Het was een goed weekend voor de herrezen antiheld

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Het was een goed weekend voor de herrezen antiheld

Elke week schrijft Martijn Neggers een sportcolumn voor VICE Sports over het theater achter het Nederlands voetbal. Neggers staat erbij en kijkt ernaar.

Zo in de laatste weken van het kalenderjaar is er altijd net wat meer ruimte om de boel eens te overpeinzen. Met nog één speelronde voor de boeg tot de winterstop is er tijd voor bezinning. Contemplatie, om richting de feestdagen maar eens een chique woord te gebruiken. En met de wedstrijden van het afgelopen weekend, of laten we zeggen, die van de afgelopen weken nog op mijn netvlies, moet ik toch denken aan de kleine mopperende keeper van Willem II.

Advertentie

Eerder dit jaar schreef ik een column over Kostas Lamprou. Ik schreef dat ik hem best een sympathieke jongen vond, maar hem vooral wat minder pech gunde dan hij op dat moment had, na een hoop pijnlijk gegrabbel, vervelende interviews, en (terechte) kritiek van alle kanten. Een paar weken achtereen kwam hij met hele aardige reddingen in het nieuws, maar die werden toch elke keer vooral overschaduwd door lullige missers, gevolgd door de hem zo tekenende blik van radeloosheid in zijn ogen. Ik suggereerde dat hij misschien gelukkiger zou worden van een eigen bedrijfje dat laminaatvloeren legt, of als floor manager van een winkeltje in stropdassen. Kostas werd daar een beetje boos van. De persafdeling van Willem II en de mensen op de tribune werden er ook een beetje boos van.

Dus schreven een paar jonge supporters een blog waarin ze het opnamen voor hun Kostas, en stuurde de PR-chef van Willem II me een teleurgestelde mail waarin hij uitlegde dat hij op zich best wel voor persvrijheid was, maar dat hij vond dat ik toch ook mijn grenzen wel een beetje moest kennen. Daarnaast stroomde mijn twittertijdlijn, mijn facebookberichten en mijn mailbox vol met allerlei enge ziektes, waarvan ik achteraf best blij ben dat ik ze uiteindelijk toch niet gekregen heb.

Kostas is een ware cultheld in Tilburg. De Griek is een levende legende onder de supporters. En levende legendes, daar steek je niet de draak mee, maar die moet je eren, was de boodschap. En liefst wel onmiddellijk.

Advertentie

Ik zal niet zo ver gaan dat Kostas sinds mijn column beter is gaan keepen dan ooit, dus dat hij het eigenlijk aan mij te danken heeft (dit is een grapje hoor, mensen, rustig maar), maar het is in elk geval niet onopgemerkt gebleven dat hij zichzelf grandioos herpakt heeft. Vier wedstrijden een clean sheet , voor de keeper van een club die dertiende staat, op luttele punten van de degradatiestreep af – ga er maar aan staan. Willem II is inmiddels een van de clubs met de minste tegendoelpunten van de hele competitie. Natuurlijk ligt dat ook aan de rest van het team, want met alleen een keeper is het ook zo lastig voetballen, maar ik denk dat er in Tilburg best een aantal mensen redelijk blij zijn dat hij mijn advies om een winkel te beginnen niet heeft opgevolgd. Ik hoop dat Kostas zijn rol als Tilburgse cultheld nog lang blijft vervullen. De stad krijgt veel nieuwbouw de komende jaren, maar het laminaat in die panden kan ook best door iemand anders gelegd worden, wat mij betreft.

Op de een of andere manier heb ik altijd een zwak voor underdogs. Voor de ploeteraars. Voor antihelden bij wie het niet vanzelfsprekend is dat het allemaal meteen helemaal perfect gaat. Op de een of andere manier hou ik misschien zelfs méér van dat soort voetballers. Ik kan waanzinnig genieten van het Roda JC-publiek dat op de banken staat te zingen dat Nathan Rutjes in Oranje moet. Dat ze op Het Kasteel bij Sparta luidkeels de zesendertigjarige Michel Breuer vooruit schreeuwen. Dat Jan Arie van der Heijden van De Grote Miskoop van het jaar, De Grote Jan-Scharie wordt, in een paar weken.

Advertentie

‘Het kan verkeren,’ zou de oude schrijver G.A. Brederode erover zeggen. Gelukkig wel, zeg.

Dus stiekem hoop ik dat Maarten Stekelenburg na jaren aanrommelen, na de ene mislukking aan de andere te rijgen, vanaf nu tot late leeftijd in de Premier League onder de lat staat. Ik hoop dat Bruno Martins Indi tot zijn zesendertigste een volksheld blijft in Stoke-on-Trent. Ik hoop verdorie zelfs dat het Jhonny van de Beukering weer lukt om nog een jaartje bij Top Oss of bij RKC Waalwijk te spelen. Al is het maar voor het verhaal.

Maar voor nu tel ik mijn zegeningen met Kostas Lamprou. Een cultheld die na een hoop pech en teleurstelling toch heel behoorlijk opgekrabbeld is. Cultfiguren van de puurste soort is het soort voetballer dat maakt dat je zin hebt om te blijven kijken. Dat je elke week weer hoopt op een wondertje. Dat je elke week weer ergens hoopt op een bijna theatrale wederopstanding. Het was het weekend van de culthelden. Ik vond het een mooi weekend.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.