Hoe ik mezelf altijd naar binnen lul bij skyboxen in voetbalstadions
Foto's:  Günther de Vries

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe ik mezelf altijd naar binnen lul bij skyboxen in voetbalstadions

Günther de Vries* loopt al jaren door Duitse voetbalstadions om zich zonder ticket in de skyboxen en VIP-lounges te lullen.

Hieronder vertelt hij waarom hij alleen nog van voetbalstadions kan genieten door als een guerilla de bobo-terreinen binnen te komen, tot aan de Champions League-finale.

Iedereen die ooit in een skybox van een voetbalstadion is geweest, weet dat je daar alle decadentie kan vinden die je hartje begeert. Alleen het beste is goed genoeg: uitstekend eten, peperdure dranken en het mooiste uitzicht op het voetbalveld. Om legaal in de skyboxen rond te kunnen lopen, moet je een goede baan hebben of een goede erfenis. Maar het kan anders: doe net als ik alsof je thuishoort op de heilige grond van de skyboxen.

Advertentie

Rond 2010 begon ik met mensen manipuleren om skyboxen in te sneaken. Het is sindsdien uitgegroeid tot mijn passie. Ik ben verslaafd geraakt aan de adrenalinerush die de hobby me geeft en ik ben er goed in geworden. Echt goed. Ik ken routes in stadions die het personeel meestal niet eens kent.

Meestal probeer ik het samen met een vriend van me. Je kan deze hobby niet met iedereen doen, maar deze gozer is een soort partner van mij. We weten allebei wat de ander denkt en kunnen samen improviseren. We zijn meesters in het personeel van stadions de meest diepzinnige verhalen voor te schotelen. Beveiligers zijn erg goedgelovig. In Frankfurt vertelden we het personeel bijvoorbeeld dat we in box 737 moesten zijn, terwijl de boxen daar alleen met nummer 1 of 2 beginnen. Ze geloofden ons kulverhaal en openden de deur naar de boxen voor ons, terwijl we daar absoluut niks te zoeken hadden. Zo belandden we ook in de mixed zone, waar de spelers hun interviews geven na de wedstrijd. We kregen zelfs een stoeltje tijdens de persconferentie.

Meestal is het genoeg om te doen alsof je nergens anders dan in een skybox thuishoort. Je hoeft alleen een arrogante blik op te zetten en er verzorgd uitzien. De kleding is belangrijk: een merkoverhemd, een stoffen broek en een paar nette schoenen. Ik heb in een skybox van Bayern München eens champagne gedronken met wat ondernemers. Toen de champagne op was, zei ik heel dapper tegen de barman: “Zal ik nog wat halen?” Ik wist alleen grofweg waar de voorraad moest liggen. Vervolgens liep ik door de keuken, langs het keukenpersoneel, alsof ik nooit anders had gedaan. Ze keken geïrriteerd, maar zeiden er niks over. Even later kwam ik terug met zes dozen champagne. De man achter de bar glimlachte vriendelijk en we gingen snel door met zuipen.

Advertentie

De vetste ervaring had ik in mijn eentje, weer in München. In 2012 ben ik na een avondje doorzakken in Düsseldorf doorgereden naar München. Zonder kaartje, niks op zak. De eerste horde: een stukje papier vinden waarmee ik de security check kon omzeilen. Ik vond een afgescheurd stuk van een kaartje, waarop nog net de sterren van de Champions League te zien waren. Daarmee kon ik probleemloos naar binnen. De controleur keek er maar kort naar, knikte en fouileerde me. De volgende horde was het toegangspoortje. Gelukkig was het heel druk, zoals bij alle wedstrijden van Bayern. Ik ging gewoon mee in het gedrang. Bij Bayern hebben de tourniquets aan de rechterkant een open zijde. Je kan daar snel overheen springen. Het was zo druk, dat niemand om me heen doorhad wat ik eigenlijk deed.

Toen ik eenmaal binnen was, was de rest een eitje. In München is het heel makkelijk om de VIP-ruimtes in te komen. Ik wist welke sluiproutes ik moest nemen. Natuurlijk moest ik langs een paar security checks, maar als je je voordoet als iemand die daar hoort te zijn, wordt je nergens op aangesproken. In München zijn de mensen ook lekker goedgelovig. In een skybox ging ik bij de uitgang staan, terwijl ik deed alsof ik zakelijk aan het telefoneren was. Ik wachtte tot iemand naar buiten ging en vroeg toen om zijn kaartje, omdat ik die zogenaamd spaarde. Ik had op die manier in mum van tijd een officieel kaartje ter waarde van honderden euro’s te pakken.

Advertentie

Ik wilde dat kaartje gewoon hebben voor de lol, maar ik kwam er al snel achter dat ik daarmee helemaal naar beneden kon, naar de spelerstunnel en de persruimte. Na de wedstrijd liep ik langs de kleedkamers van beide teams. Als ik het wilde, kon ik de Champions League beker zo pakken en meenemen. Die stond onopgemerkt in een kamertje op een koffer. Maar dat vond ik iets te riskant. Het zou het einde van mijn carrière als skybox-guerilla betekenen. Die avond heb ik mijn geluk beproefd door de overwinning op het veld te vieren met de spelers van Chelsea. Na de wedstrijd heb ik nog even een balletje getrapt op het veld. Ik heb daar nog beelden van die ik vrienden nog vaak genoeg laat zien. Moe worden ze ervan.

De Champions League-finale was de kroon op mijn skybox avonturen. Dat was geen toeval. Ik was al een stuk of zes keer in de skyboxen van Bayern geweest. Mijn bezoekjes aan de skyboxen van Frankfurt zijn niet meer op twee handen te tellen. Op een gegeven moment weet je hoe de wind staat en hoe je met het publiek om moet gaan. Je moet de jongens en meisjes daar het gevoel geven dat je niets bijzonders bent, gewoon een skyboxbezoeker als alle anderen. Het is het beste om een beetje betuttelend te doen en wat ondeugende grapjes te maken. “Hoi, wat wil je drinken? Ik betaal de eerste ronde.”

Tijdens mijn zwerftochten door VIP-boxen heb ik een aantal mooie trofeeën verdiend. Op de foto gaan met sterren is leuk, maar ik heb bijvoorbeeld ook eens een sjaal van Uli Hoeness gekregen. Dat was voordat hij de bak in ging. In 2014 kreeg ik van Sergio Ramos het shirt waarin hij de halve finale van de Champions League speelde. Voor die wedstrijd had ik me trouwens met een oud Champions League-ticket – Bayern tegen Barcelona –het stadion in gesjoemeld. Ik kwam rechtstreeks van vakantie en vertelde de vrouw achter het loket dat ik het verkeerde kaartje meegenomen had. Als je een net overhemd draagt en doet alsof je in paniek bent, gelooft iedereen je zo.

Advertentie

Het is nu zo extreem geworden dat ik niet meer naar sportevenementen ga – voetbal, ijshockey, of wat anders – als ik weet dat ik dan zonder problemen de skybox in kan wandelen. Dat is saai, de kick ontbreekt. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik steeds weer de skyboxen in wil komen. Misschien is het de adrenaline en het gevoel om iemand te zijn. Op dat moment ben je gewoon iemand. Je kan daar doen wat je wilt. Zoveel eten en drinken als je wil. Een paar keer heb ik door gesprekken met zakenmensen zelfs wat zaken gedaan. In de skyboxen ontmoet je mensen die je anders misschien nooit had ontmoet.

In principe heb ik alles bereikt in deze hobby. Ik heb zonder kaartje de Champions League finale bezocht met alles erop en eraan. Het enige dat ik nu nog zou willen, is dit een keer doen in Camp Nou, of een Engels stadion. Of mijn persoonlijke Champions League: de Formule 1.

*Günther de Vries is een gefingeerde naam. Zijn echte naam is bij de redactie bekend.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.