Van de Bulgaarse top naar de Nederlandse amateurs: het verhaal van Cendrino Misidjan

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Van de Bulgaarse top naar de Nederlandse amateurs: het verhaal van Cendrino Misidjan

"Als het dit jaar niet lukt om een nieuwe club te vinden, ben ik er klaar mee. Shit happens, life goes on."

Cendrino Misidjan was in de Jupiler League een aanvallende back voor clubs als Go Ahead Eagles en Sparta Rotterdam, maar na een mislukt avontuur bij CSKA Sofia in Bulgarije ging het bergafwaarts met hem. Cendrino is nu 28 en zou in de beste jaren van zijn carrière moeten zitten, maar speelt in de Tweede Divisie op amateurbasis bij De Treffers. Hij hoopt dat er nog een profclub langskomt waar hij de kans krijgt, hier in Nederland of waar dan ook ter wereld, zodat hij zijn gezin kan onderhouden.

Advertentie

VICE Sports ontmoette Cendrino in een café in Utrecht, om te horen waar het misging. Dit is zijn verhaal.

“Ik verdiende bij Sparta Rotterdam geen slecht salaris, maar toen ik in 2014 een aanbieding kreeg van CSKA Sofia, wist ik financieel niet wat ik meemaakte. Dat was een heel ander verhaal dan een salaris uit de Jupiler League. Ik vertrok naar Bulgarije en tekende voor twee jaar. Uiteindelijk heb ik maar een half jaar in Sofia gewoond en maar één wedstrijd gespeeld voor CSKA. Het was er een grote corrupte chaos.

Er was een zaakwaarnemer betrokken bij CSKA Sofia, hij heette Rui en werkte samen met de trainer en directie. Rui wilde mij zakelijk gaan begeleiden. Hij zei: ‘I will treat you good. Believe me, you will play every game. I will make sure of it.’ Maar ik had gewoon een Nederlandse zaakwaarnemer. Ik ben loyaal naar mensen toe, dus ik wilde niet naar Rui overstappen. Toen begon het gedoe meteen. Rui bracht al snel een andere linksback binnen bij CSKA, ik kwam niet aan spelen toe en ik kreeg na een tijdje mijn salaris zelfs niet meer uitbetaald.

Ik ging daarom rebellerend gedrag vertonen samen met een Braziliaanse jongen, Toni Silva, die zijn salaris ook niet kreeg. We schoten bijvoorbeeld ballen weg op de training. Als ze zeiden dat ik een bal moest ophalen, zei ik: ‘Pay me my money and I will take every ball you want’. Elke dag klopte ik op de deur bij de technisch directeur, die dan steeds zei dat hij ook al maanden geen salaris had gehad en met de clubpresident Aleksandar Tomov ging praten. Zo ging dat elke week. Tomov is een van de grootste leugenaars die ik ooit heb meegemaakt.

Advertentie

Foto’s door Rebecca Camphens

Ik liep aan het einde van het seizoen ook nog eens een scheurtje in mijn meniscus op en moest de operatie zelf betalen van de club. Ik was gelukkig goed verzekerd, waardoor de operatie werd gedekt. Maar ik vond het niet oké hoe de club met me omging. Ik zou in die twee jaar bij CSKA Sofia heel veel geld gaan verdienen, maar op een gegeven moment was ik het gewoon zat. Ik zei: ‘Geef me het geld van de maanden die ik nog tegoed heb, plus twee maanden erbij, dan lever ik mijn contract in en ben ik weg.’ Daarmee gingen ze akkoord. Gelukkig maar, want een jaar later ging CSKA Sofia failliet.

Ik ging in de zomer van 2015 terug naar Nederland en tekende bij FC Emmen. Achteraf gezien was mijn zaakwaarnemer in die periode een beetje aan het slapen. Ik speelde in Nederland voor Sparta Rotterdam en was daarna naar een grote Bulgaarse club gegaan. Met mijn cv had ik er meer uit moeten kunnen halen dan FC Emmen, met alle respect. Het gat van CSKA Sofia naar FC Emmen was heel groot, maar ik heb er een seizoen lang mijn best gedaan om te vlammen en wedstrijdritme op te doen.

Het vervolg daarna moest goed zijn, maar dat was het niet. Ik ging naar Ermis Aradippou op Cyprus. Het leven daar was mooi, maar de trainer die mij had gehaald, werd na twee dagen ontslagen. Dan gaat het heel snel. We kregen vier verschillende trainers in drie maanden tijd. Drie trainers kon ik overtuigen, de vierde had de voorkeur voor andere spelers. Als je ergens niet meer gewild bent, kan je beter weggaan – dat heb ik wel van mijn halfjaar bij CSKA Sofia geleerd. Na een seizoen op Cyprus ben ik teruggegaan naar Nederland. Sindsdien zit ik zonder profclub, nu al ruim een half jaar.

Advertentie

Ik heb dit seizoen contact met veel clubs uit de Jupiler League gehad, maar die zaten al vol of hadden geen interesse. Je voelt je als clubloze profvoetballer een beetje vergeten, zit thuis en moet jezelf fit houden. Ik heb in september een van de pijnlijkste momenten van mijn leven meegemaakt, vlak voor het sluiten van de Amerikaanse transferdeadline. Ik kreeg via LinkedIn een berichtje van New York Red Bulls II. Ze wilden me hebben en de aanbieding was financieel heel aantrekkelijk. Alles klopte. De speelstijl en stad zouden ook geweldig zijn voor mij. We hadden drie dagen de tijd om alles te regelen.

Ik had al veel gif in mijn gifbekertje gehad en hoopte dat dat nu echt op zou zijn. Dan flikte ik de stunt van de eeuw. Mensen zouden denken: hoe de fuck is die gozer bij New York Red Bulls binnengekomen? Maar het gifbekertje was nog niet leeg. De club kreeg het niet op tijd voor elkaar. Ik ben daar echt een tijdje ziek van geweest. Het mocht niet zo zijn.

LinkedIn heeft me aan die kans geholpen, maar het is ook een ideaal platform voor grote leugenaars en spelersmakelaars. Daar moet je mee uitkijken als clubloze voetballer. Agenten zeggen bijvoorbeeld dat ze een club voor je hebben. Dan moet je alleen even een mandaat en kopie van je paspoort sturen, maar vervolgens hoor je niks meer. Soms zegt een agent dat hij me naar een club kan brengen, terwijl ze bij die club dan nog nooit van hem hebben gehoord. Ik verwijder en blok zo’n agent meteen. Ik heb daar geen tijd voor. Ik ben een volwassen man met drie kids.

Advertentie

Ik heb door mijn carrière een financiële buffer om even vooruit te kunnen, maar hoe lang nog? Ik wil graag naar een club uit de Jupiler League of het buitenland. Ik zal je eerlijk zeggen: het maakt me geen bal uit waar in het buitenland. Er moet geen oorlog zijn, maar het moet gewoon een leuk landje zijn waar ik leuk geld kan verdienen en op een redelijk niveau kan spelen. Ik zie veel jongens die nog terechtkomen in landen als Indonesië of Thailand, ook jongens die nog niks hebben laten zien in Nederland. Dan moet dat mij toch ook kunnen lukken?

Als het dit jaar niet lukt om een nieuwe club te vinden, ben ik er klaar mee. Shit happens, life goes on. Ik weet alleen echt niet wat ik dan moet doen. Het gaat er nu om, dit jaar. Het is erop of eronder. Ik wil die volgende stap zetten. Ik heb het vuur nog steeds heilig in me branden. Ik ben er gewoon klaar voor. Ik ben in de kracht van mijn leven. Ik heb nog vier, vijf topjaren te gaan. Daarna ben ik klaar. Gek genoeg ben ik er heel positief over dat er nog iets gaat komen.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.