We spraken Demy de Zeeuw over zakelijk succes, politie-invallen en slechte voetbalanalisten

De meeste voetballers donderen na hun voetbalcarrière in een zwart gat, om daar soms nooit meer uit te komen. Ze gaan failliet, zoals Winston Bogarde, falen als trainer, zoals Marco van Basten of drinken zichzelf kapot, zoals Paul Gascoigne. Anderhalf jaar geleden vertrok Demy de Zeeuw (33) stilletjes uit de voetbalwereld, maar hij had andere plannen.

Het einde van de voetbalcarrière van De Zeeuw was trouwens niet zo tof. Degraderen met NAC Breda, dat kon beter. Hij wachtte daarna op een mooie club, maar die kwam niet langs. De Zeeuw stortte zich daarom vol op zijn kledingmerk BALR., dat hij samen met onder meer Gregory van der Wiel en Eljero Elia runt. De grote kracht achter de groei van het merk is 433, een gigantisch Instagram-account dat De Zeeuw inzet om sales te vergroten. De Zeeuw plukte Rogier Deelstra, het brein achter 433, jaren geleden weg bij het AD. Ze waren met 433 de eersten die zich op grappige Instagram-posts over voetbal richtten. Dat bleek een schot in de roos.

Kortom: de kans is niet zo groot dat De Zeeuw nog eens terugkeert op de voetbalvelden, tenzij er nog een mooie club uit Amerika of Dubai langskomt. VICE Sports sprak de voormalig speler van Go Ahead Eagles, AZ, Ajax, Spartak Moskou, Anderlecht, NAC Breda en Oranje over zijn afscheid van de voetballerij en de carrière die hij daarbuiten voor zichzelf heeft opgebouwd.

VICE Sports: Ha Demy, hoe is het met je?
Demy de Zeeuw: Goed, ik ben net terug uit Berlijn.

Wat deed je daar?
Ik was daar om te spreken bij een conferentie over hoe je social media gebruikt bij het opzetten van een merk. Ik stond naast mensen van Facebook en Tinder op het programma. De mensen zeiden na afloop dat ze mij de leukste spreker van de dag vonden. Dat was mooi om te horen.

Hoe is het zakelijke balletje voor jou gaan rollen?
Het begon in Rusland toen ik speelde voor Spartak Moskou. We zaten een keer met de hele selectie op het vliegveld, met onze twintig Louis Vuitton-tassen. Dat kon echt niet. Toen bedacht ik me dat ik iets wilde doen met mode die op voetballers is gericht. Gelukkig had ik veel vrije tijd in Rusland. Ik zat elke dag vijf uur in de auto met een chauffeur, dus dan word je vanzelf creatief.

En toen?
Destijds was het heel populair om namen van mode-ontwerpers achterop dure T-shirts te zetten, bijvoorbeeld van Riccardo Tisci en Raf Simons, met een rugnummer. Ik wilde dat ook met voetballers doen, verzon de naam BALR., kocht de url en wist hoe de shirts eruit moesten gaan zien: zwart, wit en donkerblauw. Nou, dat verkocht meteen als een gek. Ik had alleen nog een of twee andere voetballers nodig om het merk meer een gezicht te geven. Zo kwamen Greg en Eljero erbij.

Heb je hier eigenlijk een opleiding voor gedaan?
Nee, ik las tijdens mijn voetbalcarrière wel al veel blogs en boeken over marketing en bekende ondernemers. Ik ben nooit zo van het playstationen geweest. Nu komen voetballers vaak naar me toe om te zeggen dat ik mazzel heb met mijn werk. Dan zeg ik: ja, toen ik hiermee bezig was, zat jij op de Playstation te spelen.

Was dit werk wel te combineren met een actieve voetbalcarrière?
Dat was soms lastig. Dan zat ik in de kleedkamer bij Spartak, Anderlecht of NAC en moest ik voetballen, maar waren er nog zoveel dingen die ik moest regelen. Dan dacht ik: o shit, gaat dit en dat wel goed? We zitten met Greg, Eljero, de andere partners en ik in een whatsapp-groep. Als er dan wat aan mij gevraagd werd, wilde ik in de kleedkamer toch nog even snel reageren, omdat ik meestal de creatieve beslissingen neem.

Is je voetbalcarrière voortijdig afgelopen door dit werk?
Sommige geïnteresseerde clubs hebben afgelopen seizoen wel aangegeven dat ik al te veel met andere zaken bezig was buiten het voetbal. Dat klopte ook deels. Maar als je bij NAC mijn statistieken zag… Ik was toen al volop bezig met mijn eigen bedrijven, maar creëerde dat half jaar de meeste kansen van alle spelers in de eredivisie. Alsnog werd geen club in Nederland concreet.

Je hebt ook nog eens via LinkedIn naar een nieuwe club gezocht. Die oproep liep als een trein.
Ik kreeg daar heel veel reacties op en had naar landen als Thailand, Azerbeidzjan, Oekraïne, Rusland, Denemarken of Zweden kunnen gaan, maar ik wilde niet ergens heen gaan om maar te voetballen voor het geld. Ik had wel graag naar Amerika gewild. Daar ben ik nog op proef geweest bij New York Cosmos, maar toen ik daar aankwam, had Raul de club net zijn ja-woord gegeven. New York Cosmos had daarna niet meer genoeg geld om mij ook te contracteren. Het was ook heel amateuristisch daar.

In welke zin was het amateuristisch?
Het eten op de club was slecht, de kleedkamer was oud, in een school. Er zat geen sportschool. Ik wilde er eigenlijk alleen spelen om in New York te wonen. Ik kon ook naar Columbus Crew, maar Columbus vond ik geen leuke stad. Als ik nu nog naar een club in Amerika of zo zou willen, moet ik daar eerst een maand op proef. Daar heb ik eigenlijk geen tijd meer voor. Maar wie weet. Ik ben nu voor 99% gestopt.

Is het niet gewoon beter om nu definitief te zeggen: fuck it, ik ben officieel gestopt?
Je weet nooit hoe het gaat. Lassana Diarra speelde anderhalf jaar niet en ging opeens naar Olympique Marseille. In India heb je nu ook een competitie waar je voor superveel geld vier maanden kan voetballen. Ze hebben me de afgelopen twee jaar gevraagd, toen had ik er geen zin in. Misschien denk ik daar over een tijdje anders over. In India spelen nog gasten van 42, zoals Marco Materazzi.

Benaderen voetballers je weleens voor zakelijk advies?
Niet echt. Veel voetballers proberen me wel na te doen. Zoveel voetballers hebben de afgelopen tijd kledingmerken gelanceerd, maar ik zie er geeneen meer. Veel voetballers geven hun geld en naam aan anderen om een merk mee te beginnen, maar je moet er echt zelf bovenop zitten. Ik weet niet of Greg en Eljero na hun voetbalcarrières vol voor ons merk gaan. Ze zijn er in ieder geval goed op voorbereid. Dat is het belangrijkste.

Heb je er ook eens over nagedacht om met jullie bereik een andere kant van het leven van een voetballer te laten zien, in plaats van de esthetische kant?
Via video's willen we meer de mensen achter de lifestyle van een voetballer laten zien, bijvoorbeeld door een personal shopper te portretteren. We zijn ook in Londen bij een restaurant geweest waar veel voetballers komen. We willen dus meer de mensen er omheen gaan belichten, niet de voetballers zelf.

Waarom niet?
Bij voetballers krijg je toch een standaard praatje. Je moet maar eens opletten als een verslaggever ze naar een specifiek moment uit een wedstrijd vraagt, dan riedelen ze er zo een hele samenvatting van de wedstrijd uit, terwijl de verslaggever daar helemaal niet naar vroeg. Het is altijd hetzelfde liedje.

Ja, dat klopt inderdaad wel. In Nederland zie je sowieso weinig spelers meer met een sterke eigen mening. Het is allemaal erg gezapig.
Dat is een beetje de trend in Nederland, al die voetballers zijn jaknikkers. Wie is er nog echt een persoonlijkheid bij Ajax? Toen ik er speelde had je allemaal jongens die echt wat te zeggen hadden. Nu zijn het allemaal lieve, leuke jongens.

Jouw eerste jaar bij Ajax onder Martin Jol, met gasten als Marko Pantelić en Luis Suárez, hoe was dat? Onder Frank de Boer is er nooit meer zoveel gescoord.
Dat jaar was heel erg gezellig. Martin Jol is leuk, een supergrappige man. Soms, tijdens wedstrijdbesprekingen, hoefde hij maar iets te zeggen en dan lagen we allemaal in een deuk, terwijl we daarna gewoon een serieuze wedstrijd hadden. Dat deed hij dan om het ijs te breken. De trainingen waren leuk, met veel partijtjes en positiespelletjes. Maar Louis van Gaal bij AZ was voor mij de allerbeste trainer, soms wel een beetje apart, maar altijd eerlijk.

Veel voetballers worden later trainer. Waarom jij niet?
Ik ben nu heel erg vrij en doe wat ik wil. Ik zie het niet zitten om dit in te ruilen voor de vaste verplichtingen van het trainerschap.

En analist op televisie, lijkt dat je wat?
Televisiewerk vind ik op zich wel leuk, maar dan moet je niet zoals bij Studio France met zijn zessen en een hond op een bank zitten. Krijg je allemaal vijf minuutjes spreektijd. Dan denk ik: worden die gasten allemaal betaald? Waarschijnlijk wel. Dat is dan de publieke omroep. Ook Rafael [van der Vaart, red.] snap ik niet. Dan heb je vakantie en ga je daar wekenlang zitten om Polen - Slowakije ofzo te analyseren. Nee, dat trek ik niet. Iedereen praat elkaar na, om maar een beetje op televisie te zijn. Alleen met Kenneth Pérez heb ik dat niet. Hij is de enige die echt eerlijk is en zegt waar het op staat. Ik zou ook echt eerlijk zijn, maar misschien vragen ze me daarom niet.

Ben je klaar met het voetbalwereldje?
Ja, het is zo makkelijk, die reacties ook die mensen bijvoorbeeld geven als voetballers wat op social media posten. Vandaag ook weer. Ik zette een foto van een nieuwe armband op Instagram. Reageerde iemand door me een patser te noemen. Zulke mensen blokkeer ik meteen. Er zit altijd een halvegare achter zo'n account. Iedereen kan maar wat zeggen. Tegenwoordig maken ze anonieme accounts aan om iemand helemaal verrot te schelden. Waar haalt iemand de energie en tijd vandaan om zoiets te doen? Mensen ergeren zich steeds meer aan zulk gedrag op internet, maar ik denk dat het alleen maar erger gaat worden. Gelukkig zijn mensen steeds beter te achterhalen via IP-adressen. Ik vond het wel mooi dat Peter R. de Vries zulke mensen met zijn televisieprogramma opzocht.

Lijkt de modewereld niet heel erg op de voetbalwereld?
De modewereld is ook heel erg hard. Dat is soms wel lastig. Toen wij begonnen zei iedereen tegen ons dat de een na de ander failliet ging. Dat klopt, maar wij groeien superhard met BALR., want we hebben iets unieks en weten wat onze doelgroep wil. De uitstraling die we hebben als merk, is niet gespeeld. We hebben dat leven. We reizen veel, rijden in mooie auto's en zijn veel met mooie mensen. Voor dit werk ben ik ook constant op reis.

De stijl waar je voor staat is geliefd, maar ook gehaat. Begrijp je waarom?
Veel mensen zeggen ook dat onze kleren simpel zijn en iedereen het kan doen. Dan zeg ik: doe maar. Maar we hebben wel veel last van mensen die ons namaken. Die pakken we allemaal aan. We hebben zoveel boetes uit laten delen of politie in laten vallen bij mensen. Dan vonden we dozen vol bij mensen die het uit China of Turkije besteld hadden. Die gasten gaan dan tegen mij zeuren dat ze de boetes niet kunnen betalen. Ik reageer op niemand meer. Ze weten donders goed wat ze doen. Maar ja, als je niet wordt nagedaan, ben je ook niet succesvol, zeggen ze.

Eigenlijk best ironisch dat jij rustig uit de voetbalwereld kon rollen, door de levensstijl van voetballers slim te vermarkten met je merken.
Ik mag niet klagen. Ik ben blij met het leven dat ik nu heb. Ik slaap in mooie hotels, reis en onderneem veel. Maar mensen moeten niet zeggen dat ik hier allemaal maar mazzel mee heb gehad. Mensen die dat zeggen, weten niet wat je ervoor moet doen.

Dit is een interview uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.