De Britse boeven die een drieluik uitvochten in de ondergrondse bokswereld

Als Engelse arbeiders vroeger ruzie hadden vochten ze dit gewoon uit op straat. Bokshandschoenen waren niet nodig, want ze gingen elkaar gewoon met hun blote vuisten te lijf. Er werden vaak zelfs bokswedstrijden georganiseerd, zodat de beruchte straatvechters elkaar in de ring tot moes konden slaan om hun ruzies af te sluiten. Bij deze bokswedstrijden waren handschoenen wel verplicht, maar dat leek soms wel de enige voorwaarde. Kopstoten en natrappen waren eerder regel dan uitzondering. In deze wonderlijke bokswereld vond je een hoop bijzondere figuren, maar twee beruchte uitsmijters maakten de dienst uit. Lenny McLean en Roy Shaw sleten hun tijd in het Londense nachtleven maar maakten hun naam in de schimmige boksarena’s. Bij de Britse boksbond kreeg het tweetal geen kans, omdat ze een strafblad hadden. Daarom zochten ze hun heil op straat en in vogelvrije bokswedstrijden.

Roy Shaw vocht vooral tegen zigeuners en stond bekend als de hardste man van Groot-Brittannië. De jongere Lenny McLean twijfelde daar aan en riep zichzelf toen maar uit tot beste straatvechter van Engeland. Vanaf dat moment waren ze eeuwige rivalen. Toch was hun levensverhaal bijna identiek. Allebei hadden ze leren vechten op straat, als fanatiek voetbalsupporter. Tijdens hun jeugd werkten ze zich vaak in de nesten en kwamen daardoor af en toe in de gevangenis terecht. Daarna werkten ze als uitsmijter of knapten het vuile werk op voor louche schuldeisers en grimmige organisaties. Door die criminele achtergrond was de kans op een echte bokscarrière verkeken. Shaw probeerde het nog te maken als prof onder een valse naam, maar na tien partijen – en tien keer winst – kwam de Britse boksbond achter zijn echte identiteit. Hij had een gewapende overval gepleegd, dus belandde in de gevangenis en werd voor eeuwig verbannen door de bond. maar dat maakte niet uit. Gelukkig was plek voor hen in de rauwere ondergrondse bokswereld. Shaw ging daar als een wilde tekeer. Hij sloeg zijn tegenstander eens met de eerste klap naar de grond, maar dat was niet genoeg. HIj trok hem vervolgens omhoog en sloeg hem knock-out. McLean kon er ook wat van en maakte vooral indruk met zijn blote knokkels. Die hadden nogal wat te verduren gehad op straat en bezorgden hem zijn onverschrokken reputatie.

Het drieluik tussen de twee uitsmijters staat vanwege hun legendarische status dus bij veel mensen nog op het netvlies gebrand. De wereld van de ongecontroleerde gevechten was ze op het lijf geschreven. Een mooier affiche was er niet. Vooraf stond Shaw bekend als de betere bokser en dat bleek in de eerste partij. De 28-jarige McLean werd verslagen met een technische knock-out. McLean beweerde dat er met zijn handschoenen was geknoeid en eiste revanche. Shaw was niet het type dat een uitdaging van een in zijn ogen slechte verliezer af zou slaan. Hij stond te popelen om McLean nog een keer publiekelijk te vernederen. Bijna een jaar later was het tijd voor het tweede gevecht. De boksarena was uitverkocht en er zaten 2.000 dolenthousiaste Britten in de zaal. Iedereen zette hun geld in op McLean en ging er eens goed voor zitten. Tijdens de opkomst spatte het zelfvertrouwen er af bij Shaw. De wedstrijd begon stroef, maar McLean rook bloed. Opeens ontaarde de opgekropte frustratie van McLean zich in een ongelofelijke driftbui. Als een ronddraaiende molen bewoog hij zich door de ring en het duurde niet lang voordat Shaw op het zeil lag. McLean bleef doorslaan en trapte ook flink na voordat de scheidsrechter ingreep. Wonder boven wonder werd McLean niet gediskwalificeerd. Zelfs in deze gekke bokswereld ging dit ver, maar tussen deze twee leek alles toegestaan.

Shaw stond op, maar kon niets meer. Toch ging hij door en liet zich als een mak lammetje naar de slachtbank leiden. McLean sloeg er opnieuw op los en Shaw viel door de touwen en eindigde op de eerste ring. Niet alleen de reputatie van Shaw liep een deuk op, maar hij verloor een hoop geld. Hij had namelijk 10.000 pond ingezet op zijn eigen winst. De bokswedstrijden liepen niet over van sportiviteit, maar het volk was er gek op. Iedereen schreeuwde om een derde en beslissend gevecht. Dat kwam er dus ook. Shaw was vastbesloten om voor eens en altijd te laten zien we de baas is. Shaw stormde na de bel meteen op McLean af, maar die antwoordde weer met wat klappen van de molen. Shaw werd af en toe flink geraakt en dwaalde duizelig door de ring. McLean won en schreeuwde het uit. In deze bijzondere bokswereld was hij eindelijk kampioen van de zwaargewichtklasse.

Na die partij zagen de twee elkaar nooit meer in de ring. McLean verloor daarna een paar keer en uiteindelijk ook zijn titel. Een keer verloor McLean met een knock-out. Het gerucht gaat dat hij daarna alle straten van Londen afging om de posters van die partij te vernietigen.

Vervolgens ging hij verder als uitsmijter om het uitgaanspubliek de stuipen op het lijf te jagen. McLean overleed in 1998, maar het legendarische drieluik met Shaw zullen de aanwezigen nooit meer vergeten.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.