Wilma is 50 en houdt ervan om 36 uur achter elkaar te rennen

Dit is het hardlopen van zulke grote afstanden dat jij en ik waarschijnlijk bewusteloos in elkaar zouden zakken als we het nu zouden proberen. Soms rent ze zelfs 245 kilometer binnen 36 uur. Voor Wilma is het haar lust en haar leven. Ik wilde meer weten over haar extreme hobby en sprak met haar af.

VICE Sports: Toen ik hoorde wat jij deed moest ik denken het boek The Long Walk van Stephen King. Dat gaat ook over mensen die dagenlang moeten blijven rennen.
Wilma Dierx: Oh, leuk! Die moet ik maar eens kijken!

Maar dat is een horrorfilm. Als mensen het niet volhouden worden ze doodgeschoten.
Oei.

In dat boek is het lang achter elkaar rennen een marteltechniek, maar dat ligt voor jou anders.
Ja, ik vind het fantastisch. Dat ik op eigen krachten, zonder hulpmiddelen, van A naar B kan komen, dat vind ik het mooiste wat er is.

Je bent ongeveer de leeftijd van mijn moeder, maar ik zie mijn moeder niet zomaar bijna driehonderd kilometer achter elkaar hardlopen.
Maar jouw moeder heeft kinderen, he. Ik niet. Ik ben vrij laat begonnen met hardlopen, zo rond mijn dertigste, toen veel van mijn vriendinnen kinderen kregen. Ik dacht: laat ik iets doen met mijn vrije tijd. Ik begon met hardlopen en bleek aanleg te hebben om dat heel lang te kunnen doen. Op mijn 39e liep ik de eerste marathon, dat ging goed, en daarna ging ik steeds verder rennen.

Wat was je eerste lange afstand?
Ik deed een keer op zaterdag een marathon en op zondag een 6-uursloop. Dat is zes uur hardlopen totdat er een fluitje afgaat.

Hoefde je niet te herstellen dan?
Jawel, ik heb ‘s nachts geslapen, maar ik zag toen ook mensen die de hele nacht door hadden gerend na de marathon en zondags meteen die 6-uursloop erachteraan plakten. In totaal hadden ze 24 uur hardgelopen. Ik dacht: dat vind ik leuk, dat wil ik ook. Dus een jaar later rende ik na een marathon gewoon door, de nacht in. De ochtend daarna rende ik nog steeds. Zes uur voor het einde van mijn rit kreeg ik gezelschap van de 6-uurslopers, maar ik finishte als eerste! Toen wist ik: dit is het voor mij.

Wat voor afstanden ren je nu?
Binnenkort ren ik weer 245 kilometer van Athene naar Sparta, daar mag je 36 uur over doen. Mijn record is 31,5 uur.

Hoe herstel je na zo’n tocht? Zit je dan een paar dagen uitgeput in een stoel?
Nee, ik herstel heel stel. Ik kom ook niet hijgend over de finish ofzo, ik ga naar andere lopers toe om te vragen hoe het hen is vergaan. De eerste dagen zit ik nog vol met adrenaline, dan kan ik niet eens stilzitten. Als die adrenaline eruit is, dan kak ik een dag of wat in. Ik plan de week erna niet veel afspraken en ga hooguit een half uurtje hardlopen om de spiertjes warm te houden.

Een half uurtje hardlopen is voor veel mensen al doodvermoeiend.
Ik kan me in een uurtje of een half uurtje ook flink moe maken, hoor. Dan ren ik vijf keer 500 meter op en neer naar de ABN Amro bij mij in de buurt. Maar ja, dan sprint ik wel. Normaal ren ik tussen de 8,5 en 11 kilometer per uur. Vorige week rende ik drie kilometer lang 13,5 kilomter per uur en was ik helemaal gebroken. Ik kon even niet praten. Maar als ik op mijn goede tempo zit, kan ik eindeloos door blijven rennen.

Is het wel gezond?
Ik heb een hele zuinige manier van lopen. Ik stamp niet hard en mijn lichaam reageert er goed op. Mijn dokter heeft nog nooit gezegd dat ik dit niet mag doen.

Waar denk je allemaal aan als je meer dan 30 uur aan het hardlopen bent? Is het niet eenzaam?
Dat ik ieder half uur moet eten en drinken, daar moet je alert op blijven. Ik heb altijd zakjes appelmoes en een reep bij, of ik maak zelf muesliballetjes. En ik kom op ludieke ideetjes voor m’n verjaardag bijvoorbeeld, of voor m’n werk. En dan ben je weer een kilometer verder. Ik luister nooit muziek en heb geen telefoon bij me. Soms praat ik met andere lopers en anders ren ik alleen. Ik geniet van het rennen, en daarom voel ik me nooit eenzaam.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.