Hoe Bert Zuurman een voetbalclub runt in India

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe Bert Zuurman een voetbalclub runt in India

"Mijn voorgangers hier hadden een auto met chauffeur, maar ik wilde een mountainbike."

Bert Zuurman was een goede spits in Nederland, maar net niet goed genoeg om een mooie transfer naar het buitenland te verdienen. In de vorige twee decennia prikte Bert veel goals binnen voor clubs als BV Veendam, FC Groningen, sc Heerenveen en PEC Zwolle. Vooral in de eerste divisie was Bert vaak op dreef, in de Eredivisie wat minder.

Bert wilde wel naar het buitenland, maar dat kwam pas na zijn carrière als profvoetballer, toen hij bij WorldCoaches aan de slag ging voor de KNVB. WorldCoaches zet voetbal in voor ontwikkelingswerk over de hele wereld. Zo vloog Bert overal naartoe om voetbalcursussen te geven, van Mozambique tot Indonesië en van Egypte tot China. Totdat er vier jaar geleden een contract voor hem klaar lag bij Ozone FC, een club in India, die nauw samenwerkt met de KNVB.

Advertentie

Vanuit de KNVB is Bert daar, bij Ozone FC in Bangalore, nu de baas van zowel de jeugdopleiding als het eerste elftal. VICE Sports sprak bert via Skype over zijn werk, het leven in India en zijn ambities. Dit is zijn verhaal.


“Ik had altijd al zin om de grens over te gaan. Dat is me als voetballer nooit gelukt, maar als coach lukt dat wel. Voor WorldCoaches gaf ik een tijdje cursussen over de hele wereld. Dat wilde ik blijven doen, maar toen kwam er een fulltime functie voor me vrij hier in India, bij Ozone FC. Die functie heb ik gelijk met twee handen aangepakt.

Ik woon midden in Bangalore, gewoon tussen de lokale mensen. Officieel wonen hier acht miljoen mensen in de stad, maar in werkelijkheid zijn het er meer dan tien miljoen. Mijn voorgangers hier hadden een auto met chauffeur, maar ik wilde een mountainbike. Verder doe ik alles lopend. Dat zijn ze hier niet gewend van een westerling. Ik begeef me gewoon tussen de mensen en dat vind ik mooi. Soms verdwaal ik, maar uiteindelijk kom ik altijd wel waar ik moet zijn. Als je constant gereden wordt, leer je de stad niet kennen.

Het is hier druk, een chaos, met heel veel verkeer. Overal zijn mensen en alles gaat kriskras door elkaar. Bij mij in de buurt zitten de slums, de sloppenwijken, maar ook rijke wijken. Het zit allemaal vrij dicht op elkaar. Dat verbaast me nog steeds dagelijks. Soms zie ik roedels honden of opeens een paar koeien lopen midden op straat, met van alles erop en eraan. Je moet in het verkeer ook een beetje brutaal zijn, anders kom je er niet tussen. Het recht van de brutaalste geldt. Het is net als met voetballen: je moet ruimte zoeken.

Advertentie

De eigenaar van de Ozone FC heet Vasudevan en is helemaal gek van voetbal. Vasudevan komt zelf vanuit een arme achtergrond, maar heeft zich opgewerkt in India en veel geld verdiend in vastgoed. Hij wil iets teruggeven aan de jeugd van Bangalore. Omdat hij helemaal gek is van voetbal, is hij naar partners gaan zoeken die hem konden helpen met het oprichten van een voetbalclub. Zo is hij in contact gekomen met de KNVB. In 2010 is het project van Ozone FC gestart, en in 2013 ben ik erbij gekomen.

Vanaf mijn komst zijn we begonnen een grassrootsprogramma op te zetten, en met het werven van jonge spelers. We hebben door het hele land 5.000 jongens geselecteerd, waarvan er uiteindelijk 40 van gekozen werden. Zij zitten twee jaar lang in het Residential-programma. Elk goed talent kan binnenkomen, maar we kijken vanuit WorldCoaches vooral naar kinderen met een moeilijkere achtergrond. De armsten, die uit de slums komen, krijgen de kans. Dat verandert hun hele leven.

Ik krijg veel waardering van de jongens. Maar ze kijken hier sowieso op tegen witte mensen. Als ik iets zeg, luisteren ze meteen. Als mijn Indiase collega exact hetzelfde zegt, moeten ze het eerst nog maar zien. Dat is heel raar. Ik vroeg mijn lokale collega’s hier hoe dat zit. “Als een witte hier wat zegt, dan klopt het allemaal”, zeiden ze. Het is een overblijfsel van het kolonialisme. Ik probeer dat opzij te zetten en mijn assistenten, mijn lokale collega’s, op de voorgrond te zetten.

Advertentie

In het Residential-traject zitten kinderen van vijftien tot zeventien jaar uit heel India. Zij zitten intern bij ons en krijgen school, kleding, voeding en alles. Een keer in de maand doen we een huisbezoek. Dan gaan we langs de families van de kids. Je moet het leven in die slums zien om het te geloven. Het is heel moeilijk om uit te leggen hoe het er daar aan toe gaat. Vooral de eerste keer keek ik mijn ogen uit. Zulke armoede kennen wij niet in Nederland.

Het mooiste van mijn werk hier is dat het programma werkt. We zijn een paar weken geleden met onze Onder 17 tweede van heel India geworden. Door het succes van de jeugdopleiding zijn we in 2015 ook een eerste elftal begonnen. Het trainen en coachen van dat elftal doe ik lokaal erbij. Daar heeft de KNVB geen link mee. We zijn vorig jaar gepromoveerd naar de I-League 2, de Jupiler League van India.

Ik merk dat de club impact heeft op Bangalore. Dat zien we bijvoorbeeld tijdens de derby’s tegen Bengaluru FC, onze rivaal uit de stad. Zij spelen een niveau boven ons, in de eredivisie van India. Wij hebben met Ozone FC twee keer tegen ze gespeeld. Het stadion zit dan vol en het gaat er hard aan toe op het veld. De ene helft van de supporters is dan rood en de andere helft blauw. De supporters hebben vuurwerk en zingen de hele wedstrijd lang. Omdat Bengaluru FC maar één lokale speler heeft en wij veel meer, zijn we ongeveer even populair in de stad.

Advertentie

Bengaluru FC heeft een andere filosofie dan wij. Die club is zonder jeugdopleiding begonnen en heeft veel geld in het eerste elftal gepompt om buitenlandse spelers aan te trekken. Daardoor zijn ze al twee keer kampioen geworden van India. Ze hebben zelfs de finale van de Aziatische Champions League gehaald. Bengaluru FC is rijker en succesvoller dan onze club, maar we hebben een keer gelijkgespeeld en een keer van ze gewonnen, dus we staan nog steeds aan de goede kant van de score.

Als het seizoen is afgelopen, stop ik als hoofdtrainer van Ozone FC. Ik wil niet gebonden zijn aan de tijden van het trainerschap, ondanks dat ik er veel van geleerd heb. Ik wil mijn breaks naar Nederland kunnen hebben. Na dit seizoen geef ik het eerste elftal over en ga ik me weer volledig op de jeugd richten. Dat is zeker. Mijn contract hier loopt 31 december af. Dan is het, denk ik, wel mooi geweest. De jeugdopleiding en het eerste elftal staan. Dan is het tijd om ergens op de wereld met een nieuw project voor WorldCoaches aan de slag te gaan.

We hebben over de hele wereld projecten lopen. Bijvoorbeeld in Afrika, waar we het belang van handen wassen benadrukken en dat integreren in een voetbaltraining. Of Libanon en Syrië, waar we met War Child met vluchtelingen werken. In Zuid-Amerika zitten we ook. Als je een goede voetbaltraining organiseert, blijven kinderen komen en kan je die populariteit gebruiken om ze te helpen. Daar wil ik mee door gaan, op zoveel mogelijk plekken.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.