Met Hans van Breukelen als directeur is Oranje gedoemd te mislukken

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Met Hans van Breukelen als directeur is Oranje gedoemd te mislukken

Elke week schrijft Martijn Neggers een sportcolumn voor VICE Sports over het theater achter het Nederlands voetbal. Neggers staat erbij en kijkt ernaar.

Het kost me deze week moeite om niet over de Eredivisie te praten. PSV morst punten. Ajax grijpt paniekerig naar de buidel om als laatste redmiddel toch dan maar voor de hoofdprijs Hakim Ziyech binnen te hengelen. ADO blijft ADO, met die rare Zeljko Petrovic aan het roer. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het idiote hipsterstaartje van Rick Karsdorp, of de geblondeerde Abel Xavier-sik van Tonny Vilhena. Maar dat laat ik allemaal even voor wat het is, want deze week was de week van Hans van Breukelen.

Advertentie

Knarsetandend keek ik afgelopen week naar een interview met een van de beste keepers in de geschiedenis van het Nederlands voetbal. Ik dacht: stel je wint een Europacup I en je wint ook nog eens een keer de Europese Kampioenschappen voor landenteams. Stel je wordt daarnaast, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, een keer of veertig landskampioen van Nederland. Stel dat jij of ik dat allemaal zou doen, zouden we ons dan zó in de hoek laten drijven door een televisieman als Wilfred Genee? Precies. En dat is precies het idiote aan Hans van Breukelen.

Hans werd geïnterviewd door Genee, voor een itempje in Voetbal Inside. Hans, vers benoemd als voetbalchef van Nederland, had zich voorbereid. Hij wist dat er lastige vragen gingen komen. Ik vraag me dan vooral af hoe die voorbereiding tussen Van Breukelen en perschef Ticheler gegaan is. Ik gok dat het ongeveer zo ging:

‘Hans,’
‘Ja, Bas.’
‘Je gaat moeilijke vragen krijgen.’

Stilte.

‘Bas, ik ben de baas van het Nederlands voetbal, ik mag toch aannemen dat mensen mij serieus nemen?’
‘Hans, je krijgt vragen van Wilfred Genee.’
Weer een stilte.
‘Oké, Bas, zeg het maar.’

Even zitten Bas Ticheler en Hans van Breukelen zwijgend in een van de kantoortjes van de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond. Hans neemt een slokje van zijn koffie. Bas knakt eens met zijn vingers. Even zuchten beide mannen.

‘Bas,’
‘Hans.’
‘We kunnen ze toch niet weigeren?’
‘Nee, nee, absoluut niet. Nooit weigeren. Weigeren is het allerergste.’
‘Maar moet ik dan serieus op de vragen van die Genee ingaan?’
‘Ben jij gek zeg. Nooit. Hij zuigt, onophoudelijk. Voetbal Inside, Hans, dat zijn onze vijanden.’
‘Dus?’
‘Tja…’

Advertentie

Weer is het stil op het kantoor. Bas en Hans kijken elkaar eens diep in de ogen.

‘Hans, je moet het weglachen. Je moet ze laten merken dat het je geen reet uitmaakt wat ze ervan vinden.’
‘Ja, maar–’
‘Nee, nee, echt. Dat is de enige manier.’
‘Kan ik ze niet gewoon weigeren?’
‘Hans, ga verdomme voor die camera staan en doe verdorie alsof het je allemaal niet interesseert. Hoe moeilijk kan het zijn?’

Een keer slikt Hans. Dan verexcuseert hij zich: even naar het toilet. Daar, terwijl hij een paar stukjes toiletpapier om zijn grote handen vouwt, denkt hij aan alle lessen yoga en mindfullness die hij de afgelopen jaren heeft gevolgd, om rustig te worden. Hij denkt aan hoe hij zekerder van zichzelf kan worden, en hij herhaalt de lessen die hem geleerd zijn:

‘De tijd heeft geen vat op je, Hans. De omstandigheden doen hun best maar; laat alles gebeuren. Accepteer hoe het gaat.’

Terwijl Hans zijn mantra herhaalt, veegt hij het zweet tussen zijn billen af. Hij loopt naar het kraantje en de spiegel die erboven hangt. Even kijkt hij naar zichzelf. Heel even ziet hij de grote keeper van het EK van ’88. Heel even ziet hij de winnaar die hij ooit was. Daarna ziet hij weer gewoon Hans van Breukelen. Hij spreekt zichzelf toe.

‘Die gekke Genee gaat rotvragen stellen, Hans. Maar jij bent verdomme Hans van Breukelen. Je laat jezelf niet kennen en je lacht hem gewoon, recht in zijn gezicht uit. Superspontaan. Alsof je het allemaal net voor het eerst voelt aankomen. En dan geef je Johan Derksen nog een gek bijnaampje ook. Laat het maar zien, jongen, dat je ze allemaal niet serieus neemt!’

Advertentie

Hans slaat zichzelf even kort in het gezicht en op zijn borst en probeert een oerkreet uit te slaken. Het lukt niet. Het enige wat eruit komt is een knullig en kneuterig ‘Oeh!’ van een bange man in een toilethokje. Er komt een kantoormedewerker van de KNVB het wc-hokje binnenlopen. Even lijkt hij Hans te herkennen. Dan bedenkt hij zich en loopt hij door naar de urinoirs.

‘Hans, jongen. Je gaat die malle Genee gewoon uitlachen, als hij iets vraagt wat je niet zint. Vraagt hij naar Danny Blind? Lach er maar om. Vraagt hij naar Ruudje Gullit? Gewoon weglachen. Jij bent de baas. Jij bent de directeur hier.’

Ik denk dat het ongeveer zo ging. Dat zullen we nooit zeker weten natuurlijk, maar wat ik wel zeker weet is dat ik nog nooit iemand zo pijnlijk heb zien neplachen als Hans van Breukelen, afgelopen week. Hans lachte in het interview een lach alsof hij hem urenlang voor de spiegel in dat wc-hokje heeft staan oefenen. Doordat ie zó ingestudeerd was, werd het zelfs een beetje maniakaal. Hans van Breukelen heeft voor mij daarmee het laatste restje dat nog over was van de Grote Keeper van ’88 eigenhandig de nek omgedraaid. Hans van Breukelen is in dat fictieve toilethok de zoveelste mislukking van de KNVB geworden.

Als hij het Nederlands elftal aan gaat pakken zoals hij dit interview heeft aangepakt, maken we niet veel kans. Als het aan Hans ligt, gaan we niet naar het WK in 2018 en niet naar het EK in 2020. Als er over dertien jaar een WK in Kirgizië is, gaan we daar ook niet heen. Hans van Breukelen is eindelijk de bange man geworden die de media al die jaren van hem gemaakt hebben. Dankzij een bijzonder ongemakkelijk interview met Wilfred Genee is dat onwaarschijnlijk duidelijk geworden. En dat doet een beetje pijn.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.