De verleidingen van de tennistour

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De verleidingen van de tennistour

Terwijl Kiki Bertens dit seizoen een half miljoen euro verdiende met de halve finale van Roland Garros, pakte Paul Monteban 257 euro met een kwartfinale bij een Future-toernooi in het Turkse Antalya.

Dat is zijn beste prestatie van het jaar tot nu toe. Jonge talenten die van tennis hun beroep willen maken, moeten beginnen op de korzelige tennisbanen in de kelders van het proftennis.

Op deze Future-toernooien is bijna geen geld te verdienen, slechts punten voor de wereldranglijst. Jonge tennissers proberen – vaak reizend zonder coach, want niet te betalen – in deze tennisjungle de verleidingen van het buitenlandse hotelleven te weerstaan. Want de proftennisser in spe moet elke dag zijn fysieke arbeid verrichten en zijn slagen perfectioneren. En dat is elke dag een strijd, weet Amsterdammer Paul Monteban (23). Hij staat op dit moment 838ste van de wereld en is de nummer 18 van Nederland. VICE Sports zocht hem op in zijn woonplaats.

Advertentie

VICE Sports: Hoi Paul, altijd in Amsterdam gewoond?
Paul Monteban: Zeker, ik kom uit Amsterdam-Noord en dat was best wel een getto. Het is niet slecht in m’n wijk, maar het is ook de plek waar een XTC-lab is afgebrand. Over tien jaar zullen de prijzen van de huizen hier vast wel stijgen, maar ik zeg toch altijd: Noord is Noord.

Je staat nu rond de 800ste plek in de tenniswereld. Wat is het doel voor 2016?
Ik wil zo snel mogelijk naar de top 500 van de wereld. Het niveau ligt dicht bij elkaar, alleen zijn andere tennissers wat constanter dan ik. Waar concurrenten vier goede dagen per week hebben, maak ik er vaak maar twee.

Dat is nogal weinig .
Ja, ik krijg snel last van spanning en dan van pijntjes. Het heeft te maken met een soort verkramping. Dat komt door mijn eigen verwachtingen. Dan ik denk op de baan: “Het moet nu gaan gebeuren”, maar dat werkt niet. Maar hoe meer ik tennis, hoe minder ik dat gevoel gelukkig heb.

Hoeveel toernooien speel je per jaar?
Zo’n 25.

Wat is het raarste wat je hebt meegemaakt op de tour tot nu toe?
Dat was een Future-toernooi in Senegal, twee jaar geleden. Ik kwam om half vijf ‘s ochtends in m’n eentje aan op het vliegveld van Dakar. Ik had mijn grote Wilson tennistas en een grote Beats koptelefoon. Zodra ik het vliegtuig uitstapte, stonden er honderd man die mijn tennistas stuk trokken. Uiteindelijk wist ik een taxi te bereiken, die door een jongen van zeventien werd bestuurd. Het hotel was verder prima, maar toen ik op het tennispark aan kwam, schrok ik heel erg. De tennisbaan was van dat gladde asfalt met grote scheuren, waar de bal heel snel stuitert. Ik vroeg me echt af of hoe ik daar in godsnaam een partij kon winnen. Verder waren er alleen maar mensen op de tennisclub die ik niet kende en die ook niet konden tennissen, en één Franse tennisser die ik wel kende. Met hem heb ik getraind. Voor de rest ben ik elke dag in m’n eentje uit eten geweest.

Advertentie

Maar waarom speel je zo’n toernooi, wist je niet dat het zo zou lopen?
Ik stond toen rond de nummer 1800 van de wereld. Ik keek thuis op mijn computer naar de inschrijving en zag dat het een heel zwak bezet toernooi was waar ik zonder kwalificatie te spelen in het hoofdtoernooi zou komen. De eerste week had ik een slechte loting en verloor ik in de eerste ronde. De tweede week haalde ik de kwartfinale en ging ik naar huis met drie ATP-punten voor de wereldranglijst. Toen steeg ik richting 1200 van de wereld, dus het was zeker de moeite waard. Ik zal die reis nooit vergeten. Die mensen daar in Senegal hebben zo weinig. De ballenjongens voor het toernooi leefden in een tent in een dorp naast Dakar. Ze vroegen of wij onze tennisspullen aan het einde van het toernooi wilden weggeven. Een Franse collega had zijn tennisschoenen beloofd en gaf die aan zo’n jongen, die moest toen huilen van blijdschap.

Het klinkt nogal filmisch, Paul. En elke dag de discipline opbrengen om jezelf te verbeteren is vast niet makkelijk, als je in je eentje in het buitenland zit?
Nee, klopt. Veel Future toernooien zijn in Tunesië, Egypte en Turkije en daar zijn die resorts waar we slapen best wel goed. Ik zie al na twee dagen aan het gedrag van andere tennissers in het resort wie het goed gaat doen in het toernooi en wie niet. Sinds dit jaar heb ik een nieuwe coach, Xander Spong, en die vertelde mij dat ik minder in de hotellobby moest hangen. Vaak ging ik na het eten nog even in de lobby hangen, maar voor je het weet is het half twaalf ‘s avonds en heb je niet genoeg gerust. Dat in de lobby zitten ging bijvoorbeeld toch vaak over in dollen of te lang kaarten met andere spelers. Het was een slechte afleiding van het tennis. Dat zijn de kleine dingetjes als proftennisser die toch belangrijk zijn om te leren.

Advertentie

Wat gebeurt er dan in die lobby?
Of ik ging met die jongens veels te lang kaarten of andere tennisters zaten me al snel aan te kijken van: kom maar op. Dat waren ook vaak meiden die me via Facebook al hadden gevraagd hoe mijn wedstrijd was gegaan. Nou, dan weet je al hoe het zit. Er zijn best wat meiden op dat soort toernooien die meer bezig zijn met hun uiterlijk en jongens dan met tennis. Die meiden zijn ook allemaal achttien, negentien, twintig jaar oud en beginnen het allemaal een beetje te ontdekken. Veel tennissers gaan ook vreemd. Kijk, ik ben 23 jaar oud en die meiden bieden zichzelf ongeveer aan. In Kazachstan waren Russsiche meisjes heel direct. Die vroegen of ik met hen mee ging naar de hotelkamer. Dan is het bizar om nee te zeggen als je op zo’n toernooi bent en je je eigen hotelkamer hebt. Er zijn jongens die zeggen dat ze geen vriendin kunnen hebben met dit leven. Ik had drie jaar een relatie dus ik heb niets gedaan.

Maar het klinkt allemaal nogal onprofessioneel?
Wat dat betreft zouden veel tennissers op de Future tour een “cursus proftennis” moeten doen. Stel: je zit in zo’n resort in Turkije, dan lijkt het net een vakantie en gaat alles zo makkelijk. Je leeft eigenlijk een leven dat totaal niet geschikt is voor proftennis, met iedereen z’n eigen hotelkamer. Terwijl er in je achterhoofd speelt wat je moet doen om door te breken.

En dat is?
Idealiter sta je elke dag vroeg op en ga je naar de fitnesszaal. Dan tennissen, lunchen en rusten, dan weer trainen en fitness. Dan heb je een goede dag gemaakt op een Future. En als je om 9:00 uur in de gym moet zijn, moet je daar geen 9:15 uur van maken. Xander zegt dat ik zelf vind dat ik serieus bezig ben, maar dat het nog serieuzer kan. Dat ik elk toernooi moet laten zien dat ik meer doe dan de anderen. Ik probeer ook nu elk toernooi een goed signaal af te geven aan de rest.

Advertentie

En die balans tussen serieus zijn en lol trappen, is dat de balans die je elke dag als tennisser moet vinden?
Ja, want vooral de verveling is echt klote soms. Dan ga je dingen zoeken. Mensen van buitenaf denken dat het altijd alleen maar leuk is om tennistoernooien te spelen, maar als je serieus bezig bent, zie je alleen maar tennisbanen, hotels en ben je aan het rusten of aan het wachten op een tennisbaan of wedstrijd. Als persoon moet je alles op elkaar proberen af te stemmen. Ook financieel. We spelen geen ATP-toernooien, dus alles wat je doet, kost geld, zoals een taxi naar de stad of een broodje eten. Het is alleen maar geld en tijd investeren om te zorgen dat je hogerop komt. Ik heb vroeger twee jaar afgewassen in een restaurant om mijn tennis te betalen. Nu sta ik overdag soms in de tenniswinkel bij Amstelpark om geld te verdienen. Gelukkig heb ik investeerders die in mij geloven. Mijn doel is op de lange termijn in ieder geval de top 200 te halen.

Wat is je sterkste eigenschap?
Ik geef nooit snel op in een wedstrijd. Ik win veel derde setjes. Dat is alleen lastig voor mijn ouders. Je kunt op een app de scores van de wedstrijden op de Futures live volgen. Die zitten zich dan thuis helemaal op te vreten van de spanning.

En wat is je valkuil?
Dat het te snel gezellig wordt, daar moet ik voor oppassen. Xander gaat niet vaak mee naar toernooien, dus ik probeer vaak hotelkamers te delen met tennissers als Vincent van den Honert of Tallon Griekspoor. Maar dat zijn ook vrienden van me en als we met z’n drieën zijn, wordt het snel te gezellig. Maar ik heb nu een tijdje al een vriendin van 32, zij is wat ouder, dat is voor mij heel goed. Ik word nu snel volwassen.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.