Het leven van Mitchell Donald als aanvoerder van Rode Ster Belgrado

Vanaf het moment dat je landt in Belgrado, willen de supporters spektakel, goals en dribbels zien. Toch zijn de meest succesvolle aankopen van topclubs Rode Ster en Partizan Belgrado juist vaak hardwerkende middenvelders of verdedigers, die de supporters uiteindelijk overtuigen met hun werklust.

De Servische supporters hebben de afgelopen jaren geleerd zulke aankopen te waarderen. Een voorbeeld daarvan is Mitchell Donald, die twee seizoenen geleden voor Rode Ster tekende. Hij veroverde snel zijn plek in de basis en is inmiddels onmisbaar. Dat werd afgelopen zomer onderstreept, toen Donald de eerste buitenlander uit de geschiedenis van de club werd die tot aanvoerder werd benoemd.

Onder zijn aanvoering maakte Rode Ster een einde aan een droogte van tien jaar door eindelijk weer eens de groepsfase van de Europa League in te gaan. VICE Sports sprak ‘Mitch’ over zijn leven, voetbal en alles wat daarbij komt kijken.

VICE Sports: Ha Mitchell, ik las in een Servische krant dat jouw moeder eens een Serviër heeft geholpen die strandde op Schiphol. Klopt dat verhaal?
Mitchell Donald: Dat is zeker waar! Mijn moeder werkt bij een helpdesk op Schiphol en er kwam een Servische man langs die zijn aansluiting naar Belgrado had gemist. Hij liep naar het desk van mijn moeder om advies te vragen. Toen ze hoorde dat hij Servisch was, vroeg ze: “Ben je voor Rode Ster of Partizan?” Hij riep meteen dat hij voor Rode Ster was.

“Wat vind je van die Mitchell Donald?”, vroeg mijn moeder. Die man was lovend, dus toen zei mijn moeder: “Nou, dat is mijn zoon en nu je zo lief over hem bent, kan ik je hier natuurlijk niet twintig uur laten wachten op een volgende vlucht. Je vliegt over twee uur via Frankfurt naar huis.” Ze namen daarna nog wat foto’s en een Servische krant publiceerde die zelfs, haha.

Het gaat dit seizoen lekker met Rode Ster, maar vorig seizoen verspeelden jullie de titel vlak voor het einde aan rivaal Partizan. Wat gebeurde daar?
Vorig seizoen begon ook met een harde klap. We verloren in de voorrondes van de Champions League van PFC Ludogorets. Dat was echt een bittere pil om te slikken. We beseften al snel dat het allemaal niet zo soepel liep als het seizoen ervoor, toen we de titel makkelijk pakten. We maakten te veel fouten en uiteindelijk betaalden we daar de rekening voor.

Soms heb je periodes waarin je slecht speelt, maar wel wint en tegen jezelf zegt: we hebben tenminste de punten. We speelden afgelopen seizoen drie derby’s tegen Partizan, waarvan we er twee verloren en één gelijkspeelden. Toch lagen we op koers voor de titel, totdat we vlak voor het einde uit bij Voždovac verloren. Daar hebben we de titel verspeeld. We eindigden het seizoen zonder prijs en zijn gaan analyseren wat er mis was. Dat heeft gelukkig geholpen.

Net als de topclubs in Nederland staan de clubs in Belgrado bekend als opleidingsinstituten. Hoe vind je dat ze het doen in Servië?
Ik heb hier veel talenten rond zien lopen. Dat heeft ook met straatvoetbal te maken. Straatvoetbal is de beste leerschool die je als jonge speler kan krijgen. Ik groeide op door op straat te spelen, daar leer je om weer op te staan als je om wordt gekegeld. Alle grote spelers uit de voetbalgeschiedenis hebben hun kunst op straat geleerd, of het nou om Messi, Zidane of Gullit gaat. Straatvoetbal bouwt je karakter en vormt je als persoon. De wereld van het profvoetbal is ook hard en de lessen die je op straat hebt geleerd, komen daar ook van pas.

Hoe ben je zelf als kind bij Ajax terechtgekomen?
Nou, ik deed mee aan de open dag. Een keer per jaar houdt Ajax een open training waaraan lokale kids mee kunnen doen. Ik was negen jaar en wilde het wel proberen. Die dag deden er tweeduizend kinderen mee. Er werden drie uitgepikt: Irfan Bachdim, nu een grote ster in Indonesië, Gaston Salasiwa, die nu voor Almere City speelt, en ik.

Dat was nogal wat. Ik denk dat het net zo is als je hier op je negende voor Rode Ster mag spelen. Weet je, Ajax is in Nederland altijd het nummer één gespreksonderwerp als het over voetbal gaat, of ze nou eerste staan of niet. Het gaat altijd over Ajax. Ajax was voor mij een droom die ik in het echt mee mocht maken. Ik kom zelf uit Amsterdam en Ajax was mijn eerste liefde.

Hoe moeilijk was het om school met voetbal te combineren op die leeftijd?
Ze lieten me eerder weggaan van school zodat ik op tijd op de trainingen kon zijn. Mijn ouders haalden me dan op, reden me naar het trainingsveld en daarna weer naar huis. Dan was het avondeten, huiswerk maken, slapen en repeat. Het was zwaar, maar het is allemaal een stuk makkelijker als je de steun van je ouders hebt en die had ik. Mijn familie was er altijd voor me, vanaf de eerste dag.

Je was als voetballertje vast populair in je klas.
Oh zeker wel. Ik bedoel, de andere kinderen wisten dat ik voor Ajax speelde. Als ik door de gangen van de school liep, hoorde ik ze soms fluisteren: “He, weet je dat hij voor Ajax speelt?”. Dat was een lekker gevoel op die leeftijd.

Het moet een privilege zijn geweest om in de omgeving bij Ajax volwassen te worden. Je hebt er met grote talenten gespeeld, zoals Wesley Sneijder, Luis Suarez…
…Jaap Stam, Edgar Davids, Jan Vertonghen, Thomas Vermaelen, Toby Alderweireld… Ja man, het gezelschap was niet verkeerd. Allemaal klasbakken.

Wie heeft de meeste indruk op jou gemaakt?
Hm, meerdere spelers. Maar ik denk dat Edgar Davids de meeste indruk op me heeft gemaakt toen hij terugkeerde. Hij was mijn grote idool toen ik opgroeide.

En Marko Pantelic? Jullie delen nu jullie liefde voor Ajax en Rode Ster.
Marko is sowieso een topper, niet alleen als voetballer, maar ook als mens. Hij heeft een mooie persoonlijkheid.

Hoe was het om met trainers als Henk ten Cate, Marco van Basten en Martin Jol te werken?
Ik heb het meeste genoten van werken met Henk ten Cate, wij hadden een goede relatie met elkaar. Met Van Basten heb ik niet veel gepraat, omdat ik geblesseerd was toen hij hoofdtrainer was. Ik herinner me wel dat hij heel streng was voor de spelersgroep. Maar man, dat is Van Basten he. Een legende.

Kijk, een jonge speler moet het vertrouwen van een trainer krijgen. Helaas voor mij besloot Martin Jol zijn vertrouwen in andere spelers te steken. Dat is prima, zijn keuze. Maar ik vind dat ik meer verdiende. Maar dat is het leven. Ik geef niemand de schuld en heb nergens spijt van. Het kwam allemaal goed.

Uiteindelijk ging je naar Roda JC, nadat Ajax je transfervrij liet gaan. Hoe liep jouw tijd bij Ajax op zijn einde?
Het was deels mijn eigen keuze. Ik kon mijn contract met een jaar verlengen, maar wist niet zeker of ik dan wel zou spelen. Ik had een goed gesprek met Frank de Boer, die toen hoofdtrainer was. Ik vroeg hem naar zijn oprechte advies. Ik kende hem nog vanuit de jeugd, dus ik wist dat hij eerlijk zou zijn.

De Boer vertelde me dat hij mijn kwaliteiten kende, maar me geen speelminuten kon garanderen. Ik was oud genoeg om niet meer op de bank op mijn kans te wachten. Ik moest spelen, dus ik besloot voor mijn kans bij Roda JC te gaan. Roda JC was in die tijd een solide Eredivisieploeg. Het was de goede keuze om daarheen te gaan. Ik was er klaar mee om al die jaren te wachten.

Na een paar jaar in Kerkrade ging je naar Rusland, naar Mordovia Saransk. Best een vreemde keuze, toch? Mordovia Saransk klinkt als een duister oord in Lord of the Rings.
Ha! Het ligt er niet ver vandaan. Ik kan me overal snel aanpassen, maar de eerste maanden waren niet makkelijk. Saransk is geen Moskou, weet je. Maar nee, voor mij was het geen vreemde keuze. Ik koos voor Rusland omdat ik in een sterkere competitie wilde spelen en de financiële kant van de aanbieding heel goed was. Dat hoef ik niet te ontkennen. De stap naar Rusland was op dat moment de beste optie.

Wat voor clubs heb je afgewezen voor die aanbieding?
Ik herinner me één club heel goed: Huddersfield Town. Ze speelden toen in de middenmoot van het Championship en het zag er niet naar uit dat daar ooit verandering in zou komen. Verdomme, kijk nou naar ze. Ze zitten in de Premier League en doen het daar prima. Soms vraag ik me weleens af hoe die stap voor mij uitgepakt zou hebben, maar dat heeft eigenlijk helemaal geen zin. Het gaat nu ook goed.

Ik vind het wel apart, een Nederlander die een Russische club boven Engeland koos.
Ik heb alle voor- en nadelen op papier naast elkaar gezet. Daarna koos ik voor Rusland. Ik wilde de Eredivisie gewoon niet inruilen voor een mindere competitie. Kijk naar Quincy Promes. Hij is nu de beste speler in de Russische competitie, een echte ster voor Spartak Moskou. Zo heeft hij zijn plek bij Oranje veroverd, als speler in de Russische Premier League. Het is echt een sterke competitie.

Kan je de competitie kort omschrijven?
Het is een serieuze competitie, heel fysiek. Je moet echt hard zijn om het daar te maken, elke wedstrijd weer. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn tijd in Rusland. Er wordt veel geld geïnvesteerd in de spelers en de faciliteiten. Dat is lekker als voetballer. Daarom kiezen ze voor Rusland.

Na Saransk koos je voor Rode Ster Belgrado, weer een onorthodoxe keuze.
Nou, voor mij was dat best logisch. Twee jaar geleden viel het Russische voetbal kort in een kleine financiële crisis, en ik was een van de topverdieners, dus het was de juiste tijd voor mij om verder te kijken. Ik werd gebeld door Miodrag Božović (tussen 2015 en 2017 trainer van Rode Ster, red.) en we hadden meteen een klik. Hij was eerder trainer in Rusland, dus hij kende me een beetje. Wist je trouwens dat hij ook Nederlands spreekt? Dat wist ik niet, maar klinkt wel logisch. Hij speelde voor RBC Roosendaal en RKC Waalwijk.
Precies! Ik had bijna geen twijfels meer toen hij ophing. Het klonk goed om naam voor mezelf te maken bij een club met een geschiedenis als Rode Ster. Iedereen kent deze club, een grote naam met een indrukwekkend verleden. Het is natuurlijk geen Real Madrid of Manchester United, maar het is wel de grootste club van de Balkan. De coach had vertrouwen in me en ik kon om de prijzen meedoen, daar had ik zin in. We hadden snel een akkoord.

Je hebt nooit een Klassieker gespeeld in Nederland, maar wel de pot tegen Partizan Belgrado. Zijn die twee rivaliteiten te vergelijken?
Ik heb de Klassieker alleen als toeschouwer meegemaakt, dus dat telt eigenlijk niet. Maar voor wat het waard is: ik denk dat ze de rivaliteit hier in Belgrado veel serieuzer nemen dan we in Nederland doen. Een voetballer wil graag voor een vol stadion speler, maar hij wil nog liever de passie van de tribunes voelen. Die passie is hier en creëert druk. Ik vind dat soort positieve druk lekker, het staat voor ambitie. Mensen verwachten was van je en dat hoort erbij. Daar gaat profvoetbal om. Dat voel je allemaal tijdens de derby van Belgrado.

Serviërs zeggen vaak dat buitenlanders de derby niet omvatten, maar bij jou lijkt dat wel goed te zitten.
Zo voel ik het zelf ook. Het is een enorm cliché, maar we leven voor de grote wedstrijden. Ik heb respect voor alle teams tegen wie we spelen, maar uiteindelijk gaat het allemaal om de derby.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.