De Peruaanse jongeren die boksend ontsnappen aan armoede

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De Peruaanse jongeren die boksend ontsnappen aan armoede

Hoewel sommige kunstprojecten een nogal onduidelijke naam krijgen, spreekt de naam van het werk van Sebastián Enriquez redelijk voor zich. Het is niet moeilijk te bedenken waar zijn fotoserie His fists are his dreams over gaat.

De foto’s van de 25-jarige Peruaan gaan over boksen, de sport als ontsnapping en klappen krijgen – van de klappen tijdens een gevecht, tot de klappen die het dagelijkse leven uitdeelt als je even niet oplet. “De titel speelt in op het feit dat voor deze mensen het boksen een unieke droom is, waarin ze alles kunnen bereiken met hun vuisten,” legt hij uit. “Voor hen lijkt boksen het meest op hun dagelijks leven. Wat ze in een gevecht meemaken, maken ze elke dag mee op straat.”

Advertentie

En die straten zijn hard. Enriquez komt uit Lima, maar brengt veel tijd door met jongeren uit El Callao, die hun dromen voor elkaar proberen te boksen. “Ik begon twee jaar geleden met dit project in de Escuela de Boxeo Rojitas (de Rojitas-boksschool) in El Callao, de belangrijkste haven en een van de gevaarlijkste plekken in Peru. De beste boksers uit het land zaten op deze school. Kinderen staan er al op jonge leeftijd tegen de zakken te meppen, om aan problemen te ontsnappen – problemen thuis, in de wijk of in de ring,” legt de fotograaf uit. Eerder werkte hij aan projecten waarbij hij zowel lokale als internationale sociale problemen in kaart bracht.

“De meeste jongeren proberen van de straat te blijven en met boksen te ontsnappen aan een leven van armoede, drugs, misdaad. De meesten zijn bovendien wees. Ik wilde laten zien hoe het boksen symbool staat voor hun strijd en hoe de ring een soort heilige grond is voor ze, waar ze het geweld dat ze elke dag tegenkomen op een goede manier kunnen gebruiken,” zegt Enriquez.

Enriquez doet zelf aan Muay Thai en raakte tijdens zijn trainingen geïnteresseerd in andere vechtsporten. Een leraar vertelde hem over El Callao. “Ik ging er een keer langs nadat ik had getraind, ergens in de zomer. Ik wilde geen camera meenemen, want ik wilde niet op de zaken vooruitlopen. Ik wilde dat ze vergaten dat ik überhaupt aanwezig was in de sportschool, en dat zou alleen lukken als ik veel tijd met de boksers door zou brengen.”

Advertentie

Hij wilde voorkomen dat hij een stereotiep beeld zou scheppen van de hardwerkende jongens in de ring. “Zo’n gevecht, waarbij twee mensen tegenover elkaar staan, is inspirerend natuurlijk. Dat zie je vaak genoeg films en hoor je in genoeg verhalen. Maar ik was meer geïnteresseerd in de voorbereiding van deze boksers, hoe ze hun leven leiden en wat het boksen voor hen betekent. Ik wist dat ik de antwoorden op mijn vragen niet zou vinden in de ring of in die sportschool – daarvoor moest ik naar hun huizen, hun families en hun straat.”

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.