Ik zat in de jeugdopleiding van Real Madrid en het was verschrikkelijk

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Ik zat in de jeugdopleiding van Real Madrid en het was verschrikkelijk

Elke ochtend rond acht uur stormde ik met mijn teamgenoten naar de badkamer, gewapend met stijltangen of potten gel.

De kleine jongens vochten met de langsten voor een plekje in de buurt van een spiegel. Er was een bepaalde hiërarchie en dat werd gerespecteerd, maar we respecteerden ons eigen uiterlijk natuurlijk nog meer.

Ik zal mijn eerste keer in de de kleedkamer van La Fábrica (officeel bekend als de Real Madrid Youth Academy) nooit vergeten. Ik werd overspoeld door de geur van eiwitshakes, zweet en ochtenddrollen, terwijl op de achtergrond op vol volume Puerto Ricaanse reggaeton uit iemands mobiel knalde. We waren kinderen die hun metroseksuele idolen imiteerden alsof het ons dichter bij hen en hun succes zou brengen. Het was natuurlijk een eer om mee te mogen doen aan Real’s jeugdopleiding, maar het was een van de moeilijkste ervaringen van mijn leven.

Advertentie

Voordat ik daar terechtkwam, woonde ik bij mijn ouders op Tenerife. Ik speelde voor de lokale voetbalclub U.D. Orotava. Opeens werd ik gescout en uitgenodigd om een aantal toernooien mee te spelen met de jeugdopleiding van AC Milan, bij hun afdeling in Avila in Spanje. Tijdens het toernooi wekte ik blijkbaar ook de interesse van scouts van Real Madrid. Voordat ik het wist zat ik met mijn ouders aan een ronde tafel in een kantoor van Ciudad Real Madrid (de naam van het trainingscomplex) en werd mij een contract aangeboden. Voor het eerste seizoen (2008-09) zouden al mijn kosten vergoed worden: de vlucht van Tenerife naar Madrid, de verhuizing, studiekosten, de huur en een maandelijks salaris van tweehonderd euro. Ik tekende het contract. Ik was 15 en zou plotseling onderdeel worden van een van de beste voetbalopleidingen ter wereld.

Ik verbleef in de slaapzalen van de opleiding, ver weg van mijn ouders. Sommige jeugdspelers verhuisden met hun ouders naar luxe appartementen in het centrum. De club wilde die jongens namelijk zo graag contracteren dat het een volledige verhuizing voor hen betaalde. Die jongens waren vaak ook al benaderd door grote sportmerken of hadden zelfs al een sponsorcontract. Mijn vrienden en ik waren natuurlijk ontzettend jaloers op hen. Zij konden alles kiezen wat ze maar wilden hebben. Ik hoorde zelfs een verhaal van een van de oudere jongens die een Audi kocht, terwijl hij niet eens een rijbewijs had.

Advertentie

De opleiding had elke dag dezelfde routine. Rond acht uur werden we wakker voor het ontbijt: crackers, voorverpakte broodjes, sinaasappelsap, een stukje gebak en wat fruit. Na een uur vertrokken we naar school, waar we tot vijf uur zaten. Daarna ging iedereen terug hun kamers om snel wat crackers en een shake naar binnen te werken voordat de bus naar het trainingscomplex vertok. Pas om tien uur ‘s avonds waren weer terug voor het avondeten.

Het eten was altijd een groot probleem. Niemand hield bij wat we daadwerkelijk aten. Ik maakte me in de bus vaak druk of er bij aankomst wel genoeg tijd was om eten uit de automaat in de kantine te halen. Als er wel genoeg tijd was, zat je altijd met een dilemma: of je at veel en liep het risico dat je overgaf tijdens de training of je at weinig en liep het risico dat je de training niet volhield.

We hadden dus altijd honger tijdens of na de training. Niemand van de opleiding lette op wat we aten na de training, dus met jongens van de slaapzaal bestelden we chocoladewafels of hotdogs. We wisten dat het niet gezond was, maar we waren 15.

Dat gebrek aan controle op mijn dieet had alleen wel effect op mijn prestaties. Slecht eten kan je kwetsbaarder maken voor blessures en je immuunsysteem aantasten, wat het weer lastiger maakt om te herstellen van die blessures. Tijdens de opleiding kreeg ik bijvoorbeeld last van verrekte kuitspieren, een peesontsteking, een verstuikte enkel en vocht in mijn gewrichten. Eén seizoen had ik zelfs meer dan vijf blessures. Ondanks dat de diagnoses van clubartsen altijd klopten, had ik altijd het gevoel dat ze ons vooral zo snel mogelijk weer op het veld wilden zien.

Advertentie

Bij de zware en veeleisende trainingen was een verkeerde pass, een rare beweging of een slechte uitvoering van een oefening genoeg voor de trainers om je publiekelijk de grond in te schreeuwen. We waren bij La Fábrica niet alleen aan het strijden met de tegenstander, maar ook onderling.

Elk van de gebouwen van het trainingscomplex bestond uit 15 slaapkamers. In elke slaapkamer sliepen drie jonge spelers. De combinatie van testosteron, ego en onderdrukte seksualiteit in een veel te kleine ruimte was natuurlijk een brandbare mix. Kinderen kunnen heel gemeen zijn en weten precies hoe ze elkaar pijn kunnen doen. Eén van onze teamgenoten plaste een keer in zijn bed, dus je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen hoe daarop werd gereageerd.

Twee vrienden die in de kamer naast mij sliepen, deden regelmatig de deur op slot om met elkaar te vechten. Ze nodigden ons af en toe uit om te kijken. Bovendien konden we dan als scheidsrechter dienen voor als er te veel bloed vloeide. Het gebeurde een aantal keer, maar het ging nooit ten koste van hun vriendschap.

In de busrit van 45 minuten van en naar de training probeerde ik mezelf altijd te vertellen dat dit was wat ik wilde. Mijn broer vroeg mij ooit waarom ik bleef, als de opleiding zo zwaar voor me was. Ik wilde mijn familie, en zeker mijn vader, niet teleurstellen door toe te geven dat ik de opleiding maar niks vond. Toen ik Tenerife verliet om voor Real Madrid te spelen, kreeg ik ondanks wat jaloezie vooral aanmoedigingen van het hele eiland. Ik vond dat ik deze kans hoorde te willen, dus het zou ondankbaar zijn als ik zou klagen.

Advertentie

Achteraf denk ik dat het gebrek aan onderwijs mij vooral stoorde. Elke dag gingen we na school direct naar training en na de training moesten we nog eten. De uren na het eten waren het enige moment dat we hadden om te studeren. Dat is voor een uitgeputte 15-jarige jongen zonder gevoel voor verantwoordelijkheid behoorlijk lastig. De volgende ochtend zaten we al weer vroeg op school en zaterdag en zondag waren wedstrijddagen.

Toen ik afgelopen mei de halve finale van Real Madrid tegen Manchester City in de Champions League keek, zag ik opeens een oud-klasgenoot in de basis staan. Hij was niks veranderd sinds we samen speelden. Ik was blij dat hij het eindelijk had gemaakt, maar op het veld zie je niet terug dat hij twee keer is blijven zitten terwijl hij bij de opleiding zat. Hoe beter sommige spelers werden, hoe minder ze hoefden te studeren. Die jongens klaagden natuurlijk niet omdat ze hielden van wat ze deden en dachten dat ze het voor altijd zouden doen. Hetzelfde gold voor die oude klasgenoot. Hij lette nooit op tijdens de les en zat achter in de klas in het tweede jaar. We plaagden hem omdat hij een baard had, maar realiseerden ons niet dat hij dat alleen maar had omdat hij twee jaar ouder was.

Jaren later merkte ik tijdens mijn studie in de VS hoe anders ze daar met sportende studenten omgaan. Als onze cijfers niet goed genoeg waren, mochten we niet sporten totdat ze beter waren. Die benadering zorgde voor een veel betere leeromgeving. Bij de opleiding produceerde mijn generatie spelers als Lucas Vázquez, Álvaro Morata, Denis Cheryshev, Dani Carvajal, Jesé Rodríguez, Diego Llorente en Enrique Castaño. En er zijn er nog meer, maar die spelen buiten de spotlights voor een team uit de tweede of derde divisie. Het is nog altijd zeldzaam voor pupillen om in de hoogste competitites te eindigen, dus is het nog wel acceptabel om studenten niet aan te moedigen om aan hun studie te werken? De jongens die het wel maken, worden gebruikt als argument voor de werkwijze bij de opleiding. Maar wat gebeurt er met degenen die het niet halen?

Advertentie

Natuurlijk kan ik alleen voor mijzelf en uit mijn eigen ervaring spreken. Toen het seizoen afliep werd mij verteld dat ik niet goed genoeg was om in de opleiding te blijven. Ik voelde me bevrijd. Twee dagen later drukte ik al mijn spullen in de auto van mijn oom en reed weg van de hoofdstad.

Thuis werd ik verrassend genoeg met open armen verwelkomd. Door die terugkeer besefte ik dat mijn idee van voetbal drastisch is veranderd door de opleiding. Ik realiseerde me dat het echte voetbal op straat wordt gespeeld, door teams van vrienden, niet in een sportcomplex dat stinkt naar eiwitshakes en poep.

Gelukkig hielp de jeugdopleiding van Real Madrid me wel om een voetbalbeurs te krijgen bij een Amerikaanse universiteit. Na mijn studie in de VS deed ik een master Human Rights in Nederland en ik begin nu aan een rechtenopleiding in Londen.

De jeugdopleiding van Real Madrid was het zwaarste dat ik ooit heb gedaan. Toch heb ik er harde levenslessen geleerd die me later veel hebben geholpen. Misschien is de puberteit wel het juiste moment om uit te vinden dat je slechts een product bent in een markt waar iedereen een aandeel van probeert te pakken.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.