Donovan Deekman zoekt na Roemenië, Iran en de Malediven een nieuw avontuur

Donovan Deekman had het in de zomer van 2013 anders voor zich gezien. De buitenspeler had twee seizoenen achter de rug met Sparta in de Jupiler League en dacht transfervrij de stap naar een mooie club in Nederland te kunnen zetten. Die mooie Nederlandse club kwam niet, waarna Donovan begon aan een tocht langs clubs in Roemenië, Israël, Iran en de Malediven.

Nu is de 29-jarige voetballer weer transfervrij en houdt hij zijn conditie op peil in Amsterdam, terwijl hij zoekt naar een nieuw avontuur. VICE Sports ontmoette Donovan in een café in Amsterdam en tekende zijn verhaal op, over ontslagen directeuren, vallende bommen, modellenwerk, chantage en het paradijs op aarde.

“Het begin bij een nieuwe club is altijd leuk. Dan heb ik het gevoel dat mensen me accepteren, mij vertrouwen willen geven en ik nodig ben voor een team. Ik zeg je eerlijk: pas als je dat niet hebt, ga je beseffen hoe belangrijk dat is. Ik zit nu al maandenlang thuis met de gedachte: wanneer gaat er wat gebeuren? Komt er nog wel wat?

Na mijn jaren bij Sparta, in de zomer van 2014, zat ik voor het eerst zonder club. Dat was moeilijk voor mij. Echt, echt moeilijk. Ik had bij Sparta in twee seizoenen twintig goals gemaakt, dat waren topseizoenen voor mij. Ik ging ervanuit dat ik verzekerd was van een volgende stap, maar er gebeurde gewoon niets. Ik zat maanden thuis. Ik kan dat nog steeds niet plaatsen. De voetbalwereld is en blijft een vreemd wereldje.

Via Facebook ben ik toen door buitenlandse zaakwaarnemers benaderd voor Concordia Chiajna, een club uit Roemenië. Omdat ik toch niks anders had, heb ik het gewoon gedaan. Ik werd goed binnengehaald bij die club, maar na twee maanden werd de technisch directeur die mij had gehaald ontslagen. Er kwam een nieuwe, die acht nieuwe spelers meenam. Ik werd op kantoor geroepen en ze zeiden: ‘Je moet je contract ontbinden, anders moet je bij de beloften gaan trainen.’

Ik heb dus maar een tijdje bij de beloften gevoetbald. Andere jongens bij de club hielpen me in die periode. Ze trokken me uit mijn huis om wat te gaan eten of uit te gaan in Boekarest en alles even te vergeten. Je kan wel thuis gaan lopen janken, maar daar schiet je ook niks mee op. Dit gebeurde ook niet alleen bij Concordia Chiajna. In heel Roemenië werden spelers niet betaald of moesten ze zomaar weg bij clubs. In de winterstop was ik er klaar mee. Ik heb toen een afkoopsommetje aangenomen en ben weggegaan.

Omer Golan, een voetballer met wie ik had samengespeeld bij Lokeren, vroeg me of ik op proef wilde komen bij Maccabi Petah Tikva in Israël. Hij was daar technisch directeur geworden. Ik vloog erheen en zat na aankomst in een mooi hotel, maar hoorde steeds knallen: boem, boem, boem. Ineens moest iedereen het hotel uit, overal hoorde ik geschreeuw en de ramen waren aan het klapperen. Het bleken bominslagen te zijn. Ik zat net in Israël in de tijd dat er flinke ruzie was met Palestina en overal bommen vielen.

De volgende dag hadden we een oefenwedstrijd, die lekker ging voor mij. Maar opeens ging er een alarm af, zoals je in Nederland elke eerste maandag van de maand hoort. Iedereen om me heen begon van het veld te rennen. Ik rende achter de andere spelers aan en schuilde onder een afdakje. Iedereen keek naar boven, daar zag ik raketten vliegen en afweergeschut in actie. Ik besefte dat dit niks voor mij was. Ik voelde me niet veilig en mijn familie maakte zich zorgen.

Daarna ben ik naar Iran gegaan. Via via kwam ik bij Naft Tehran FC. Het voetbal in de Iraanse competitie is van een aardig niveau, bij sommige tegenstanders zat er 80.000 man in het stadion. Teheran is niet als wat men denkt, het is een moderne stad. Ik werd er zelfs benaderd via een privebericht op Instagram, om model te zijn voor pakken. Ik dacht: waarom niet? Dat beviel me wel.

Maar de club betaalde de hele selectie na een paar maanden niet meer. Dat was een grote frustratie en het hele team ging in staking, we trainden niet meer. Het was hectisch en bleef zo tot het einde van het seizoen. En toen kon ik het land niet uit. In Iran moet een club een vrijbrief tekenen voordat je als werknemer het land uit kunt gaan. Ze zeiden: ‘Ga akkoord met een vermindering van het bedrag dat je van ons open hebt staan, anders geven we je geen vrijbrief om weg te gaan.’

Dat maakte me echt gek. Ik wilde gewoon weg. Het seizoen was klaar en ik heb een gezin, een dochter en twee stiefdochters. Twee weken lang hebben ze me daar gehouden. Ik wilde op een gegeven moment zo graag weg dat het me niet eens meer kon schelen. Geld komt en gaat. Er zou wel iets anders op mijn pad komen. Ik heb nog een percentage gepakt van wat er openstond en ben weggegaan.

Ik heb daarna in Nederland weer een tijdje zitten wachten. Wachten, wachten op een club. Via een zaakwaarnemer werd ik gevraagd of ik bij Muangthong United in Thailand wilde komen spelen. Ik zei: ‘Waarom niet? Ik heb nu niks.’ Ik vloog naar Bangkok, maar kort nadat ik daar aan was gekomen, belde Michel Vonk me opeens. Ik kende hem nog van Sparta. Hij was trainer van Telstar geworden en vroeg me of ik terug naar Nederland kwam. ‘Ik kan je wel goed gebruiken,’ zei hij.

Twee dagen later zat ik in het vliegtuig terug. Ik heb het eerste halfjaar van 2016 bij Telstar gezeten en mijn eerste wedstrijd meteen een doelpuntje meegepikt. Maar er had meer in dat half jaartje gezeten. Ik kampte met een paar blessures en was al best lang uit de roulatie. Dan speel en train je wel bij een club, maar is het niet het maximale, wat je wel zou hebben als je wel continu echt wedstrijden zou spelen. In een goed gesprek met Vonk gingen Telstar en ik weer uit elkaar. Ik hoopte weer op een buitenlands avontuur, maar het heeft lang geduurd.

Op Facebook kreeg ik weer een berichtje binnen van een zaakwaarnemer, of ik niet voor Club Eagles op de Malediven wilde spelen. Natuurlijk zei ik ja, ik had niks. Op de Malediven heb ik een lekker leven gehad. Buiten het voetbal om mocht ik niet klagen. Het is gewoon het paradijs. Maar ja, de voetbalzaken waren weer niet goed geregeld. Het duurde lang voordat de betalingen kwamen, ik werd aan het lijntje gehouden en afspraken werden niet nagekomen.

Het werd moeilijker me te motiveren, omdat ik net zo goed op een pleintje kon gaan voetballen, dan krijg ik ook geen geld. Ze zeiden: ‘Doe het voor jezelf, misschien ziet iemand je.’ Dat is allemaal leuk en aardig, maar ik was daar niet gekomen om voor de kat zijn kut te gaan spelen. Afspraken zijn afspraken. Ik heb er vijf maanden gezeten, maar wacht nog steeds de laatste drie maanden van mijn salaris, net als een paar andere spelers. Dat gaat om een paar duizend euro. Daar kan je veel mee doen.

Nu zit ik in Amsterdam en spelen er hier en daar wat dingen met zaakwaarnemers. Deals zijn al een paar keer afgeketst. Ik kijk het aan en hoop zo snel mogelijk iets te vinden, bijvoorbeeld het tweede niveau van België of Schotland. Dat is in ieder geval westers, dus afspraken zijn daar afspraken. Daarnaast wil ik aan een opleiding in architectuur beginnen, zodat ik alvast goed voorbereid ben voor als mijn voetbalcarrière straks klaar is. Ik ben nog 29 en heb nog effetjes. Ik zal het onderste uit de kan halen, waar dan ook.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.