De legende van Buriram, een verdwenen boksheld

Waar, wat en wie is Muay Thai Buriram Suanmisakawan? En is zijn snor nog altijd net zo groot als vroeger? Ik had het geluk dat ik hem een aantal jaren geleden plotseling tegenkwam.

De viervoudig Muay Thai-kampioen uit de jaren zeventig is als trainer een soort mythegeworden in de wereld van de vechtsport. Veel bekende ‘nak muay farang’(buitenlandse kickboxers) en MMA-vechters gaan naar Bangkok om te zoeken naar de veteraan die hen wat oude wijsheden kan leren.

Ongeveer tien jaar geleden kwam ik, best wel toevallig, de legende tegen in een zweterige sportschool ergens in Bangkok. Daar stond hij, met zijn bekende Charles Bronson-snor, deftig, trots, stevig als een boom en sterk als een beer, met een oud setje Thaise pads. Hij was kalmpjes wat ouderwetse wijsheden naar de onwetende jongelingen aan het slingeren.

Ik wreef in mijn ogen en knipperde even goed. Was het echt Buriram? Was het echt het beroemde stalen lichtgewicht? De man met vier kampioensriemen van de gewichtsklasse tot 66,7kg? Ja, het was hem. De legende die daar in de ring liep met de arrogantie van een leeuw. De man die met een adelaarsoog keek naar het komen en gaan van mensen in de sportschool. Het was Buriram in het wild. Niet op de bekende zwart-wit beelden van mij oude videoband thuis in Londen, maar dit keer in het echt.

Er zijn niet veel mannen die naar de top klimmen, daar naam maken en alsnog het ego hebben om weer naar beneden te klimmen naar de rol van bescheiden trainer. Eerlijk is eerlijk, er zijn ook niet veel vechters die 300 van de 312 wedstrijden hebben gewonnen, en dus zo enorm weinig te bewijzen hebben als dit 66-jarige oorlogspaard.

Ik kreeg met al het geluk van de wereld een kans om hem te ontmoeten. Hij stond voor me, als een god van de arena; een herinnering aan zijn periode van trots, moed en zweet. Een kampioen in nak muay, die alles had gezien en had gedaan. Wat kon ik van deze kampioen leren over Thailand en de kunst van acht ledematen? Veel, bleek het antwoord te zijn.

Een nacht ronddwalen in Bangkok kan een sterke man bescheiden maken, maar een ronde op de pads met iemand als Buriram doet precies hetzelfde in een veel kortere tijd. Mis je een slag, dan komt er een por naar je overgeconcentreerde gezicht met de snelheid van een bliksemschicht. Probeer je bijdehand te doen en de porpoging te ontwijken, dan schiet zijn been in de lucht en maakt de voet, sneller dan jij kan en wil knipperen, kennis met je veel te domme hoofd.

En als je er echt geen pepernoot van bakt, krijg je exact de tekst te horen die je verdient. “Wat is het jouw probleem? Teveel boom boom? Boom boom is niet goed!” “Boom Boom” is Thaise straattaal voor seks en seks is een beetje taboe in die wereld. “Wat is nu weer je probleem? Teveel whisky? Whisky is niet goed. Je moet niet zoveel drinken, reageer je gewoon af op mij!”

In de korte training met de pads heeft Buriram geen genade. Hij is van de oude garde. Hij wil dat je scherper bent dan een 4K-televisie terwijl je de focus en kalmte bewaart van een monnik. Hij is hard en streng, maar dat mag. Hij verkoopt zijn kennis aan jou, want hij wil gewoon dat jij zo sterk mogelijk terugkeert in de grote boze buitenwereld. Maar die kennis is ontzettend waardevol, en daarom is het best logisch dat zijn locatie een goed bewaard geheim is.

Na al die jaren dat ik de kampioen van dichtbij had gevolgd, was er een grote vraag die aan me knaagde, alsof er een veel te nieuwsgierige rat in mijn schedel zat: waar zou het heengaan? De carrière van de doorsnee bokser eindigt namelijk niet goed. Slecht management, slechte investeringen, beste vrienden die dodelijke vijanden werden – het gebeurt regelmatig. Buriram was geen uitzondering op dat gebied, maar in tegenstelling tot de meeste boksers bleef hij er sterk, trots en intact onder.

Misschien heeft het met zijn geloof te maken. Hij is, net als 95 procent van de Thaise populatie, een Theravada-boeddhist met een beetje angst voor karma. Hij weet dus dat geluk maar kort duurt en dat lijden, in welke vorm dan ook, voor eeuwig is en dat dat gewoon maar moet worden geaccepteerd. Dat is wat Bariram een kampioen maakt in de ring, maar vooral ook een kampioen in zijn eigen leven.

De mannen en vrouwen die trainen bij Buriram zijn de ruggengraat van Thailand. Ze zijn goed gehumeurd, doordacht en filosofisch. Ze zijn de barvrouwen, de caissières, de chefs, de schoonmakers, de taxichauffeurs, de politieagenten en de soldaten. Ze zijn de onbezongen mensen die nooit veel aandacht zullen krijgen als het verhaal van Thailand wordt verteld. Maar de boksers uit Buriram, of ze nou winnen, verliezen, gelijkspelen of gediskwalificeerd worden, zullen niet weglopen van een gevecht. King Kong, Godzilla, Mike Tyson, Donald Trump – ze zouden met iedereen een gevecht aangaan.

Tegenwoordig is de Muay Thai-legende minder ontastbaar en minder onvindbaar. Hij traint tegenwoordig namelijk gewoon bij de FitFac Gym in Bangkok, waar hij chique Thaise vrouwen les geeft. Dat is hele andere koek dan de zweterige en mistige sportschool waar ik hem leerde kennen. Thaise mensen, en dan vooral de middenklasse en de ‘hogere’ types, hadden het vroeger niet zo met Muay Thai-boksen. Maar nu is het hip om fit te zijn en af te vallen, dus greep Buriram de kans om daarop in te spelen. Want hij is inmiddels 66 en reageert daarmee simpelweg op de vraag van de markt.

Maar toch is hij niet veranderd. Eigenlijk zit de legende zelf net zo simpel in elkaar als een training op de pads met hem. Als je hem opzoekt, zal hij je wat leren.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.