Maradona

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De bitterzoete liefde tussen Maradona en maffiastad Napels

“Napels heeft geen burgemeester, scholen, bussen, werk of sanitaire voorzieningen. Maar dat maakt niet uit, want we hebben Maradona.”

“Niemand is groter dan de club,” hoor je vaak in de voetbalwereld. Als je jezelf belangrijker vindt dan het shirt dat je draagt, spuug je op de fundamentele waarden van de sport en de cultuur eromheen. In Italië is dat zeker zo. Als een speler daar de club in diskrediet brengt, wordt hij door de ultras gedwongen zijn shirt in te leveren. De ultieme vernedering.

“Wij zijn de opzichters,” is de boodschap van de curva. “De spelers slechts de huidige bewoners.”

Advertentie

Maar er is natuurlijk een voorbeeld dat deze logica aan de kaak stelt: het verhaal van Diego Maradona en de stad Napels. Napels, het ongewenste kindje onder de Italiaanse steden. Maradona, de rebelse held. Jock Stein zei ooit dat het shirt van Celtic te groot is om slechte spelers te passen, maar het shirt van Napoli leek soms te groeien om Maradona te kunnen passen.

PA Images

Niet dat Napoli nog niks voorstelde voor El Diego er het shirt aantrok. Maar het zou niet eerlijk zijn om te zeggen dat iemand anders dan Maradona verantwoordelijk is voor de opkomst van de club, of dat iemand anders het voor elkaar had kunnen krijgen. De Maradona die bij Napoli tekende was verre van de iconische voetballer die men herinnert. Napoli haalde een beschadigde speler binnen. Als speler van Barcelona en Boca Juniors had hij mooie dingen laten zien – een keer vertrok hij onder luid applaus van het veld in Bernabeu – maar hij had ook een hepatitisinfectie achter de rug, een cocaïneverslaving opgebouwd en gemat met de hele selectie van Athletic Bilbao tijdens de finale van het Spaanse bekertoernooi. Door dat laatste waren de Catalanen happig toen Corrado Ferlaino, voorzitter van Napoli, bereid was acht miljoen euro neer te leggen voor Maradona.

Vanaf het moment dat Maradona op 5 juli 1984 werd gepresenteerd in Stadio San Paolo was het alsof de Argentijnse rebel zijn doel had gevonden en de Napolitaanse massa zijn messias. 75.000 mensen kwamen opdagen om hem welkom te heten. Een lokale krant schreef: “Napels heeft geen burgemeester, goede huisvesting, scholen, bussen, werk of sanitaire voorzieningen. Maar dat maakt allemaal niet uit, want we hebben Maradona”. Omdat Napels Napels is, gingen er meteen geruchten dat de maffia betrokken was bij de transfer en illegale doorverkoop van wedstrijdkaartjes, nadat de vraag daarnaar was verdrievoudigd. Diego schreef later: “Voordat ik naar Napoli kwam, weigerde Paolo Rossi voor de club te tekenen, omdat Napels door de maffia geen stad voor hem was. Voordat ik er kwam, wilde niemand naar Napoli.”

Advertentie

Men verwachtte dat Napoli meteen schitterend zou spelen met Maradona, maar de vooruitgang was vrij traag. Verona zorgde voor een van de grootste verrassingen uit de geschiedenis van de Serie A door de Scudetto in 1984/85 te pakken, onder leiding van Preben Elkjær. Napoli eindigde op afstand, als achtste. Het jaar daarna eindigden de Napolitanen als derde. Maar er werd een team gesmeed. Ciro Ferrara en Salvatore Bagni werden aan de selectie toegevoegd om Maradona te beschermen, aanvallers als Andrea Carnevale en Bruno Giordano brachten vers bloed in de voorhoede.

De ster van Maradona was ook weer rijzende buiten Italië. Tijdens het WK in Mexico scoorde hij twee goals tegen Engeland – je kent ze – voordat hij er nog twee in legde tegen België en uiteindelijk de wereldbeker de lucht in mocht tillen. Als beste speler ter wereld keerde hij terug naar Napels, met maar één doel: hij zou de stad haar eerste kampioenschap ooit geven.

Voor de komst van Maradona had nog nooit een team uit het zuiden van Italië de Serie A gewonnen. In seizoen 1986/87 won Napoli de dubbel. Het seizoen daarna werd de club tweede, met Maradona als topscorer van de competitie. In 1988/89 won Napoli de UEFA Cup. Napoli was eerst een club die in Italië werd gezien als Serie B-materiaal, dat het stadion nauwelijks vol kreeg en een prijzenkast had met maar twee bekertjes. Nu was de club als een komeet omhoog geschoten aan de hand van Maradona.

Advertentie

Diegomania barstte los. Volgens Italiaanse media werd plotseling een kwart van alle pasgeboren jongetjes in Napels Diego genoemd. Bewoners van de stad hielden nepbegrafenissen voor de gevallen grootmachten uit het noorden van het land. Op echte begraafplaatsen werden berichten aan de doden geklad: “Jullie hebben geen idee wat jullie missen.” Met Diego zelf ging niet alles top, maar zolang de goals erin bleven vliegen, werd dat hem vergeven.

Maradona’s worstelingen met het leven waren bekend in Barcelona, maar door zijn vrijheid in Napels liep het volledig uit de klauwen. Hij feestte met de leiders van de Camorra en een lokale vrouw sleepte hem voor de rechter, claimend dat hij een kind met haar had verwerkt. Maradona werd constant belaagd door groepen fans, ging om met halve en hele schurken uit de Napolitaanse onderwereld en zijn cocaïneverslaving werd erger. Hij bracht steeds meer tijd door in Argentinië, wegvluchtend voor de stad die te veel van hem hield.

Maradona kwam te laat terug uit Argentinië voor seizoen 1989/90. Hij liet zijn vrouw en dochter uit veiligheidsoverwegingen achter in Buenos Aires en ging meteen aan het werk in Napels. Dat seizoen ging Napoli nek aan nek met AC Milan. De strijd werd beslist tijdens een uitwedstrijd van Napoli tegen Atalante. De Braziliaanse middenvelder Alemão werd vanuit het publiek geraakt door een munt. De wedstrijd eindigde in 0-0, maar Napoli kreeg door het muntincident een 2-0 overwinning toegewezen door de Italiaanse voetbalbond. Maradona en co wonnen hun tweede Scudetto met twee punten voorsprong.

Advertentie

Niemand twijfelde inmiddels meer aan de klasse van Maradona. Hij was de lieveling van Napels, de enige die hen titels op kon leveren. Buiten de stad werd er minder positief over hem gesproken. Maradona werd gezien als lid van de Camorra en cokeverslaafde, maar dat maakte hem alleen maar geliefder bij de Napolitanen, die de minachting van het rijkere noorden gewend waren.

Hij had nog een klus te klaren. Het WK van 1990 werd in Italië gehouden en Argentinië had als titelhouder wel wat te verdedigen. In het Argentijnse team zaten naast Maradona ook Abel Balbo, Claudio Caniggia en Roberto Sensini, die allemaal voor Italiaanse clubs speelden. Argentinië begon slecht met een verliespartij tegen Kameroen, maar won daarna van de Sovjet-Unie, Brazilië en Joegoslavië, om daarna in halve finales te stuiten op gastheer Italië. De wedstrijd werd natuurlijk gespeeld in Napels.

Maradona zou Maradona niet zijn als hij de lokale bevolking niet op zou roepen hem en Argentinië te supporten in plaats van de Azzurri. Zijn boodschap aan Napels was helder: “384 dagen per jaar worden jullie gezien als buitenlanders in eigen land. Vandaag willen ze dat je het nationale elftal steunt. Maar ik ben 365 dagen per jaar Napolitaan.” Diego dacht dat hij Napels leidde, maar toen zijn Argentinië het veld opliep voor de halve finale, toonde de curva een spandoek met de tekst: “Maradona, Napels houdt van je, maar Italië is ons land”. Argentinië won de pot na penalty’s. De aangeslagen Napolitanen applaudisseerden voor Diego toen hij van het veld ging.

Het feit alleen al dat Maradona zichzelf zo belangrijk had gemaakt voor Napels dat hij überhaupt kon eisen dat de stad trouw aan hem zou zijn in plaats van aan hun vaderland, zegt alles over wat hij voor de stad heeft gedaan. Dat de Napolitanen de Azzurri boven hem verkozen bewees dat het shirt en de vlag toch groter dan de man zijn – al scheelde het bijzonder weinig.

Na 1990 ging de relatie van Maradona en Napels bergafwaarts. Hij kwam flink aan, kreeg boetes voor het missen van wedstrijden en ging uiteindelijk de bietenbrug op toen hij de drugtest faalde die al een tijdje boven zijn hoofd hing.

El Diego zou daarna nooit meer de oude zijn. Altijd als hij weer in Napels is, wordt hij op het schild gehesen. Zijn gezicht is nog steeds overal te zien in de stad, op schilderijen, shirts en muurschilderingen. Maar het shirt met nummer 10 zie je nooit meer bij Napoli. De club deed het shirt met pensioen. Het was te groot om een mindere speler dan El Diego te passen.