Die vraag stak vorige week letterlijk de kop op toen neonazi Richard Spencer in zijn gezicht werd geslagen in Washington na de inauguratie van Donald Trump.Het was een flinke klap voor de neonazi, maar de video zorgde ook voor flink wat blogs, flowcharts en artikelen over de ethiek van het slaan van nazi’s. Spencer noemt zichzelf overigens geen nazi, omdat dat een “term uit het verleden” is, ook al heeft hij wel toegegeven dat hij het niet oneens is met waar de term voor staat. Maar die klap die hij in zijn gezicht kreeg, blies een oude discussie over de cultureel geliefde en langlopende traditie van nazi’s slaan nieuw leven in.
Advertentie
Het slaan van nazi’s is een veel te breed en diep onderwerp voor één artikel. Sinds er mensen zijn die graag Sieg Heil roepen, zijn er immers anderen geweest die hen op hun bakkes wilden rammen. Maar we kunnen je in wel een introductie bieden over de symboliek en geschiedenis van deze sport.Films
Nazi’s slaan is een veelvoorkomend hoogtepunt in allerlei films over de Tweede Wereldoorlog. Een droge klap in het gezicht van een SS-officier was onderdeel van Anna Magnanni’s doorbraak als actrice in Roberto Rossellini’s klassieker Rome, Open City. En in een recenter voorbeeld was het slaan van nazi’s nog een van de minst wrede onderdelen van Quentin Tarantino’s Inglourious Basterds. In 2004 ging zelfs een korte film rond op filmfestivals met de titel Punching Hitler.De meest iconische – en naast de klap voor Spencer het meest gebruikt in memes – stoot op een nazi is die van Indiana Jones, tijdens een gevecht op een tank in Indiana Jones and the Last Crusade.
Stripboeken“Wij vochten al tegen Hitler voordat de regering dat deed,” zei Marvel-visionair Stan Lee in 2003 in de documentaire Comic Book Superheroes: Unmasked. Stripboeken hebben een rijke geschiedenis van antifascistisch activisme. Die geschiedenis loopt door tot op de dag van vandaag, bijvoorbeeld in Captain Marvel Vol. 1: In Pursuit of Flight, Hellboy, en nog een hoop andere stripboeken.
Maar voordat het slaan van nazi’s een populair thema werd in stripboeken, namen Jack Kirby en Joe Simon al positie in in deze discussie met de cover van Captain America Comics #1, waarop de hoofdpersoon Hitler vol in zijn gezicht slaat. Dat was een jaar voordat de Verenigde Staten zich met de oorlog besloten te bemoeien. Destijds was een deel van de VS nog pro-Duitsland. Kirby en Spencer werden door de cover het mikpunt van een bak aan antisemitische haat. De brieven en telefoontjes stroomden binnen. Maar ze hadden een belangrijke bondgenoot die hen kon beschermen: Fiorello H. La Guardia, de burgemeester van New York.
Advertentie
Muziek
In de jaren zeventig en tachtig rukte National Front op in Engeland. De extreemrechtse neonazi’s gebruikten de opkomst van punkmuziek om leden te rekruteren bij punkconcerten. Maar een hoop muzikanten vochten terug, met hun muziek. Ze organiseerden een reeks punk- en reggaeconcerten onder de naam Rock Against Racism. Bekende artiesten zoals Johnny Rotten van de Sex Pistols namen publiekelijk afstand van National Front. “Ik veracht ze. Niemand heeft het recht om te zeggen dat een ander niet mag leven door de kleur van een huid,” zei hij. Maar als muziek niet genoeg was, vonden punkers het prima om voor hun vrijheid te vechten op de dansvloer.In Amerika kwam een vergelijkbare beweging op gang. Ook daar infiltreerden nazi’s de punkscene. Het nummer “Nazi Punks Fuck Off” van de Dead Kennedy’s werd het anthem van punkers tegen de nazi’s. Zanger Jello Biafra zei in een interview met de LA Times in 2012 dat hij aanvankelijk doelde op undercoverpolitie bij shows, maar de band had al snel door dat er ook daadwerkelijk nazi’s tussen liepen. Het lied werd het lijflied voor punkers met een hekel aan nazi’s.“Daarna begonnen nazi’s shows van de Dead Kennedy’s aan te vallen,” vertelt Biafra. “Ik zag een keer hoe National Front optrok met een andere band en daar ben ik flink van in de war geweest. Punk is de meest extreme vorm van rock en roll, waardoor het altijd verschillende soorten extreme mensen aantrekt. Daardoor veranderde ‘Nazi Punks’ in een antifascistisch lied. Als ik met mijn huidige band, Jello Biafra & the Guantanamo School of Medicine, speel in landen die door dictators zijn geregeerd, in Zuid-Amerika, op de Balkan of in Oost-Europa bijvoorbeeld, merk ik dat mensen vaker vragen of ik dat nummer wil spelen, omdat het een diepere betekenis voor hen heeft.”
In de jaren zeventig en tachtig rukte National Front op in Engeland. De extreemrechtse neonazi’s gebruikten de opkomst van punkmuziek om leden te rekruteren bij punkconcerten. Maar een hoop muzikanten vochten terug, met hun muziek. Ze organiseerden een reeks punk- en reggaeconcerten onder de naam Rock Against Racism. Bekende artiesten zoals Johnny Rotten van de Sex Pistols namen publiekelijk afstand van National Front. “Ik veracht ze. Niemand heeft het recht om te zeggen dat een ander niet mag leven door de kleur van een huid,” zei hij. Maar als muziek niet genoeg was, vonden punkers het prima om voor hun vrijheid te vechten op de dansvloer.In Amerika kwam een vergelijkbare beweging op gang. Ook daar infiltreerden nazi’s de punkscene. Het nummer “Nazi Punks Fuck Off” van de Dead Kennedy’s werd het anthem van punkers tegen de nazi’s. Zanger Jello Biafra zei in een interview met de LA Times in 2012 dat hij aanvankelijk doelde op undercoverpolitie bij shows, maar de band had al snel door dat er ook daadwerkelijk nazi’s tussen liepen. Het lied werd het lijflied voor punkers met een hekel aan nazi’s.“Daarna begonnen nazi’s shows van de Dead Kennedy’s aan te vallen,” vertelt Biafra. “Ik zag een keer hoe National Front optrok met een andere band en daar ben ik flink van in de war geweest. Punk is de meest extreme vorm van rock en roll, waardoor het altijd verschillende soorten extreme mensen aantrekt. Daardoor veranderde ‘Nazi Punks’ in een antifascistisch lied. Als ik met mijn huidige band, Jello Biafra & the Guantanamo School of Medicine, speel in landen die door dictators zijn geregeerd, in Zuid-Amerika, op de Balkan of in Oost-Europa bijvoorbeeld, merk ik dat mensen vaker vragen of ik dat nummer wil spelen, omdat het een diepere betekenis voor hen heeft.”
Advertentie
Nazi’s bezoeken tot aan de dag van vandaag punkconcerten. En punkers, zoals Ken Casey, de zanger van de Dropkick Murphy’s, vechten nog steeds terug. De band deelde rake klappen uit aan een nazi tijdens een van hun shows in 2013.Het dagelijks leven
Naast soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn er flink wat burgers, zowel anoniem als bekend, die hun vuisten hebben losgelaten in deze sport. Neem nou Ed Cherry, de joodse student die in 1962 de nazistische partijleider George Lincoln Rockwell op z’n smoelwerk tikte, tijdens een bezoek van de nazi aan San Diego State College. Of Morris Schwartz, die in 1983 een nazi sloeg in een bioscoop. Of de oude dame die in 1985 een neonazi aanviel, met haar tas, tijdens een demonstratie in Zweden.
Naast soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn er flink wat burgers, zowel anoniem als bekend, die hun vuisten hebben losgelaten in deze sport. Neem nou Ed Cherry, de joodse student die in 1962 de nazistische partijleider George Lincoln Rockwell op z’n smoelwerk tikte, tijdens een bezoek van de nazi aan San Diego State College. Of Morris Schwartz, die in 1983 een nazi sloeg in een bioscoop. Of de oude dame die in 1985 een neonazi aanviel, met haar tas, tijdens een demonstratie in Zweden.
En natuurlijk is er nog Joe ‘The Mighty Atom’ Greenstein. De Pool emigreerde naar Amerika en had een eenmans sloopbedrijf, met als specialisme nazi’s. In 1939 liep The Mighty Atom langs het hoofdkwartier van de Amerikaanse nazipartij. Hij vond het bordje voor de deur, waar “no jews allowed” op stond, niet oké. Joe liep naar de voordeur en scheurde het bordje met zijn blote handen in tweeën. Een stuk of twintig boze nazi’s stormden naar buiten om hem in elkaar te rammen, maar The Mighty Atom was niet onder de indruk en vocht ze in zijn eentje van zich af.Een paar weken later moest Greenstein voor de rechtbank verschijnen. Hij werd beschuldigd van zware mishandeling, het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en het verstoren van de openbare orde. De rechter was verbaasd dat hij in het beklaagdenbankje zat, tegenover achttien bebloede, in elkaar geslagen skinheads als aanklagers. Toen de rechter vroeg waarom er meer aanklagers in de documenten stonden dan dat er aanwezig waren in de rechtszaal, zeiden de nazi’s dat er nog steeds een paar van hen in het ziekenhuis lagen.De rechter keek naar Greenstein en vroeg hem naar het gevecht.Greenstein zei: “Dit was geen gevecht. Dit was genieten.”—Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.