Weg uit Upton Park: West Ham supporters over het einde van een tijdperk
Foto's: Kit Caless

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Weg uit Upton Park: West Ham supporters over het einde van een tijdperk

Een voetbalstadion is meer dan een grasveld omringd door stoelen.

Een voetbalstadion draagt de geest van voorgaande wedstrijden, snoeiharde afstandsschoten, legendarische goals, eigen doelpunten en hattricks. Voetbalstadions leven in het verleden, ze worden alleen bezocht door de geesten van het heden wanneer de toegangspoortjes opengaan en het gezang begint. Opeens is het een fabriek van actie, anders een bewaarder van herinneringen.

Boleyn Ground (beter bekend als Upton Park) is daarop geen uitzondering. De herinneringen zijn nauw verweven met het beton van het stadion waar West Ham United sinds 1904 zijn wedstrijden speelde. Maar volgend seizoen verhuist de club vijf kilometer verder, naar het luxe Olympisch Stadion van Londen. Ik ging op een grijze, regenachtige middag naar de Black Lion pub, een bekende kroeg voor West Ham-supporters. Daar vroeg ik een aantal van de trouwe supporters naar de aanstaande verhuizing.

Advertentie

Boleyn Ground, genesteld tussen Green Street en Barking Road, is diep geworteld in de geografie van dit gebied. Pubs in de buurt van het stadion zitten bomvol tijdens wedstrijddagen. Cafés, wedkantoortjes en krantenverkopers boeren goed. Snij het asvalt open en het bloedt bordeauxrood en blauw.

Het Olympisch Stadion ligt echter naast het Westfield Shopping Centre, omringd door zorgvuldig geplande buitenwijken, een gracht en een vastgoedproject, dat er uitziet alsof het met een luchtbrug uit San Francisco is gehaald.

Gary (links), Dean (rechts) en een mede-supporter

Dean vertelt me dat hij al een tijdje drinkt in de Black Lion: “We overwegen om hier voortaan te blijven drinken. We grapten er net over dat we biertjes drinken in een vuilnisbelt in kunnen ruilen voor chardonnay drinken in de champagnebar. Wij West Ham-supporters gaan er allemaal op vooruit, of we het nou willen of niet!”

Dean was aanvankelijk tegen de verhuizing. “Ik kom hier sinds mijn zevende, dus dat is nu alweer 45 jaar. Ik wilde niet verhuizen. Maar ja, het is niet aan mij en je moet met de tijd mee. Tijdens mijn leven is mijn familie vaak verhuisd, ik ben vaak verhuisd – deze plek, Upton Park, is de enige plek waar ik altijd naar terug ben gegaan. Het is de constante factor.”

Zijn vriend Gary kinkt instemmend. “Maar het is een belabberde plek. De verkeerssituatie rond het stadion is bagger, parkeren is bijna onmogelijk. Als je eenmaal in het stadion bent, is de sfeer geweldig, maar de rest is bagger.”

Advertentie

“Maar ik zal dat allemaal missen,” lacht Dean.

Als ik opper dat de supporters van Arsenal een vergelijkbare ervaring hebben gehad, wijst Gary dat van de hand. “Je kan de een niet met de ander vergelijken. Zij zijn een bedrijf, wij een voetbalclub. De invloed van het bedrijfsmatige aspect zal niet zo groot zijn voor West Ham-supporters als die voor Arsenal was. De verhuizing zal onze club niet veranderen.”

Lee, Nicky, en Aiden

Lee, al twintig jaar West Ham-supporter, vertelt me dat de Lord Stanley pub verderop shuttlebussen naar het nieuwe stadion zal laten rijden. Zijn vriend Nicky zegt dat de verhuizing “lastig is, omdat er zo veel geschiedenis in Upton Park zit, maar als de club vooruit wil, een nieuw stadion een vereiste is.” Aiden, de man die hen voor het eerst naar de Black Lion nam, onderbreekt: “Het is lastig om een mening te vormen totdat we in het nieuwe stadion zijn.”

Ik opper dat er veel is veranderd toen de staantribunes van Upton Park in 1989 werden weggehaald. Sindsdien zijn er alleen maar zitplekken.

“Dat klopt”, zegt Aiden, “maar we gingen alsnog naar dezelfde plek waar de geschiedenis zich voortzette. Elke keer dat je ging zitten, kon je denken: ‘Ik heb Trevor Booking op dit veld zien spelen, of Bobby Moore.’ Als je erover nadenkt dat er over een jaar een paar flatgebouwen staan, is dat triest. Maar ik zal je zeggen wat ik niet zal missen. Het eten bij Upton Park is verschrikkelijk. Het is de smerigste bagger.”

Advertentie

Een nieuw stadion heeft een goede start nodig. Komen emoties door een hang naar het verleden of nieuwe gebeurtenissen? Arsenal gaf een enorme bak met geld uit voor de verhuizing naar het Emirates. De openingswedstrijd verloren ze met 2-0 van, je raadt het al, West Ham. Lee: “Ik weet zeker dat het niet uitmaakt als we in het Olympisch Stadion spelen voor de top zes en de prijzen.”

John, Adrian, een vriend en een andere Dean

Dean: “Je hebt het hier ook over de West Ham-supporters. Zij zijn anders dan de aanhang van Arsenal. We zullen veel meer geluid maken, maak je daar maar geen zorgen over. Het punt is meer dat we vooruit moeten. Dat gaat niet gebeuren op Upton Park. Je moet strijden om de top vier. Je moet daarbij zitten.”

Op wedstrijddagen voel je rondom Upton Park dat immateriële begrip: saamhorigheid. Er staan hier geen luxe flatgebouwen, nette paden en bloementuinen. Gewoon een club uit de Premier League, gelegen op een plek waar gewone mensen gewone levens leven.

Supporters onderweg naar het stadion

Later die avond ontmoet ik Joe England bij een boekpresentatie. Joe is al zijn hele leven supporter van West Ham en redacteur van een nieuw supportersmagazine,5MANAGERS, dat trots uitdraagt voor het bijzondere feit dat West Ham tussen 1904 en 1989 slechts vijf verschillende managers had. Het magazine bestaat ‘een seizoen, met een doel: het vieren van het einde van een tijdperk, onze periode waarin we voetbal zagen vanuit vak E13.’

“5MANAGERS“, zegt Joe, “gaat over het stadion zoals ik het kende als kind, tot in de jaren zeventig en tachtig. Sinds het stadion in 1993 is verbouwd, is het niet meer zoals vroeger. Als we in 1989 naar het Olympisch Stadion hadden moeten verhuizen, had dat veel meer als een schok aangevoeld.”

Advertentie

Joe drinkt tijdens wedstrijddagen in The Victoria. Hij vertelt me dat Trudy en Woody, die The Vic beheren, ter voorbereiding op het nieuwe seizoen al een nieuwe tent hebben gekocht vlakbij het Olympisch Stadion. Je kan de echo’s van oude overwinningen niet meeverhuizen naar een nieuwe locatie, maar het helpt dat er een bekende achter de bar zal staan.

Joe verkoopt zijn supportersmagazine rondom Boleyn Ground. Hij zegt dat hij bang is dat dat niet meer zal kunnen rond het Olympisch Stadion, maar hij denkt dat er ergens ruimte voor zal zijn. “Als mensen niet de Amerikaanse sportbeleving willen, zullen ze een manier vinden om dat wat we al hebben nieuw leven in te blazen.”

Joe England met een editie van 5MANAGERS

Misschien is dat hetgene waar het allemaal om gaat: herkenbaarheid. Veranderingen zijn prima zolang er een lijn wordt doorgetrokken. Journalist Amy Lawrence vertelde me laatst dat “toen Ajax De Meer inruilde voor de Amsterdam Arena, hun vorm een tijdje slecht was. Bij Arsenal was de verhuizing van Highbury naar Emirates, een kale betonnen bak zonder persoonlijkheid, zo verontrustend, dat de club miljoenen uitgaf aan decoraties. Wat zij ‘Arsenalisatie’ noemden was broodnodig om iedereen die een band heeft met de club zich thuis te laten voelen in het stadion.”

Wat West Ham-shirts aan de muren van de pubs rond het Olympisch Stadion zal de sfeer voor de wedstrijden in The Vic of Lord Stanley niet vervangen, maar het zal de supporters van West Ham wel helpen om te wennen aan hun nieuwe drinkgebied.

Advertentie

Joe zegt: “Het is aan ons om de sfeer te creëren. Boca Juniors en Borussia Dortmund zijn er perfecte voorbeelden van dat je de sfeer onder de supporters door kunt zetten, in welk stadion je ook speelt. West Ham-supporters hebben altijd gezeken op het gebrek aan ambitie van de club – niet investeren na seizoen ’85/’86 is daar een goed voorbeeld van. Deze verhuizing is een kans om te groeien.”

Er staat een gedicht in5MANAGERS, met de naam Same Difference, geschreven door Chip Hamer. Het gedicht vat de gemoedstoestand van de supporters die ik ontmoette goed samen:

She went dancing

Down The Bridge House

On Mods Mayday

We bowled down the Barking Road

For pie n mash

At Nathan’s

Sniped down

To Plaistow Station

After the game

Well, I liked

The Olympic Stadium

But for football

It’s a stretch

They’ve put some money

Into Stratford but

When you

Nip out back

For a gypsy’s

It still feels the same

Geografische en architectonische ruimtes zullen evolueren, maar als je nog steeds een biertje met je maten kan drinken en negentig minuten kan zingen… Dan verandert er niet veel.

De mooiste herinneringen aan Upton Park van de supporters:

Adrian: “West Ham dat in 1968 met 8-0 won van Sunderland. Hurst scoorde toen zes goals.”

Dean: “Het schaarschot van Paolo Di Canio. Een wonderschoon doelpunt.”

John: “Degene die ik me het beste herinner was de eerste wedstrijd waar ik met mijn vrienden heenging. Ian Dowie scoorde voor Southampton, waardoor we degradeerden!”

Advertentie

Gary: “Eintracht Frankfurt in 1976. De regen, het lawaai, de sfeer.”

Aiden: “De avond dat ik het veld op rende nadat we de laatste thuiswedstrijd hadden gespeeld van het seizoen in 1986. Ray Stuart scoorde een penalty, 2-1. Ongelofelijke emoties.”

Nick: “Letterlijk dit seizoen toen we met 2-1 van Chelsea wonnen. Die herinnering zal ik nog lang bij me dragen!”

Tom: “[Keeper] Adrians penalty vorig seizoen. Het was een ijskoude januari en een replay in de FA Cup tegen een ploeg van niks.”

Joe England: “Ik kan kiezen uit zoveel herinneringen! Ik denk aan 2004, de return in de playoffs tegen Ipswich. Het gonsde rond het stadion, als een zwerm van 40.000 bijen. We zaten op de Bobby Moore-tribune en het gegons stopte maar niet. Het was geen geweldige wedstrijd. We wonnen met 2-0, maar ik heb nooit meer zo’n gegons gehoord. Zelfs niet toen er staantribunes waren.”

Dean: “Het zijn de bijzaken die ik me het beste herinner. Er was zo’n man die door het stadion liep om pinda’s te verkopen, alsof hij een drugsdealer was. Hij praatte uit de zijkant van zijn mond en als hij langs je liep, mompelde hij ‘pinda’s’. Als je na de wedstrijd bleef zitten, zag je overal pindaschillen op de grond liggen.”

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.