Een terugblik op de legendarische zegereeks van Anderson Silva

Misschien hoefde je minder dan een half uur te reizen naar je werk. Misschien had je wel een relatie die lekker liep en maakte je je geen zorgen over vetrolletjes die nu over de rand van je broek heen komen kijken. Misschien had je zelfs genoeg geld om überhaupt een goede broek te kopen.

Nou, ik moet je helaas vertellen dat die tijd negen van de tien keer niet meer terugkomt. Het is weg, vervlogen, voor altijd. Je woning is beschimmeld, je moet drie keer overstappen onderweg naar je saaie baan, je hebt een relatie met je rechterhand, je buikje kruipt over je broekrand heen en die broek is smerig en oud. Je bent uit vorm. De goede tijden liggen achter je en het voelt onmogelijk om ze terug te krijgen.

In de sportwereld is het nog moeilijker om die goede vibe en die zegereeks terug te krijgen als je hem eenmaal kwijt bent. Dan gaat de weg meestal alleen maar naar beneden. Sommigen zeggen dat Arsenal nooit meer herstelde nadat hun onoverwinnelijke reeks van 49 wedstrijden eindigde. Mike Tyson en Prince Naseem schitterden nooit meer echt na hun eerste verliespartij. Rafael Nadal keerde nooit meer terug als de absolute Koning Gravel nadat zijn zegereeks van 81 wedstrijden op die korrelige ondergrond ten einde kwam.

Soms is het psychologisch: het aura van onoverwinnelijkheid is vernietigd en tegenstanders voelen dat er wat te halen valt. Soms komt het gewoon door de tand des tijds: de sporter wordt ouder, de skills worden wat minder en een nieuwe generatie neemt het over. Maar wat er daarna ook gebeurt, zulke zegereeksen worden altijd herinnerd in de sportwereld. De sporters achter de records blijven voor altijd legendes.

Voor Anderson Silva werd zijn ongeëvenaarde zestienvoudige zegereeks in de UFC het hoogtepunt van zijn carrière. In die periode was de brute Braziliaan onaantastbaar en werd hij volgens velen de beste MMA-vechter aller tijden. Maar, zoals altijd, moest er een einde aan komen. Niet veel mensen denken dat die goede tijden terug zullen keren voor Silva.

Silva begon niet zomaar aan zijn MMA-carrière. Hij groeide op in extreme armoede in de Braziliaanse stad Curtiba. Op straat leerde hij jiujitsu van andere kinderen, omdat hij te weinig geld had om echt lessen te kunnen nemen. Zijn ouders raapten wat geld bij elkaar totdat ze genoeg geld hadden om hem taekwondolessen te geven. Silva haalde al snel de zwarte band in zowel taekwondo als jiujitsu. Later behaalde hij ook de zwarte band in judo en het gele koord in capoeira, terwijl hij ondertussen ook een prima bokser en een fanatieke thaibokser bleek te zijn. Anderson Silva was de belichaming van MMA, voordat de sport officieel bestond.

Voordat de UFC de grootste en rijkste MMA-organisatie ter wereld werd, waren er een aantal kleinere organisaties waar vechters hun ei kwijt konden. De jonge Silva deed daar graag aan mee als weltergewicht, onder meer in Japan en Engeland. Hij was in die tijd nog niet de onoverwinnelijke kracht die hij later in de UFC zou worden, maar je kon al flarden van zijn genialiteit zien.

Silva tekende pas in 2006 bij de UFC als middengewicht, maar toen werd zijn stijl en zegereeks al snel legendarisch. Hij begon aan zestien overwinningen achter elkaar, waarin hij tien keer succesvol zijn titel verdedigde. Die records zijn nog steeds niet verbroken. De run duurde 2.457 dagen, wat krankzinnig is, aangezien MMA-wedstrijden ongelofelijk onvoorspelbaar zijn. In deze periode perfectioneerde Silva zijn agressieve counteraanvallen, die de scherpe hoofdbewegingen van boksen, lichaamssouplesse van capoeira, trapprecisie van taekwondo en dodelijke knietjes van kickboksen combineerde.

In bijna al zijn gevechten zie je waarom Silva een briljante vechter is. Hij veegde de vloer aan met Stephan Bonnar, die nog nooit KO was gegaan in zijn carrière. Silva liet Bonnar aanvallen, ontweek hem met gemak, om Bonnar daarna met een vliegend knietje bij Bonnar het licht uit te laten gaan. Silva deed het allemaal met gemak en zelfs een beetje ongeïnteresseerd, alsof hij de volle luier van een baby aan het verversen was.

Zijn eerste gevecht als lichtzwaargewicht was nog geen minuut bezig toen Silva het been van James Irvin klem had en de Californiër in zijn gezicht sloeg. Irvin ging naar de grond om daar de foetushouding aan te nemen, waarna Silva hem KO sloeg. En Vitor Belfort, een voormalig kampioen lichtzwaargewicht, ging in de eerste rond knockout tegen Silva.

Maar de tand des tijds maakt ons vroeg of laat allemaal belachelijk, zoals dat ook geldt voor zwaartekracht, liefde en alcohol. Anderson Silva ontsprong die dans niet. Misschien kwam het doordat zijn reflexen op leeftijd wat minder werden, misschien voelde hij zich net wat teveel op zijn gemak aan de top, misschien werd de sport gewoon nog agressiever. Hoe dan ook kwam er een einde aan de zegereeks van Silva. En dat gebeurde niet zomaar. Hij verloor bruut van Chris Weidman, maar Weidman was niet de eerste die Silva aan het wankelen bracht. Weidman volgde het voorbeeld van Chael Sonnen, die Silva op UFC 117 vaker had geraakt dan iemand ooit had gedaan. Weidman gaf Silva weinig ruimte. Uiteindelijk ging Silva keihard KO.

Deze verliespartij luidde het einde in van de tijd waarin Silva onoverwinnelijk was. Weidman had, met een beetje hulp van Sonnen, laten zien hoe de machtige Braziliaan te pakken was. Sindsdien schittert de ster van Silva niet meer zo helder. Dat werd nog onderstreept tijdens zijn rematch tegen Weidman, waarin Silva zijn been brak. Veel mensen dachten dat dit het einde van zijn carrière zou zijn. Dat was het uiteindelijk niet, maar misschien had dat het wel moeten zijn.

Silva keerde terug in de UFC met een overwinning op Nick Diaz, maar werd later positief getest op anabole steroïden. De MMA-vechter probeerde het halfslachtig goed te praten door te zeggen dat het kwam door een vervuilde seksueel stimulerende drug die een vriend hem had gegeven.

Sindsdien verloor Silva twee van zijn drie gevechten. Die ene overwinning was erg controversieel. Zijn carrière gaat rap bergafwaards en de gefaalde dopingtests zijn een flinke smet op zijn carrière. Dat is ontzettend jammer, niet alleen voor Silva zelf, maar ook voor de UFC en voor MMA als sport.

Veel mensen vinden dat hij nog altijd de beste MMA-vechter ooit is, dat het gebruik van steroïden hem niet beter maakte in de dingen die hem de beste maakte in zijn hoogtijdagen: zijn snelheid, bewegingen en precisie. Zijn supporters zeggen dat Silva alleen steroïden gebruikte om van zijn eerste zware blessure te herstellen. Maar wat de waarheid ook is en wat de toekomst ook uit zal wijzen, niemand kan Silva zijn legendarische zegereeks afnemen.

Er zijn veel gevechten waarin Silva zijn skills goed heeft laten zien, maar voor mij is zijn gevecht tegen Forrest Griffin het meest indrukwekkend. Griffin was toen de grootste tegenstander tegen wie de Braziliaan ooit had gevochten. Dit gevecht zijn drie minuten van top-MMA. Silva speelt vanaf het begin met hem. Griffin is groter en ziet er sterker uit, maar elke aanval lijkt achterlijk door de soepele reacties van Silva. Ik geloof niet dat Griffin Silva ook maar één keer goed raakt in die drie minuten, terwijl Silva hem drie keer neerslaat. Die laatste stoot is misschien wel de meest relaxte knockout ooit. Silva slaat de man van 92 kilo neer alsof het niks is.

Wat deze KO zo mooi maakt, is dat het moeilijk is om te zien of Anderson het wel zo had bedoeld of niet. Had hij echt door dat Griffin zijn volle gewicht in zijn stoot had gegooid, waardoor Silva zijn lichaamsgewicht tegen hem kon gebruiken om hem neer te slaan? Het lijkt onwaarschijnlijk dat iemand op zo’n moment zo’n actie bedenkt, maar als iemand het had kunnen bedenken, was het wel Silva geweest. Het is hoe dan ook een ongelooflijk precieze stoot, die bijna geen moeite lijkt te kosten, maar het gevecht in een keer afsluit. Het is een van de meest indrukwekkende KO’s uit de geschiedenis van de UFC.

“Ik probeerde hem te slaan, maar hij bewoog zijn hoofd gewoon de andere kant op en keek me aan of ik gek was,” aldus Forrest Griffin over Silva. Dat was het hoogtepunt van zijn zegereeks. Een reeks die voor altijd legendarisch zal blijven.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.