Feyenoorders moeten de pijnlijke grappen vandaag koesteren

Na de wedstrijd van Feyenoord tegen Go Ahead Eagles stroomde mijn telefoon vol berichtjes. Lacherige sms’jes uit Amsterdam, verkneukelde berichtjes van vrienden uit Eindhoven, zelfs een verdwaald facebookberichtje uit Alkmaar. Iedereen heeft gesmuld van wat de geschiedenis in zal gaan als de Zeperd in Deventer.

Op Twitter zag ik al dat Giovanni van Bronckhorst ontslagen moet worden, evenals de halve selectie, en dat het team vol zit met overbetaalde slampampers. Uiteraard wordt er alweer geroepen dat Martin van Geel weg moet en dat Eric Gudde vandaag nog de stad uitgejaagd moet worden. Ik hoor de opluchting en de grappen van anderen alweer door alle straten galmen. Ik stel me zo voor hoe dat vandaag bij de koffieautomaat van elke willekeurige middelbare school of bouwmarktkantine moet gaan:

‘Heeft Feyenoord nog gespeeld dit weekend, Wilbert?’

‘Ja, ja, hou je mond maar, Evert.’

‘Het was niet goed, hè?’

‘Het was niet goed, Evert.’

‘Het verval is ingezet, Wilbert! Dit komen ze niet meer te boven! PSV kampioenen!’

Wilbert zal een keer zuchten, twee zoetjes in zijn koffiebekertje gooien, zijn schouders ophalen en aan het werk gaan. Net voor hij de deur achter zich dichttrekt, zal hij zich bedenken. Met de deur van de kantine in zijn linkerhand en zijn bekertje in zijn rechter, zal Wilbert zich omdraaien en Evert nog één keertje aankijken.

‘En waar precies stond PSV ook weer, Evert?’ zal Wilbert glimlachend vragen. Maar het zal meer als een zwaktebod klinken dan als een sterke comeback.

Alle Everts van Nederland lijken het roerend met elkaar eens te zijn. En geef ze eens ongelijk: die hele wedstrijd zag er van geen kanten uit. Het spel was slecht, traag en weeïg, de tegengoal oliedom. Go Ahead speelde om te winnen, Feyenoord speelde omdat de wedstrijd nou eenmaal op het programma stond. Er werd na de wedstrijd lacherig gereageerd op de kanttekeningen van Giovanni van Bronckhorst, die – tot verbazing van velen – opmerkte dat Feyenoord een moeilijke week gehad heeft, maar zich er toch samen doorheen geslagen heeft. Na een week met Heerenveen, Luhansk en de begrafenis van de moeder van een jonge geliefde collega was het even op, in Rotterdam.

Elk normaal mens zou zeggen: daar valt wat voor te zeggen. Elk normaal mens zou zeggen: oké, met zó’n week is het eigenlijk inderdaad best redelijk logisch dat het een keertje een dag allemaal niet wil.

Maar vooruit, je kunt er ook je schouders over ophalen en zeggen: ‘Daar kopen we niks voor,’ dus heb ik eens even wat dingen opgezocht. Vorig jaar werd Leicester overtuigend kampioen in Engeland – in november hadden ze al vier keer gelijk gespeeld én al een keer verloren. Ook PSV verloor afgelopen jaar voor het november werd een wedstrijd, en speelde er drie gelijk. Of Ajax, dat bovenaan stond tot PSV dat stond: twaalf gespeeld, twee keer gelijk, één keer verloren. Oké, Real Madrid heeft er dit jaar nog geen verloren, maar al wel drie wedstrijden gelijk gespeeld. Volgens mij kunnen we veilig stellen dat Feyenoord nog altijd op kampioenskoers ligt, ongeacht wat Evert en al die anderen ervan zeggen, bij de koffieautomaat. Nee, dat zeg ik fout: júist dat is een goede indicatie ervan.

Eerlijk is eerlijk, ik had het al jaren niet meer gezien, die hoon na een nederlaag. Ja, ik kreeg wel eens berichtjes als ‘och, jongen toch, je bent niet te benijden’, ‘het zit weer eens ouderwets allemaal tegen dit jaar’, of ‘ah joh, dat hele lijden hoort toch ook een beetje bij het Feyenoorder-zijn.’ Maar dit, deze reacties, was pure, op jaloezie gestoelde grappenmakerij. Er zit voor het eerst sinds jaren geen medelijden meer bij. Een groot deel van het land was oprecht blij dat Feyenoord eindelijk weer eens een wedstrijdje verloor. Volgens mij kun je als voetbalclub niet beter bevestigd zien dat je weer een echte topclub bent.

Ik herinner me nog een filmfragment van Harry Vermeegen met Leo Beenhakker, ergens rond de kerst. Feyenoord stond ook bovenaan, in – laten we zeggen – december 1998. De Kuip was gehuld in mist, Harry stond bijna in zijn broek te poepen van enthousiasme en Beenhakker kwam in een blauwe Jeep de parkeerplaats oprijden.

‘Oh! Leo! Een Jeepie!’

‘Jaaa… De auto van een koploper, Har.’

‘De! Auto! Van! Een! Koploper!’

‘Jazeker, Har, we genieten er wel even van, hoor. We maken nog geen lange neuzen, maar we genieten er wel even van.’

Misschien kan Jean-Paul van Gastel zich het filmpje nog wel herinneren. Misschien kan hij zich de stemming in de kleedkamer nog herinneren. Herinneren hoe zij indertijd omgingen met die vier wedstrijden die ze uiteindelijk verloren, dat jaar. Kan hij de spelers van nu adviseren om er wel even van te genieten, maar nog niet al te veel. Want als Feyenoord het gelijkspelen en verliezen net als vorig jaar iets te lang blijft volhouden, verandert het hoongelach vanzelf weer in medelijden.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.