Hoe Alexander van Holk transformeerde van topbankier naar Paralympisch toproeier

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe Alexander van Holk transformeerde van topbankier naar Paralympisch toproeier

"Ik ga de Amsterdamse Bosbaan missen als ik straks weer op kantoor zit."

Alexander van Holk was op zijn zestiende een fanatieke hockeyer op hoog niveau. Daar kwam abrupt een einde aan toen hij op skivakantie ging met de familie van een schoolvriendin. Onderweg raakte de auto in de slip, waardoor de jonge Alexander met honderd kilometer per uur uit de wagen werd gesmeten. Hij landde met zijn rug op een boomstronk en raakte verlamd vanaf zijn middel.

Na het ongeluk zat topsport er niet meer in, dacht Alexander. Hij deed nog een tijdje aan rolstoelbasketbal, maar stopte daarmee toen hij ging studeren. Later kreeg hij als bankier een topbaan bij Morgan Stanley in Londen, waardoor sporten er wederom bij inschoot. Ruim tien jaar lang speelde sport geen actieve rol meer in zijn leven. Tot drie jaar geleden, toen hij zijn zinnen besloot te zetten op de Paralympische Spelen.

Advertentie

Alexander ging van topbankier naar topsporter. Dit is zijn verhaal.

Alle foto’s door Merijn Soeters

“In de aanloop naar de Olympische Spelen van Londen, vier jaar geleden, zag ik een televisieprogramma waarin alle paralympische sporten werden belicht. De aflevering die ik zag, ging toevallig over roeien, wat ik altijd een mooie sport heb gevonden. Het fijne aan roeien is dat je alles in eigen hand hebt. Wat je er in stopt, krijg je er uit. In het televisieprogramma deed een Britse vrouw een oproep. Zij had goud gewonnen op de Paralympische Spelen in Peking, maar haar partner paste niet meer in haar klasse. Ze zocht een grote, sterke man met lange armen, goede motivatie maar zonder benen. Dit ben ik, dacht ik.

Ik schreef een enthousiaste email en kreeg antwoord: “Kom maar een keertje langs.” Dus ik ging daar langs, maar helaas bleek ik niet geschikt voor haar klasse. Voor die klasse moet je meer rompstabiliteit hebben en je hamstringspieren moeten het nog doen, zodat je goed naar voren kan hangen. Dat is bij mij gewoon beperkt. Mijn droom viel in duigen. Een half jaar later waren de Olympische Spelen in Londen. Ik kwam erachter dat er heel veel rolstoelkaarten over waren, dus ik kon naar bijna alle wedstrijden van Nederlandse atleten. Op uitnodiging van een vriendinnetje ben ik daarna ook naar de Paralympische Spelen geweest. Die sfeer in het stadion was zo ongelofelijk cool.

Er waren allemaal atletiekfinales aan de gang. Veel Engelsen wonnen die dag, maar ook de Nederlandse Marlou van Rhijn. Het zat helemaal vol, 80.000 man. Ik dacht vooraf: de Paralympische Spelen zijn een beetje een sideshow en niemand geeft er echt om. Maar daar was het zo ongelofelijk mooi. Ik dacht: shit man, dit is zo kicken. Ik moet gewoon proberen hieraan mee te doen. Het zou zonde zijn om over tien jaar wakker te worden en te denken: fuck, had ik het maar gedaan.

Advertentie

Ik deed aan hockey, rugby en tennis voordat ik verlamd raakte. Ik vond het heerlijk om mezelf hard te pushen. Direct na het ongeluk ben ik gaan rolstoelbasketballen, dat was ook heerlijk. Maar tijdens mijn studentenleven was er niet echt parasport. Ik heb het toen een beetje laten vallen en vol genoten van het studentenleven. In Londen had ik er geen tijd meer voor toen ik ging werken. Nu wilde ik weer gaan sporten, ergens vol voor gaan, keihard trainen. Ik wilde weer hetzelfde gevoel als wat ik voor mijn ongeluk had, toen ik op topniveau hockeyde. Na trainingen kon ik toen vaak nauwelijks meer lopen omdat ik zo kapot was. Dat voldane gevoel wanneer je goed gesport hebt, is zo heerlijk.

Na de Paralympische Spelen ben ik me weer gaan verdiepen in het roeien, in verschillende klasses. De vrouw bij wie ik eerder had getest, zat in de middelste van drie klasses. Ik dacht dat ik wel in de arms & shoulders klasse zou passen. Dat is de zwaarste handicap, waarbij je met je rug tegen een vaste rugleuning zit met een band om je buik, net onder je borstbeen. Dan gebruik je je benen helemaal niet en je rug ook in beperkte mate. De man die mij afgekeurde voor de middelste klasse, werkte vlak bij mijn werk. Ik ben weer bij hem gaan trainen, dit keer voor de arms & shoulders klasse.

Ik zei meteen dat ik naar de Paralympische Spelen wilde. Hij vond dat wat voorbarig, maar begon na een tijdje ook enthousiast te worden. Hij keurde me opnieuw en toen bleek dat ik inderdaad goed in die klasse paste. Toen heb ik mijn werk benaderd en gezegd dat ik de droom had om naar de Paralympische Spelen te gaan. Mijn werk reageerde waanzinnig positief. Ze zeiden dat ze het cool vonden en vroegen hoe ver ik al was. “Nou, ik moet eigenlijk nog echt beginnen. Het is nu nog een droom, ik moet nog veel uitzoeken,” zei ik. Dat was begin 2014, ruim twee jaar voor de Spelen.

Advertentie

Ik mocht mijn werk laten weten wat ik nodig had, dan zouden ze het aanpakken. Ik moest veel trainen, dus ik vroeg of ze in de sportschool van het kantoor een speciaal zitje voor de ergometer, een roeimachine, konden installeren. Dat werd snel geregeld, echt top. Ik had nog wel een lange weg te gaan, de streeftijden waren veel sneller dan wat ik kon. Ik was zo onfit. Ik had vanaf mijn 18e niet meer gesport en was toen 29. Ik heb veel te veel gerookt en gedronken in de tussentijd, vooral als student. Met name het roken merkte ik heel erg. Doordeweeks rookte ik nooit, maar in het weekend dan wel twee pakjes. Ik ben altijd een gezelligheidsroker geweest, maar ik hou wel heel erg van gezelligheid.

Het begon dus met fit worden. In het begin trok ik gewoon keihard aan die ergometer en keek ik hoe lang ik het volhield. Dat wordt heel snel vermoeiend, dan ga je verzuren en houd je het niet meer vol. In combinatie met mijn werk lukte het niet om er genoeg ritme in te krijgen. Ik roeide een keer per week in Londen, de rest trainde ik in de gym op werk. Dan schoot het er toch vaak bij in, omdat ik net nog even een presentatie af moest maken, of er belde weer iemand op dat er iets moest gebeuren. Ik kwam tot de conclusie dat het zo niet ging werken. Ik had begeleiding nodig, waar ik mijn werk dan omheen moest plannen, in plaats van andersom. Ik heb toen de Nederlandse sportbond benaderd en zij zeiden meteen: “Kom maar een keertje langs.”

Advertentie

Ik ging naar Nederland, de boot in, om te laten zien wat ik had. Na drie halen scheurde de band onder mijn borstbeen los. “Nou, oké, je bent in ieder geval wel sterk”, zei de toenmalige coach, Martin Lauriks. Doordat die band gescheurd was, kon ik daarna niks meer laten zien. Maar op basis van die drie halen wilden ze me wel verder begeleiden. Ze namen me mee naar een roeiwedstrijd in Italië. Dat was een waanzinnige ervaring. Het was een mooi evenement waar een paar van de wereldtoppers aanwezig waren, maar ook een paar andere beginnelingen. Ik kwam daar redelijk goed mee op de duizend meter en er waren genoeg mensen die langzamer gingen dan ik, dus de sportbond wilde me verder trainen. Ze vonden het wel knap wat ik gedaan had, op pure wilskracht. Qua techniek was het nog niet veel, gewoon rammen.

Ik heb toen met mijn werk afgesproken dat ik aan een project in Nederland kon werken, zodat ik kon verhuizen. Op die manier kon ik regelmatiger gaan trainen. Ik richtte me op het WK para-roeien 2014, dat in de zomer werd gehouden op de Bosbaan in Amsterdam. Het trainen ging goed, maar ik had naast het sporten nog steeds een te druk leven. Vlak voor het WK had ik een bruiloft en tijdens het WK was ik nog met werk bezig. Mijn voorbereiding was niet goed. Werken, feesten en roeien ging niet samen. Ik werd tiende op het WK, dat was een teleurstelling. Als ik door wilde, moest ik het serieuzer aanpakken.

Advertentie

In 2015 moest het gebeuren. Dat jaar zou de top acht van het WK zich direct kwalificeren voor de Paralympische Spelen. Dat was mijn doel. Alle Paralympische toproeiers kwamen dat jaar naar het WK. De Chinees die bijvoorbeeld goud had gepakt in Londen, had al jaren geen wedstrijd meer geroeid, maar was er opeens bij. Niemand wist hoe goed hij nog was. Ik had vooraf ingeschat dat ik ongeveer als negende zou eindigen. Die Chinees bleek alleen een stuk minder dan voorheen. Ook een Zuid-Koreaan die ik hoger inschatte, bleek minder. Ik had een goede loting in de halve finale. Dat bood kans op een plek voor de finale, waarmee ik me meteen voor Rio de Janeiro zou plaatsen. In die halve finale heb ik alles op alles gezet. Dat was eigenlijk mijn finale.

Alles hing af van die wedstrijd. Nu moest ik het echt doen. Ik werd net derde en plaatste me op het nippertje voor de finale. Dat was voor mij het mooiste moment tot nu toe in dit avontuur. Mijn coach was ongelofelijk blij en er waren wat vrienden van mij komen kijken. Die jongens kwamen na die halve finale meteen naar het erevlot met een pilsje voor me. Ik heb daar een hele mooie foto van, zit ik na de halve finale al pils te drinken. Ik was zo blij. In die finale daarna ben ik zesde geworden, maar dat maakte niet meer zoveel uit. Ik had mijn doel bereikt. Ik ging naar Rio.

Na de finale namen mijn vrienden me mee naar ergens in de bergen van Frankrijk voor mijn vrijgezellenfeest. Ze dachten allemaal dat ik een lichtgewicht was geworden, omdat ik zo lang niet meer had gedronken. Maar het herstelvermogen dat je opbouwt met sporten, werkt ook heel goed met alcohol, dus twee dagen lang was ik de laatste die naar bed ging. De derde dag moest ik op een gegeven moment toch wel erkennen dat ik uitgeschakeld was. De week daarna ging ik trouwen. Het WK, het vrijgezellenfeest, het huwelijk en daarna de huwelijksreis – die weken kwam alles samen.

Ik heb de afgelopen tijd elke dag getraind. Begin april ben ik helemaal gestopt met werken. Ik wil in Rio proberen in de A-finale te komen, daar zijn zes plekken. Als ik dat niet haal, is dat wel jammer natuurlijk. Maar als ik uiteindelijk mijn allerbeste roeien roei en ik haal die finale net niet, dan weet ik in ieder geval dat ik alles eruit heb gehaald wat erin zat. Ik heb een supercool traject afgelegd. De reis er naartoe alleen al was waanzinnig mooi, mijn leven is 180 graden gedraaid. Ik ga de Amsterdamse Bosbaan missen als ik straks weer op kantoor zit."

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.