De aanvoerder van het Nederlandse amateurelftal vol vluchtelingen

Vanuit VluchtelingenWerk Midden-Nederland ontstond het idee om de ploeg op te richten. Zo kunnen statushouders in Nederland hun energie kwijt.

De sport helpt de asielzoekers ook om te integreren. VICE Sports ging langs de aanvoerder van de ploeg, de 35-jarige Farouk Kanj, om meer over het elftal te weten te komen. De geboren Syriër vertelt over het team, kleine akkefietjes, zijn eigen verleden en hoe amateurvoetbal vluchtelingen op weg helpt in Nederland.

VICE Sports: Ha Farouk, hoe bevalt het amateurvoetbal in Nederland?
Farouk Kanj: Heel erg goed, alles is hier perfect geregeld. De velden, accommodatie en kantine zijn veel beter dan ik gewend ben. Volgens mij vinden de tegenstanders het wel leuk om tegen ons te spelen. We zijn toch net iets anders, maar ook weer niet.

Hoe zou je het team omschrijven?
Het is een fijn team. We hebben het erg goed met elkaar, ook buiten het voetbal om. We drinken soms samen iets in de stad, of gaan bij een teamgenoot thuis eten en drinken. Dan koken we allemaal wat en doen we spelletjes op de PlayStation. Meestal FIFA, al ben ik daar niet heel goed in.

Omdat we allemaal vluchtelingen zijn, hebben we een band. Daarnaast is het erg gezellig. Vorig seizoen praatten we nog meestal in het Engels met elkaar, maar nu spreken we steeds vaker Nederlands in de kleedkamer. De meeste teamgenoten komen uit Syrië en Eritrea. En eentje uit India, ofzo.

Dat weet je niet zeker?
Nee, eigenlijk niet. We kennen elkaar allemaal niet zo goed, met ieder zijn eigen achtergrondverhaal. Misschien dat we door ons verleden soms ook wat kwaad reageren in het veld. Scheidsrechters hebben daar wel eens moeite mee. Onze begeleiding vertelde onlangs dat we rustiger moeten zijn in het veld, anders wil geen scheidsrechter ons meer fluiten. Dat is niet de bedoeling.

Zijn er vaak incidenten?
Niet heel vaak, soms wel. Laatst hadden we een incident waarbij ik zelf helaas betrokken was. We speelden niet zoals we wilden en dan word ik steeds bozer. Ik reageerde uit emotie, begon te schreeuwen en kreeg toen een rode kaart van de scheidsrechter. Ik kookte van woede. Het was wel mijn eerste rode kaart ooit. Dat is ook leuk om eens mee te maken, haha. Maar het mag niet meer gebeuren.

Hoe moeten jullie dat zien te voorkomen?
We moeten rustiger blijven, ikzelf ook. Dat vind ik knap aan de Nederlanders hier, ze blijven altijd rustig, ook in het veld. Dat moeten wij nog leren. We mogen wel boos zijn op elkaar, maar we moeten het accepteren als iemand wat zegt en niet gelijk terug schreeuwen. In het veld gaat het er soms hard aan toe, maar na de wedstrijden zijn we weer allemaal vrienden. Ik denk ook dat de meeste Nederlanders de manier waarop wij praten niet zijn gewend. Het ziet er soms heftig uit, maar het valt mee.

Helpt voetballen bij het integreren in Nederland?
Jazeker. Je doet veel nieuwe ervaringen op en spreekt nieuwe mensen. Ik kende een aantal van mijn teamgenoten al, maar het grootste gedeelte nog niet. Ik had niet echt een netwerk in Nederland. Bovendien vervelen de meesten van ons zich een beetje. Met voetbal kan je je gedachten verzetten en lekker ontspannen.

Hoe bevallen de resultaten tot nu toe?
Niet zo goed, eigenlijk. Het team moet nog erg aan elkaar wennen. We hebben dit seizoen nog niet gewonnen, vorig seizoen wel. Maar het gaat toch een stuk beter dan vorig seizoen. Een jaar geleden verloren we ook wedstrijden met meer dan 10-0, nu zijn de wedstrijden vaker spannend. Laatst verloren we nipt met 4-3. Het gaat niet lang meer duren voordat we een gelijkspel of overwinning behalen.

Waarom ben jij de aanvoerder?
Dat is voor mij gekozen vanuit de begeleiding. Ik denk dat het komt omdat ik over het algemeen rustig ben en ik vrij goed Nederlands spreek. Daardoor kan ik het best met een scheidsrechter of mijn teamgenoten praten. Als aanvoerder probeer ik te zorgen dat we meer discipline krijgen als team. Sommige spelers komen namelijk niet trainen en zo worden we niet beter. Daarom heb ik tegen de begeleiding gezegd dat er een boete moet komen als een speler zonder reden niet komt trainen.

Voetbalde je in Syrië ook veel?
Ja, regelmatig. Ik ben geboren en opgegroeid in Idlib, in het noordwesten van Syrië. Mijn jeugd was sowieso fantastisch, heerlijk zorgeloos. Niet zoals het er nu is. Als klein jongetje was ik op straat te vinden, om te fietsen bijvoorbeeld, maar voetballen deed ik het meest, samen met mijn broers en vrienden. Op de middelbare school speelden we tegen andere scholen, dat ging er fel aan toe. De velden zijn daar niet zoals hier, we speelden op beton.

Hoeveel broers en zussen heb je dan?
Ik kom uit een groot gezin van vijftien kinderen, waarvan acht jongens en zeven meisjes. Ik ben de een na jongste.

Dat is inderdaad veel. Wat deden jullie nog meer in Syrië?
We gingen vaak uit in Idlib. Dat is anders dan het uitgaan in Nederland, zoals discotheken bezoeken. Wij gingen vaak uit eten, gezellig met het gezin. En elke vrijdag barbecueën met de hele familie. Dat was altijd het hoogtepunt van de week. Ik mis dat ontzettend, de gezelligheid van geliefden om me heen.

Voetbalde je ook op latere leeftijd nog?
Jawel, maar niet meer in Syrië. Op mijn achttiende ben ik verhuisd naar Oekraïne om te studeren. Daar heb ik de opleiding farmacie gevolgd en afgerond. In Oekraïne voetbalde ik ook in een team met allemaal Syrische spelers. Daarna ben ik teruggekeerd naar Idlib. Daar werd ik apotheker, met een eigen apotheek. Het werd alleen steeds onveiliger in Idlib, waardoor we niet meer konden voetballen op straat.

De oorlog kwam steeds dichterbij en regelmatig werd er dichtbij huizen gebombardeerd. Het maakt me verdrietig dat het nu zo onveilig is in Idlib. Mijn jeugd was rustig en mooi, maar dat is daar nu onmogelijk Bijna iedereen is weggevlucht uit Idlib. Ik ben eerst naar Damascus, de hoofdstad van Syrië, gevlucht. In 2014 ben ik via Libanon, Turkije en Griekenland naar Nederland gekomen.

Waar woont de rest van je familie?
Verspreid over de wereld. Ik heb een broer in Zweden, maar ook twee broers hier in Nederland, in Gouda en Amersfoort, waar ik veel contact mee heb. Dat is hartstikke fijn. Andere familieleden wonen nu bijvoorbeeld in Saoedi-Arabië, Libanon of Jordanië, zoals mijn moeder. Drie van mijn broers wonen nog in Syrië, in Damascus, en twee zusjes wonen nog in Idlib. Ik maak me veel zorgen over hen. Hoewel het nu rustiger is daar, zijn er nog steeds bombardementen.

Ik heb veel van mijn familie al lang niet gezien, maar ben een jaar geleden nog een week naar Jordanië gegaan om mijn moeder, oudste broer en zus te zien. Dat was geweldig. We hebben veel geknuffeld en gepraat. Mijn moeder is nu 74 jaar en nog fit, maar dat kan zo veranderen. Toen ik vertrok zei ze: “Misschien zien we elkaar nu nooit meer.” Toen brak mijn hart. Het is verschrikkelijk om op afstand te wonen, maar ik kan er niets aan doen. Elke keer als ik eraan denk, word ik verdrietig.

Wil je ooit nog definitief terugkeren naar Syrië?
Ik ben bang dat terugkeren niet kan, misschien over tien of vijftien jaar. Al is het de vraag of ik dat dan wil, want ik woon hier met mijn vrouw en mijn dochtertje van twee jaar. Ze spreekt geen woord Arabisch en die taal is lastig te leren. De Nederlandse taal is moeilijk, maar de Arabische nog veel lastiger. Voor mijn dochtertje is het beter als ze in Nederland opgroeit. Ze heeft hier veel meer perspectief. Al is het jammer dat ze haar oma nog nooit in het echt heeft gezien.

Hoe bouwen jullie verder aan je toekomst in Nederland?
Mijn vrouw studeert hier aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Ik wil misschien ook nog een medische masteropleiding doen, maar ik denk dat werk zoeken nu belangrijker is, zodat ik mijn gezin kan onderhouden. Ik kan in Nederland alleen geen apotheker zijn. Hier is alles veel digitaler, daar heb ik moeite mee. Dat is heel frustrerend, vooral omdat ik een goede opleiding heb gehad.

Ik woon in een mooi huis, dat ik zelf heb geruild via Woningruil.nl. Ik zit hier op mijn plek, maar een goede baan zou het mooier maken voor mij. Nederland heeft me veel geboden, zoals mijn voetbalteam. Als ik voetbal, ben ik gelukkig, dus ik ben vluchtelingenwerk en Zwaluwen dankbaar. Als het weer ook iets beter wordt, hoef ik hier voorlopig niet meer weg. En ik wil snel winnen met voetbal dit seizoen, maar dat komt goed.”

Dit is een verhaal uit De Vierde Helft , een serie van VICE Sports over amateurvoetbal in Nederland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.