Het gevaar van mijn hooliganmentaliteit tijdens het uitgaan

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Het gevaar van mijn hooliganmentaliteit tijdens het uitgaan

Nick Hay* was tien jaar lang als casual actief in Nederland.

Dat wil zeggen dat hij stad en land afreisde voor zijn voetbalclub, maar ook een knokpartij op zijn tijd niet schuwde. In deze column legt hij uit hoe zijn hooliganmentaliteit een risico vormt tijdens het uitgaan.

Terwijl de gemiddelde landgenoot zijn zachtgekookte eitje aan het pellen is op de zondagochtend, knallen twee groepen jongeren met losgetrokken riemen op elkaar in op een station. Ik krijg een klap met een paraplu en proef een mengeling van lauw bier en vers bloed. Op een afstandje staan twee pubers verschrikt toe te kijken, met laaghangende broeken aan en een verse frikandel in hun hand. Frikandellen voor lunchtijd, doe toch normaal.

Advertentie

Voor de AKO in de stationshal zet ons twaalfkoppige groepje uiteindelijk een beslissende aanval in, waarbij hun beste man als laatste ten val komt. We hebben deze ijskoude zondagochtend gewonnen. Naast de felicitatie- en beterschapskaarten knalt hij tegen een etalageruit met boeken. Onder zijn voet liggen twee exemplaren van De Grote Wereld van Arthur Japin. Zijn geruite petje ligt iets verderop tegen een incheckpaal. Nelis wil als afscheidscadeau het rek vol kleurige Hallmarkkaarten in zijn nek parkeren. Toch grijpen we in. In onze wereld won ‘Petje’ ons respect door er als laatste tegenstander nog te staan. Vernedering volstaat.

Op een aantal uitzonderingen na is er tijdens wedstrijddagen sprake van respect tussen de groepen. Maar buiten wedstrijddagen is alles anders. Dan zijn de regels een stuk vager. In tien jaar tijd heb ik veel groepen jongens in kroegen, clubs en op straat zichzelf daarin zien verslikken. Je weet immers van een groepje niet wat erachter ze schuilgaat. Voor hen waren we een paar onschuldige teringapen met geruite petjes en te hoog dichtgeknoopte polo’s, maar ze wisten niks over onze wedstrijddagen. Rond wedstrijden hadden we respect en regels en namen we met mate alcohol en drugs in, maar tijdens het uitgaan was het vrij spel. Van respect voor de tegenstander was geen sprake meer.

Als er zaken zijn waar ik spijt van heb, dan zijn het die nare ‘wetteloze’ vechtpartijen tijdens het uitgaan. Als hooligan krijg je eelt op je ziel. Je gaat zaken normaal vinden die, als je er objectief naar kijkt, niet normaal zijn. Doordat je jarenlang in een wereld leeft waar geweld normaal is en gevoelsmatig altijd op de loer ligt, sta je constant op standby. Dat zorgt ervoor dat je altijd en overal direct kunt schakelen naar een modus die door de jaren heen normaal is geworden. Die modus laat mij nooit meer los en ik betwijfel of ik daar blij mee ben.

Advertentie

Ik haat ze nog steeds, discotheken en bars. Keiharde muziek, flikkerende neonlichten in schreeuwende kermiskleuren en iedereen stinkt naar een combinatie van overdadige deodorant, tienerzweet en schraal bier. Eigenlijk is alles kut. Maar toch ging je ieder weekend. Zoals altijd begint het met een een duw en een schreeuw. Dan gaat het hard. Zo ontstond er een keer een keiharde vechtpartij, waarbij er bij beide kampen vanaf het begin af aan geen respect was. Dit soort vechtpartijen zijn te vergelijken met golven die op een dijk klappen. Het gaat door totdat de dijk het begeeft.

Deze bepaalde zaterdagavond werden die golven gevormd door acht kutventjes in te dure polo’s en op witte sneakers. De dijk bestond uit mannen vol met anabolen in te strakke shirtjes. Met tribals op hun armen maaien ze over de dansvloer. Niemand hoefde lang na te denken, iedereen wist dat die ene schreeuw het startschot betekende. Razendsnel vormde zich een cirkel op de dansvloer. Iedereen die er niets mee te maken wilde hebben, zocht een veilig heenkomen. Daarna begonnen de golven te beuken. Waar het er rond wedstrijddagen beheerst aan toe kan gaan, was het nu grenzenloos geweld, met de intentie iemand écht pijn te doen. Alcohol en drugs vervagen het laatste beetje respect. Er is niets subtiels aan, dit is allang is geen scherp randje meer.

Ik ben door mijn dubbelleven een stuk van mijn onschuld kwijt. De drempel naar geweld is zo laag geworden dat het soms normaal is. Ik schrik niet meer van geweld. Ik denk vaker dan me lief is: hij zal het wel verdiend hebben.

Het is natuurlijk mijn eigen keuze geweest. Daar mag en wil ik niet over zeuren. Maar ik merk dat ik sneller gevaar zie en creeër. Het heeft me harder en feller gemaakt, zeker tegenover mensen waar ik geen respect voor heb. En dat gaat helaas nooit meer weg.

*Nick Hay is een gefingeerde naam. Zijn echte naam is bij de redactie bekend.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.