Inge Dekker overwon kanker en staat nu voor de vierde keer op de Spelen

Waarom zou een kerngezonde sportvrouw, die nergens last van heeft, zich laten onderzoeken? Ze besloot uiteindelijk om toch te gaan. Een aantal weken later stortte haar wereld in: Dekker kreeg te horen dat er kwaadaardige cellen bij haar gevonden waren. Ze had baarmoederhalskanker. Niet veel later werd ze geopereerd. Drie weken daarna begon ze alweer met trainen. Tot veler verbazing staat ze nu, ongeveer een half jaar later, ‘gewoon’ op de Olympische Spelen. Het lijkt bijna alsof er niets is gebeurd.

We spoelen even terug naar 2004, toen Dekker voor het eerst actief was op de Olympische Spelen. Ze had natuurlijk al eerder meegedaan aan EK’s en WK’s, maar de Zomerspelen zijn toch andere koek. Onder het toeziend oog van miljoenen mensen veroverde Dekker samen met Inge de Bruijn, Chantal Groot en Marleen Veldhuis de bronzen medaille op de 4×100 meter vrije slag. Later dat jaar won ze op het EK kortebaanzwemmen in Wenen twee gouden medailles, een kunststukje dat ze in 2005 nog een keer zou herhalen.

Dekker veroverde in de jaren daarna zo’n beetje elke plak die los en vast zat, maar in 2008 kwam pas de echte kroon op haar zwemcarrière. Op de Olympische Spelen in Beijing won ze, samen met Ranomi Kromowidjojo, Femke Heemskerk en Marleen Veldhuis, de gouden medaille op de 4×100 meter vrije slag. De dames werden tot ‘Golden Girls’ gedoopt. Ook in de jaren daarna won Dekker enorm veel prijzen – in totaal heeft ze in haar carrière 46 medailles op EK’s, WK’s en de Olympische Spelen gehaald. Toen ze met de Golden Girls vier jaar later ‘slechts’ een zilveren medaille pakte op de Zomerspelen leek bijna een domper, maar ze kijkt er met trots op terug. Veel mensen zouden een moord doen voor een gouden, zilveren en bronzen medaille op de Olympische Spelen. Sterker nog, mensen doen voor veel minder een moord.

Na 2012 wilde Dekker revanche nemen door nog één keer te vlammen op de Spelen. Ze ging eerst een tijdje op wereldreis, maar richtte zich daarna weer op het zwemmen. Terwijl ze aan het herstellen was van een rugblessure besloot ze in te gaan op de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker. De dokter ontdekte iets dat leek op een voorstadium van kanker, maar vertelde Dekker dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Zoiets kwam vaker voor, zei hij. Daardoor kwam het bericht in februari dat Dekker wel baarmoederhalskanker had als een grote klap. Haar wereld stortte in, want zowel Dekker’s olympische droom als haar kinderwens kwam hiermee op losse schroeven te staan.

“Het bleef maar malen. Ik had zoveel vragen, maakte me zó druk. Al die dagen was ik helemaal kapot door alle emoties. ’s Avonds viel ik daardoor meteen in slaap. Maar ’s ochtends was die onzekerheid er meteen weer in alle hevigheid,” zegt Dekker.

Na een vijf uur durende (succesvolle) operatie kon Dekker vrijwel niets meer. Haar sterke topsporterslichaam, gemaakt om records te breken en wedstrijden te winnen, was plotseling van alle kracht ontdaan. Het afleggen van de afstand tussen het ziekenhuisbed en het toilet was al lastig, laat staan een 400 meter. Voor sommige mensen zou het een reden zijn om het rustig aan te doen of om gedemotiveerd te raken. Anderen zouden stoppen. Maar Dekker behoort niet tot die groep. Ze kreeg kort na de diagnose bericht van Maarten van der Weijden. De zwemmer had zelf ook kanker overwonnen en was een grote inspiratiebron voor Dekker.

Ze schokte haar specialisten door drie weken na haar operatie doodleuk weer te beginnen met trainen. Zeven weken na haar operatie zat ze alweer bijna op haar oude trainingsschema. Terwijl ze in maart nog nauwelijks op eigen kracht haar arm kon optillen, raasde ze twee maanden later gewoon weer door het water als een torpedo, net als voorheen.

Dekker kon zich voorzichtig gaan richten op de Olympische Spelen, maar de pijn was nog niet helemaal weg. Het EK in Londen (zo’n twee maanden na haar operatie) liet ze lopen omdat ze nog niet wedstrijdfit was. In juni maakte ze haar rentree op het internationale zwemgala Sette Colli in Rome, waar ze in de finale op de achtste plaats eindigde.

Dekker zal proberen in de voetsporen te treden van Maarten van der Weijden, die nadat hij kanker overwon een gouden medaille op de Olympische Spelen veroverde. Het is natuurlijk al een wereldprestatie van Dekker om überhaupt aanwezig te zijn op het grootste sportevenement ter wereld, maar toch zal ze zelf pas tevreden zijn als ze Rio verlaat met een medaille.

Wat het leven na de Spelen haar zal brengen is nog onduidelijk. Dekker gaf eerder al aan dat ze nu nog in een soort roes leeft en dat de echte klap na augustus nog kan komen. Bovendien zal ze er altijd rekening mee moeten houden dat de ziekte weer terug kan komen. Of ze nu wel of geen gouden plak zal verdienen, haar belangrijkste wedstrijd heeft ze al gewonnen. Alleen voor die prestatie zou ze eigenlijk al een medaille moeten krijgen.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.