebleven. En sinds ik vrij ben, probeer ik mijn leven op de rails te krijgen.

Als kind voelde ik me anders dan anderen omdat ik bij Ajax speelde. Op school ging het alleen maar over Ajax. Met klasgenoten, met leraren, altijd. Als het busje van Ajax me ophaalde op school om naar de club te gaan, ging ik een kwartier van tevoren al weg. Dan liep ik met een grote boog om de school heen, omdat ik niet met mijn Ajax-tas gezien wilde worden. Ik wilde gewoon net als de anderen kinderen op school zijn, en schaamde me. Bij Ajax op de Toekomst zat ik wel op mijn plek. In een elftal met Daley Blind, Marko Vejinovic en Aras Özbiliz had ik het goed naar mijn zin. Ik denk nog vaak terug aan die periode.

Helaas kreeg ik rond mijn zestiende veel blessures. Mijn botten groeiden sneller dan mijn spieren, waardoor ik geen hoog niveau meer haalde. Ajax wilde me een jaartje in de jeugd van Haarlem stallen, waarmee Ajax toen een samenwerkingsverband had. Dat heb ik niet gedaan. Ik wilde bij een Eredivisieclub spelen en ging naar ADO Den Haag. Daar liep het niet lekker. Ik verloor mijn plezier in het voetbal en had geen zin meer om alles te geven. Mijn vrienden gingen naar festivals en hadden de leukste verhalen. Toen ik weg moest bij Ajax dacht ik: weet je wat, ik ga nu zelf ook lekker van god los.

Advertentie

Dat heb ik ook gedaan, helemaal nadat ik bij ADO Den Haag al snel vertrok. Ik trainde nog een tijdje mee met de selectie van RKC Waalwijk, maar feestte er toen al flink op los. Ik had een contract voor twee jaar en woonde in Waalwijk, maar ging in het weekend altijd naar mijn vrienden in Oegstgeest. Dan gingen we het hele weekend op stap en sliep ik niet door de cocaïne. Een keertje hadden we op maandag een bosloop bij RKC. Ik had het hele weekend niet geslapen, maar was er wel. Al kotsend liep ik die bosloop uit. Bij thuiskomst plofte ik op bed neer en sliep tot net voor de volgende training. Ik had er helemaal geen zin meer in, heb mijn clubtas die week ingeleverd bij RKC en ben vertrokken.

Ik ben daarna in Oegstgeest gaan wonen met vrienden en ging elk weekend op stap in Amsterdam. Ik gebruikte zo veel cocaïne dat ik er ongelukkig van werd, mijn spullen na een tijdje pakte en bij mijn ouders aanklopte. Bij mijn jeugdclub UDO pakte ik het voetbal weer op, werd topscorer en zag het wel zitten om weer profvoetballer te worden. Tijdens een vakantie op Kreta in 2011 wilde ik daarom een profclub zoeken. Ik was daar met mijn toenmalige vriendin. Haar stiefvader was Grieks, dus ik ging met hem langs FC Chania, een club op het derde niveau van Griekenland.

Toen de stiefvader van mijn vriendin bij FC Chania zei dat ik bij Ajax had gespeeld, mocht ik meetrainen. Na één training wilden ze me hebben en ik tekende een contract. Helaas was de economische crisis in Griekenland toen op een toppunt. Na vier maanden had ik nog geen salaris ontvangen van FC Chania. Dat gold ook voor andere spelers en we weigerden daarom te spelen. Toen de club uiteindelijk aangaf ons alleen te willen betalen met voedselbonnen, ben ik teruggegaan naar Nederland. Ik ben daarna via Facebook benaderd door zaakwaarnemer Freddy Tomasoa. Hij zei dat hij iets voor me kon regelen bij de Indonesische club Gresik United. Ik moest meteen vertrekken. Het geld voor het vliegticket en het hotel zou ik krijgen als ik bij Gresik United tekende na een proeftraining. Ik vloog naar Jakarta, maar na een paar dagen vertelde Freddy me via Facebook dat de training niet doorging. Dat ging zo weken door, dus ik moest me maar vermaken in Jakarta. In het hotel ontmoette ik een Zweedse pokeraar, waarmee ik veel het casino in dook. Ik pokerde al sinds mijn twaalfde online.

Advertentie

Elroy vertelt zijn verhaal in Haarlem. (Foto: Ryan Oosterling)

Freddy stuurde me na een tijdje naar Bali. Daar zat een contactpersoon van Freddy, die tussen hem en clubs in Indonesië bemiddelde. Toen ik in Bali aankwam, werd ik inderdaad opgewacht door een Indonesische man, ene André. Hij zei alleen dat ik daar tot december moest wachten, tot de opening van de transfermarkt in Indonesië. Het was augustus, dus ik had vier maanden aan tijd om te doden.

Gelukkig is Bali een mooi eiland met vette feesten. Ik vermaakte me wel. In december kwam Freddy naar Indonesië, maar hij kreeg het gewoon niet voor elkaar om een club voor me te vinden. We zijn daarom met ruzie uit elkaar gegaan. Ik ging terug naar Jakarta, nog altijd zonder club. Voor mijn hotel zag ik elke dag een groepje Afrikaanse mannen met voetbalschoenen langslopen, dus ik vroeg een keer of ik een potje mee mocht doen. Na een training kwam een van de Afrikanen naar me toe, Felix Obinna. Hij regelde dat ik een contract kon tekenen bij Phnom Penh Crown, in de hoofdstad van Cambodja.

Elroy als speler van Phnom Penh Crown met een Cambodjaanse zangeres.

Vanaf dag één was het daar geweldig. In mijn eerste wedstrijd voor Phnom Penh Crown scoorde ik een hattrick, ik kon meteen niet meer stuk bij de mensen. Iedereen in Cambodja wilde met me op de foto, mijn Facebook stond bomvol berichtjes en een televisieploeg volgde me een hele dag om te laten zien hoe ik leefde. In nachtclubs kreeg ik vipplekken en kwamen er beveiligers bij m’n tafeltje staan. Ik zat maandelijks in de Cambodjaanse Studio Sport. Ik werd door sommigen zelfs ‘de Ronaldo van Cambodja’ genoemd. Volgens mij was ik ook de best betaalde voetballer van Cambodja. Ik kreeg 3500 dollar per maand en aardig wat bonussen.

Advertentie

Dat was een astronomisch bedrag, want lokale voetballers kregen 100 dollar per maand. Toen ik mijn contract tekende, ben ik meteen naar het casino gegaan met het tekengeld. Ik ging daarna steeds vaker en langer gokken. Er waren dagen dat ik met 20.000 dollar naar buiten liep, maar meestal speelde ik tot ik niets meer had. Na een maand of twee zat ik elke dag negen uur in het casino, soms tot vlak voor de training. De club kreeg dat in de gaten. De trainer wist precies hoe lang ik in het casino zat, maar kon er om lachen en zei: ‘Alles is goed, als je maar blijft scoren.’ Ik scoorde uiteindelijk zestien keer in negen wedstrijden.

Aan het eind van het seizoen verloren we met Phnom Penh Crown de halve finale om het landskampioenschap van Svay Rieng, door drie enorme blunders van onze keeper. Hij bleek later omgekocht door de clubleiding van Svay Rieng. Een paar maanden later gaf hij dat toe in een interview. Ze boden hem een bedrag dat hij normaal in vier jaar verdiende bij Phnom Penh Crown. Mijn teamgenoten vermoedden al dat hij was omgekocht. In de kleedkamer mondde het uit tot een opstootje, maar ik ben meteen weggegaan – naar het casino, natuurlijk.

Elroy als analist op de Cambodjaanse televisie.

Een week na die wedstrijd liep mijn contract af. Phnom Penh Crown wilde wel verlengen, maar Felix Obinna deed de onderhandelingen en vroeg te veel geld. Gelukkig kreeg ik daarna een aanbieding Boeung Ket, een topclub uit Cambodja. Ik tekende bij Boeung Ket en verdiende daar twee keer zoveel als bij Phnom Penh Crown, maar het was een gestoorde bende.

Advertentie

Op mijn eerste dag bij Boeung Ket werd ik door bodyguards van de president van de club, Siv Tha, meegenomen naar een van zijn nachtclubs. Er stond een Champions League-wedstrijd op en iedereen was op iPads aan het gokken. Er werden duizenden dollars gegokt op wie de volgende corner kreeg. Ik kreeg ook een iPad in mijn handen en mocht met 20.000 dollar spelen. Aan het einde van de avond had ik 5.000 dollar gewonnen. Terwijl een van de bodyguards dat geld uit zijn broekzak pakte, zag ik ook een pistool in zijn broek. Ik had al wel wat gezien van de wereld, maar kreeg een slecht gevoel bij deze club.

Na twee maanden bij Boeung Ket werd ik bij Siv Tha thuis uitgenodigd. Die gast had een rubberbedrijf, een casino en nachtclubs en was daar schatrijk van geworden. Ik werd opgehaald door drie auto’s en bodyguards met mitrailleurs, die me naar zijn enorme landhuis brachten. Er stonden wel twintig Range Rovers buiten. Binnen in zijn paleis zat de hele familie te eten aan een lange tafel. Ik was de enige speler. Dat vond ik vreemd. Tegenover mij zat een nichtje van de clubpresident. Ze was een jaar of tien ouder dan ik. Ze zei niets, maar giechelde ongemakkelijk naar me.

Halverwege het diner riep Siv Tha me bij zich in een kamer en zei: ‘Die vrouw tegenover je is helemaal verliefd op je. Ik geef jou twee ton en een huis als je tien jaar lang tekent bij mijn club, met mijn nichtje trouwt en haar een baby geeft.’ Ik wist niet wat ik hoorde. Ik weigerde, maar daar ging hij niet mee akkoord. Siv Tha verhoogde het aanbod naar drie ton en een Range Rover. Hij accepteerde geen nee, dus ik zei dat ik erover ging nadenken. Hij zei: ‘Oké, maar ik wil bij de volgende wedstrijd een antwoord.’ Na die volgende wedstrijd zei ik dat ik het niet zou doen. Hij werd boos, sloeg op de tafel en vroeg of ik wel wist wie hij was.

Advertentie

Ondertussen trainde ik nog wel, maar kreeg geen salaris meer. Ik durfde er ook niet meer om te vragen. Een paar weken later moest ik opnieuw op zijn kantoor komen. ‘Ik geef je een laatste kans,’ zei hij. ‘Mijn nichtje wil hoe dan ook een kindje van je en ik geef je twee ton voor alleen je sperma.’ Die clubpresident was blijkbaar iemand die altijd kreeg wat hij wilde. In Cambodja willen veel mensen ook een kind van een Europeaan, dus voor hen is zo’n aanbod niet eens zo heel gek. Maar ik ben meteen zijn kantoor uitgelopen en vertrokken bij Boeung Ket.

Daarna was het wachten op het volgende seizoen. Ik ontmoette in Cambodja op een strandfeestje een Oost-Europees meisje, een model dat in een mooi huisje in Phnom Penh woonde met een vriendin. We werden verliefd, ik trok bij haar in, maar ze had een slechte invloed op mij. Ze snoof veel en dronk erbij. Ik deed mee en gebruikte maandenlang ontzettend veel cocaïne. Het begon met een grammetje en ging door tot ik zo’n vijf gram op een dag snoof.

Ik belandde in november 2014 nog wel bij een nieuwe club, TriAsia in Phnom Penh. Ze boden opnieuw een goed salaris, maar ik was nog ontzettend verslaafd aan coke. Ik woonde in het huis van mijn vriendin samen met de eigenaar van de discotheek Pontoon. Die club was 24 uur per dag open. Soms zat ik daar tot twaalf uur ‘s middags, ging ik een paar uurtjes trainen en daarna weer verder met snuiven en drinken. Ik sliep niet en was nooit nuchter.

Advertentie

Vreemd genoeg ging het voetballen nog aardig bij TriAsia. De competitie was nog niet begonnen, maar we speelden oefenwedstrijden en een bekertoernooi. Ik scoorde wel, maar mijn cocaïnegebruik werd problematisch. Op de terugweg van het casino zat ik een keer met m’n cokedealer in de auto. Ik reed te hard en we vlogen over de kop. De auto schoot door een winkelruit. We raakten niet gewond, maar de klap was hard, dus kwam er een groot publiek op de auto af. Er werden foto’s genomen en de politie kwam erbij. Ik moest blazen, waardoor bleek dat ik onder invloed was. De politie zette me in een celletje met drie andere verslaafden en een krakkemikkige plee met een drol ernaast. De drie agenten die me verhoorden wilden geld zien. In Cambodja is de politie ontzettend corrupt. Ze verdienen maar veertig dollar per maand. Ze wisten dat ik een voetballer was en bluften dat ze twee ton van wilden hebben voor mijn vrijlating.

Ik werd vijf keer verhoord. Elk verhoor duurde ongeveer drie uur en ging alleen maar over geld. Tijdens een van die verhoren pakte een agent mijn pet af. Ik had niet eens door dat ik mijn pet nog op had, zo erg was ik naar de klote. In die pet zat een vakje met mijn voorraad cocaïne, veertig gram. Toen ze dat vonden, zakte de grond onder me weg.

Ze zeiden dat ik voor die hoeveelheid drugs de doodstraf kon krijgen in Cambodja. Ik moest betalen, of ik was de lul. Uiteindelijk heb ik samen met mijn dealer 17.000 euro bij elkaar geschraapt. Meer had ik niet, maar ze gingen akkoord. Die coke uit mijn pet namen ze niet eens in beslag.

Advertentie

De volgende dag stond in de krant dat ik onder invloed een auto-ongeluk had veroorzaakt. Mijn voetbalcarrière in Cambodja was over. Ik dronk en snoof daarna hele dagen. Mijn vriendin kende mensen in de drugshandel en ik kon voor hen wel wat werk doen. Een van haar connecties vroeg me of ik hem kon helpen met hun handel uit te breiden naar Nederland. Uit mijn tijd in Amsterdam kende ik nog wel iemand in het wereldje.

Ik vloog terug naar Nederland en fungeerde eigenlijk als bemiddelaar tussen de bende in Cambodja en die jongen. Ik had toen helemaal geen contact meer met mijn ouders of Nederlandse vrienden. Na een poosje ging ik zelfs mee met het vervoeren van grote partijen drugs. De eerste keer ging ik mee op een boot vol drugs op de Middellandse Zee. Dat leverde me duizenden euro’s op, die ik diezelfde avond volledig vergokte in een casino. Ik kon niet eens meer een treinkaartje betalen. Elke euro die ik in die wereld verdiende, maakte ik op aan gokken en drugs. In Nederland raakte ik ook nog verslaafd aan GHB en speed. Ik werd vaak casino’s uitgegooid, zwerfde een beetje door Nederland en leefde echt in de ban van mijn verslaving. Iedereen en alles had ik van me afgestoten en ik leefde een eenzaam bestaan. Dat ging een jaar zo door, tot ik in de gevangenis belandde.

Op een gegeven moment stal een Leidse hacker 61.000 euro aan bitcoins van mij. Hij was ook ontzettend verslaafd. Ik ging met twee bekenden naar zijn huis om verhaal te halen, en mijn geld natuurlijk. We zijn er een paar uur geweest, maar hij deed daarna aangifte voor gijzeling en mishandeling. De politie spoorde me op en zette me vast. In afwachting van de zaak kwam ik vrij, maar ik werd opnieuw opgepakt, omdat ik iemand vervoerde die door de politie werd gezocht. Ik reed zonder rijbewijs en kwam mijn meldplicht niet na.

Uiteindelijk ben ik veroordeeld tot een gevangenisstraf van 70 dagen voor vrijheidsberoving van die hacker. In de gevangenis in Hoogvliet werd ik nuchter en bleef ik clean. In die tijd dacht ik na over wat ik moest met mijn leven. Ik had altijd gekozen voor de drugs, dat wilde ik niet meer. Ik kreeg weer contact met mijn ouders, terwijl ik vastzat. Dat mijn ouders me een nieuwe kans geven, is ongelofelijk. Dat betekent veel voor mij. Ik ben nu ook net begonnen aan een thuisstudie bij de LOI tot webdesigner. Ik was altijd al handig met computers.

Eén keer in de week ga ik naar Katwijk voor een behandelprogramma. Ik wil geen risico meer lopen op verslaving. Ook het voetbal heb ik nu weer opgepakt. Ik heb vorige maand mijn rentree gemaakt bij UDO. Voor het eerst in drie jaar ben ik weer echt gelukkig. Soms schaam ik me wel als ik bekenden zie die ik jaren niet gesproken heb, maar gelukkig ligt het nu achter me. Ik krijg nog wel een taakstraf voor het rijden zonder rijbewijs. Ik moet honderd uur werken bij een kringloopwinkel. En daar heb ik best wel zin in.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.