In gesprek met Luigi Bruins over een carrière waar veel meer in had gezeten

Het gonsde in de zomer van 2007 van de geruchten rond Luigi Bruins. De toen negentienjarige speler had immers net een topseizoen achter de rug bij Excelsior. Hij had zo ongeveer in zijn eentje de Rotterdamse club voor degradatie behoed. Louis van Gaal (toen trainer van AZ) en Peter Bosz (toen directeur van Feyenoord) gingen de strijd met elkaar aan om Bruins. Het talent koos voor Feyenoord.

We zijn nu ruim negen jaar verder. Van Gaal is met pensioen en ligt onder de Portugese zon te bakken met een baco’tje in zijn hand en Truus aan zijn zij. Bosz is na jarenlange omzwervingen hoofdtrainer geworden van Ajax, de aartsrivaal van Feyenoord. En Bruins? Bruins speelt alweer een tijdje voor Excelsior. VICE Sports zocht hem op in Kralingen, in het spelershome van Excelsior, om te praten over zijn carrière.

VICE Sports: Ha Luigi, hoe gaat het?
Luigi Bruins: Goed, ik heb het hier naar mijn zin bij Excelsior. Hier ben ik opgegroeid.

Dit is volgens mij een heel warme club.
Zeker, de sfeer is huiselijk. Ik weet hier wat er gedaan wordt, wat er van me verwacht wordt. Van kleins af aan heb ik dat zo ervaren. De mensen die hier vroeger werkten, toen ik in de jeugdopleiding speelde, zijn er nog bijna allemaal. Het is hier nog net zo warm als toen.

Hoe was het om als negentienjarige de stap van hier naar Feyenoord te zetten?
In het begin ging het heel goed bij Feyenoord. Het eerste seizoen hadden we een goede trainer, Bert van Marwijk. Hij was top. In de selectie zaten ervaren gasten als Roy Makaay, Giovanni van Bronckhorst en Tim de Cler, waar ik veel van leerde. De sfeer was goed. Ik speelde alles, we stonden tot de winterstop bovenaan en we wonnen uiteindelijk de beker. Ik gaf nog een assist in de finale. Alles liep op rolletjes, dacht ik.

Waar ging het daarna mis?
Verschillende dingen kwamen samen. Mijn band met de trainers na Van Marwijk werd minder. Eerst kwam Gertjan Verbeek, met hem had ik niet echt een klik. Daarna kwam Mario Been, die was oké, maar Van Marwijk is Van Marwijk. Het liep na het vertrek van Van Marwijk ook niet zo lekker met de resultaten van Feyenoord en het publiek keerde zich tegen mij. Dat gebeurt wel vaker met technische spelers als het even niet loopt. De supporters begonnen me uit te fluiten en te juichen als ik eruit ging. Het eerste jaar speelde ik op precies dezelfde manier en was het allemaal hosanna, maar daarna werden de reacties opeens heel anders.

Hoe heb je dat ervaren?
Hoe zou jij het vinden? Nee, dat was niet leuk. Ik denk dat niemand dat leuk vindt.

Je vertrok na vier seizoenen bij Feyenoord en zat vervolgens maanden zonder club.
Het verbaasde me dat het zo stil was toen ik wegging bij Feyenoord. Ik denk dat het een beetje kwam door het imago dat ik had. Er zat een stempel op mij, dat ik flegmatiek was en verdedigend mijn taken niet uit zou voeren, dat soort dingen. Dat werd een aantal keer zo geschetst op tv en in de krant. In de media werd het op die manier weergegeven en in de voetbalwereld heb je dan veel papegaaien. Als er iets wordt gezegd door een paar mensen, nemen anderen het snel aan voor waarheid. Voor mij was het ongegrond, maar als mensen dat anders zien en denken, is daar geen beginnen aan. Ik heb toen andere stappen gemaakt.

Best heftig als analisten zo’n macht hebben over iemands carrière.
Zij moeten ook hun werk doen, maar ze weten niet hoe het gaat op de trainingen of in de kleedkamers. Zij zien die ene fout op het veld en maken je daarop af, drukken een stempel op je. Maar de realiteit is vaak heel anders dan wat ze in de kranten of op televisie zeggen.

Je zette dus andere stappen. Het werd Salzburg, Excelsior, Nice en weer Excelsior. Had er meer in gezeten?
Er had zeker meer in gezeten. Ik heb wel veel problemen met een hielblessure gehad, waardoor ik af en toe niet speelfit was, maar er had alsnog veel meer in gezeten. Ik had een hele andere lijn qua clubs kunnen hebben. Dat heeft ook met mezelf te maken. Als ik vroeger datgene erin had gestopt wat ik nu doe, denk ik dat het heel anders had uitgepakt. Maar die tijd is geweest. Dat kan ik niet meer veranderen.

Wat had je anders moeten doen?
Misschien had ik iets meer discipline moeten hebben voor het voetbal. Vroeger dacht ik al dat het voldoende was wat ik deed. Maar ik leef er nu meer voor, let meer op mijn eten. Het belangrijkste dat ik heb geleerd, wat ook vaak werd gezegd, is dat talent alleen niet genoeg is. Dat is bij mijn carrière heel goed zichtbaar. Ik heb heel veel talent, maar uiteindelijk toch niet hetgene eruit gehaald wat er misschien wel in had gezeten. Al hoop ik dat dat nog steeds komt.

Je bent het dus toch deels eens met de kritiek die je vroeger kreeg in de media.
Dat flegmatieke waar ze het steeds over hadden, dat speelde altijd al in de jeugd, op de pleintjes. Dat is toen niet veranderd en nu nog steeds niet. Maar ik werk misschien wel wat harder, laat er meer voor, leef meer voor de sport.

Had je de verkeerde mensen om je heen?
Nee, ik ben qua vrienden een beetje gesloten. Het is niet zo makkelijk om een vriend van mij te worden. Er zijn veel mensen die contact met me leggen om iets te regelen, zoals kaartjes voor wedstrijden of een shirtje met een handtekening. Als ik dat zonder al te veel moeite kan regelen, doe ik het met alle liefde. Maar ik heb weinig behoefte aan nieuwe vrienden, nooit gehad ook sinds mijn jeugd. Het is volgens mij ook niet zo makkelijk om als volwassenen nieuwe vrienden te maken.

Heb je nog contact met mensen uit jouw periode bij Feyenoord?
Alleen Serginho Greene en Andre Bahia spreek ik nog wel eens. Bahia is een gouden gozer. Toen bekend werd dat het WK van 2014 in Brazilië gespeeld ging worden, zei ik hem meteen dat ik zijn kant op zou komen als het zover was. Daar heeft hij me jarenlang aan herinnerd. In de zomer van 2014 ben ik bij Bahia langs geweest, samen met Ryan Koolwijk en een paar vrienden. Dat was een leuke tijd, lekker aan het strand van de Copacabana.

Bahia speelt inmiddels op het tweede niveau van Japan. Lijkt zo’n avontuur je nog wat?
Als het goed betaalt en alles goed is geregeld voor de kinderen, het gezin en mij, dan is het een enorme uitdaging. Dat maak je niet mee als je bij een tankstation werkt, dat ze even vragen of je aan de andere kant van de wereld bij de benzinepomp wil gaan staan.

Jouw droom was ooit om de Serie A in te gaan. Droom je daar nog van?
Mijn moeders familie is Italiaans, waardoor ik een band met Italië heb. Veel van die familie woont op Sicilië, dus daar ga ik regelmatig heen, ook al werken veel van hen op het vaste land, omdat er weinig werk is op Sicilië. Je hebt er wel een paar profclubs: Messina, Palermo en Catania. Het zou speciaal zijn om daar nog eens te spelen, maar ik droom er steeds minder van. Ik word er niet jonger op, dus de kans daarop wordt steeds kleiner.

Er had meer in jouw carrière gezeten, maar volgens mij vind je het wel goed zo.
Ik hoef niet meer per se weg. Een stap in Nederland zou ik op zich prima vinden, maar ik zit hier nu goed bij Excelsior. Als ik op vakantie ben geweest en ik rij weg van Schiphol, dan weet ik wanneer ik Rotterdam op de borden zie staan: ik ben thuis.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.