Waarom Kimbo Slice belangrijk was voor mensen met autisme
Illustratie: Grimoir

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Waarom Kimbo Slice belangrijk was voor mensen met autisme

De media kan een vreemde plek zijn om te werken als autist.

Je ziet hoe (voornamelijk niet-autistische) collega’s verslag doen van de neurologische aandoening. Ze behandelen de complexe en extreem diverse aandoening als een ziekte of epidemie en framen hun verhaal meestal rondom dit verkeerde beeld. Ze schilderen de mensen die het hebben af als tragisch (of inspirerend, als ze lief of hardwerkend zijn) en omschrijven de familieleden als de voornaamste slachtoffers.

Advertentie

Dat geldt in het bijzonder voor sportjournalistiek, waar het vaak gaat over winnen en verliezen. In de sportwereld wordt autisme daarom al snel omschreven als een tegenstander, een vijand, iets dat bestreden moet worden. De autisten in deze verhalen zijn slachtoffers die gered moeten worden. Het zijn nooit helden – het zijn nauwelijks mensen.

Ik was daarom huiverig toen vrienden me een filmpje stuurden met de titel “Bellator MMA: In Focus With Kimbo Slice” – een profiel van zes minuten, gepubliceerd in de dagen voorafgaand aan het gevecht van Kimbo Slice met Ken Shamrock. Maar ik ben blij dat ik ernaar heb gekeken. Zeker nu Slice overleden is, plaatst het zijn nalatenschap in een bijzonder perspectief.

Ik moet toegeven dat mijn tenen zich wel al begonnen te krommen bij de introductie van autisme in de video. Onder emotionele achtergrondmuziek verschijnen er een paar sobere teksten in beeld, die de kijker uitleggen dat de jongste zoon van Slice, Kevlar, autistisch is en elke dag traint met zijn vader.

Ik was bang dat de video zou vervallen in de oude blik op autisme in de sportwereld, toen Slice (Kevin Ferguson) zei dat hij “niet alleen vecht als professioneel bokser, maar ook tegen autisme.”

Wat daarna kwam, liet me bijna van mijn stoel vallen. “Als ik met hem ben, geef ik hem wat van mij en hij geeft me wat van hem,” zegt Slice, terwijl Kevlar een paar meter verderop oefent met een dummy. “Af en toe wil hij alleen maar even weten of ik wel kijk. ‘Kijkt papa? Ik wil dat papa ziet hoe ik bezig ben.’ Dat is op zichzelf al een enorme prestatie: dat ik kan zien hoe mijn zoon leert worstelen en sparren. Ik krijg er een goed gevoel van. Kevlar vindt het leuk.”

Advertentie

Als je niet weet hoe autisme en autistische kinderen doorgaans worden afgebeeld, klinken de woorden van Kimbo waarschijnlijk gewoon als iets wat ouders zeggen over hun kind. Maar er zitten een paar subtiele en belangrijke verschillen in zijn woorden.

Het komt vaak voor dat ouders van autistische kinderen praten over wat ze niet kunnen krijgen uit de relatie met hun kind. Ze vrezen dat hun kind nooit “ik hou van jou” zal zeggen, of dat ze nooit een knuffel zullen krijgen. Het gaat zelden over wat het kind zelf voelt.

Maar als Slice over Kevlar praat, vertelt hij over wat belangrijk is voor zijn zoon, wat zijn leven beter maakt. Geen moment in de video maakt hij zich zorgen over wat Kevlar voor hem kan doen. Hij weet dat zijn kind erkenning wil en hij geeft dat. Hij haalt er plezier uit dat ze contact met elkaar hebben op een manier die voor hun allebei klopt en plezierig is, als trainingsmaatjes en familie. Hij is trots dat hij zijn zoon iets kan geven wat hem blij maakt.

Door het tonen van deze simpele, sterke gedachtegang, wordt Slice – die ook meewerkte aan campagnes voor The Autism Society – een rolmodel voor ouders van autistische kinderen. Hij was een baken van hoop voor autisten die willen dat anderen hen zien – en van hen houden – om wie ze zijn.

Autisten hebben veel uitdagingen in een wereld die niet voor ze is gemaakt en die ze vaak ook niet begrijpen. Dat geldt nog meer voor gekleurde mensen met autisme, in een samenleving die het ziet als een aandoening van blanke mannen. Een samenleving die autisme daarnaast ziet als een mogelijke bedreiging. Maar Kevlar kreeg de kans om onderdeel te zijn van de droom die zijn vader voor al zijn kinderen had.

“Als het op je kinderen aankomt”, filosofeert hij in een ander deel van de video, “wil je ze alles geven wat je hebt, zodat ze beter en slimmer kunnen worden. Je wil gewoon dat jouw kinderen beter worden dan jij.” Kevlar kreeg de kans om onderdeel te zijn van de droom die zijn vader had voor al zijn kinderen, omdat zijn vader begrip, steun en liefde bood.

Ik denk niet dat een ouder op een betere manier herdacht kan worden. Een mooiere nalatenschap bestaat niet.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.