De cricketer die zich naar een professionele carrière loog

Dat ene afstandsschot in de kraker tegen het zaterdag twee van v.v. Goes was natuurlijk echt een Sneijdertje. Die ene keer dat je in de kroeg 127 uitgooide? Van Gerwen had het natuurlijk niet beter gedaan. Jouw snoeiharde ace waarmee je zondagochtend een potje tennis de buurman won? Dat verhaal ga je zeker in geuren en kleuren vertellen bij de volgende buurtbarbecue, waarbij een vergelijking met Federer niet zal ontbreken.

Elke klungelige rabone-pass of geïmproviseerde backhand-smash doet je voor een moment als de beste ter wereld voelen. Voor de meesten van ons blijft het bij het dagdromen over die momentjes. Als je dan weer wakker schrikt, realiseer je je dat je nooit meer zal bereiken, zeker niet met jouw gebrek aan oog-handcoördinatie.

Er zijn echter ook mensen die geen genoegen nemen met hun eigen kunnen. Deze mensen willen er alles aan doen om eeuwige roem te krijgen, ondanks hun relatief teleurstellende motoriek. Een voorbeeld hiervan is Adrian Anton Shankar, de voormalige aanvoerder van het Cambridge University cricketteam, die in mei van 2011 een tweejarig contract bij Worcestershire tekende. Op de website werd de “26-jarige” als volgt aangekondigd:

“Shankar heeft de winter in Sri Lanka doorgebracht waar hij waardevolle ervaring heeft opgedaan. Meerdere counties hadden in die periode belangstelling voor hem getoond. ‘Adrian werd in de winter door de club opgemerkt,’ reageert Director of Cricket Steve Rhodes. ‘Spelende voor Colombo in de Sri Lankaanse Mercantile League was hij in het T20-toernooi de beste runscorer, met een gemiddelde van meer dan 52. Ook scoorde hij meerdere ‘centuries’ (honderd punten of meer, red.) bij de langere wedstrijden. Adrian heeft het potentieel om zich verder te ontwikkelen en wil graag een impact maken op de sport.’”

Dit klinkt allemaal heel erg indrukwekkend. Maar het T20-toernooi? Dat bestaat niet (wat onthuld werd via een zoektocht op een obscuur medium genaamd “Google”). Ook was hij 29 jaar oud, niet 26. Als hij dat wel was geweest, was hij naar Cambridge gegaan op zijn zestiende – niet onmogelijk, maar het past meer bij een toekomstige Nobelprijswinnaar dan bij een man die rondrent in de krochten van het county cricket. En waarom zouden ze hem, als ze hem echt de hele winter al in de gaten hielden, pas in mei contracteren?

Als de alarmbellen in Worcestershire nog niet af waren gegaan door deze kolossale leugens, dan hadden er toch op z’n minst vraagtekens gezet moeten worden bij zijn statistieken, die makkelijk in te zien zijn. Cricket is een sport waarbij statistieken op de lange termijn vrijwel nooit liegen. Wat Shankars leeftijd dan ook zou zijn en op welke manier je de cijfers dan ook bekijkt, je kunt er niet omheen dat zijn statistieken, naar elke standaard in cricket, vrij teleurstellend waren.

In zijn eerste twaalf wedstrijden in de eerste klasse met Cambridge had hij een slaggemiddeld van 19,2. Het zou 12,6 zijn als je de score van 143 uitsluit, een score uit een wedstrijd tegen Oxford, waarvan het spel door de coach Chris Scott werd beschreven als “ongelooflijk slecht” (dezelfde coach had volgens betrouwbare bronnen de gewoonte om Shankar ‘Jeffrey Archer’ te noemen).

Gedurende een decennium speelde hij voor vijf verschillende teams uit de tweede divisie en haalde hij een gemiddelde van 21. Voor Bedfordshire, een ploeg uit de Minor Counties (vergelijkbaar met een vijfde of zesde klasse) had hij een betere periode met een gemiddelde van 27,8. Voor Neston ging het weer wat minder. In 2009 scoorde Shankar negentien runs in vijf innings, daarna werd hij uit het team gezet. Deze statistieken zijn niet bijzonder indrukwekkend, maar Worcestershire zag geen vuiltje aan de lucht. Het contracteren van een 29-(of 26-)jarige speler met zulke tegenvallende statistieken resulteerde dan ook in heel wat verbaasde blikken.

Er ontstond wat argwaan. Binnen twee weken was hij ontslagen. Al zijn falsificaties, fabricaties en pogingen tot fraude werden geopenbaard aan een enigszins geamuseerd cricketpubliek. Het verhaal was als een sprookje, maar veranderde in de overwegend ingetogen wereld van het county cricket al snel in een legende. Maar wat zorgde ervoor dat Shankar zijn weg naar een professioneel contract omhoog loog? En wat gebeurde er in die twee weken bij Worcestershire? (Ik heb twee pogingen gedaan om met Shankar in contact te komen, maar hij heeft nog niet gereageerd.)

Nadat hij in 2004 was afgestudeerd (wat hem niet tegenhield om deel te nemen aan de Varsity-wedstrijd van 2005), bleef Shankar hangen in de lagere divisies van het county cricket. Op die manier kon hij zijn als-ik-groot-ben-wil-ik-professioneel-cricketspeler-zijn-idee levendig houden, ondanks het overduidelijke bewijs van zijn statistische tekortkomingen. In 2008 volgde dan eindelijk zijn doorbraak. Na een trial van vier wedstrijden (waarin hij er niet in slaagde om vijftig runs te halen en op mysterieuze wijze geblesseerd raakte terwijl hij een bal van de parkeerplaats ging halen), bood Lancashire hem toch een tweejarig contract aan.

Het was niet zo dat Shankar geen idee had waar hij mee bezig was. Hij kon simpelweg geen betere prestaties leveren, maar accepteerde dat niet. Ergens was dat een goede eigenschap, anders was hij nooit zo dichtbij een professionele carrière gekomen. Maar het tijdsbestek van vier jaar tussen zijn afstuderen en het contract bij Lancashire creëerde toch een aardig gat op zijn cv. Daarbij is vier jaar niet op het hoogste niveau spelen best lang voor een speler waar “meerdere counties” interesse in hebben. Er was veel creativiteit nodig om het gat geloofwaardig te vullen.

Dus toen Lancashire hun aanwinst aankondigde, zeiden ze dat hij 23 was en in 2006 was afgestudeerd. Ondertussen verkondigde het Manchester Evening News dat hij achttien maanden aan de kant had gestaan door klierkoorts en dat hij zijn cricketcarrière zou combineren met een parttime M.Phil in Internationale Betrekkingen.

Deze chronologische problemen kwamen aan het licht toen hij deelnam aan het ‘jongerenteam’ voor een potje voetbal als warming-up, terwijl een collega en jaargenoot van Cambridge in het ‘oude’ team ging. Shankar legde uit dat hij de eerste drie jaar van zijn leven aan een machine lag die hem in leven hield, dus die jaren telden logischerwijs niet mee. Het was ook niet zo dat hij zo goed was in voetbal, ondanks zijn eerdere bewering – volgens voormalig teamgenoot Luke Sutton – dat hij in Arsène Wengers oorspronkelijke selectie voor de jeugdopleiding zat. Ook blonk hij, ondanks het feit dat hij beweerde op nationaal niveau tennis te hebben gespeeld, niet uit in tennis.

Terwijl Shankar bepaald geen furore maakte in Lancashire, had je dat niet af kunnen lezen uit de zogenaamde “Investor Updates”. Dit waren updates over het team die naar de sponsors werden gestuurd. Ik heb de updates naar shirtsponsor Mongoose kunnen lezen, en het was pure fictie: “Dit jaar had hij een gemiddelde van net iets onder de honderd… Hij onderscheidt zich het meest in het tweede en eerste team, en is in de regio de speler over wie het meest gepraat wordt…” Misschien was het wel dankzij zo’n update dat Worcestershire uiteindelijk besloot de gok te nemen. In ieder geval was zijn tijd daar, op z’n zachtst gezegd, enerverend.

Eerst moest hij, zoals elke prof, een clubwedstrijd spelen (lager dan een countywedstrijd in cricket), waardoor hij vier wedstrijden voor Evesham speelde. Vervolgens maakte hij zijn echte debuut in het eerste team van een county: een eendaagse wedstrijd tegen Middlesex, waar hij mocht spelen voor het oog van de camera’s van Sky Sports. Shanker kon geen run maken en was al bowled out bij de derde bal.

Toch maakte de laatbloeier uiteindelijk zijn debuut in de County Championship – een droom die werkelijkheid werd. Durham, de kampioen van 2008 en 2009, was aan slag voor het grootste deel van de eerste twee dagen, met een score van 587 voor 7. Worcestershire had hun eerste vijf wedstrijden verloren, stond op 50 voor 4 toen Shankar aan de beurt was. Hij scoorde 10 not out van in totaal 60 ballen. Beter dan dat werd het niet voor hem.

De volgende ochtend waren de geruchten onder de journalisten en supporters over de Mercantile T20 in Sri Lanka, Arsenal, tennis, klierkoorts en alle andere fabricaties gegroeid. Shanker kon niet verder gaan met zijn innings, omdat hij op mysterieuze wijze zijn knie had geblesseerd in de warming-up. Hierdoor kon hij helaas niet de strijd aan gaan met de intimiderende bowler Ben Stokes en de ex-international Steve Harmison, “een snelle bowler die op de top van zijn kunnen speelt.”

Terwijl Worcestershire alle beschuldigingen aan Shankars adres wegwuifde, gebeurde er iets ongelooflijks. Binnen 36 uur verscheen er een website die verslag deed over de Mercantile T20 League met nieuws, statistieken, twee spelersprofielen (je kunt wel raden van wie), een verklaring over de ‘visie’ van het toernooi die werd uitgelegd door “de voorzitter van Mercantile T20, Ravi da Silva” (probeer hem maar eens te vinden in het telefoonboek van Colombo) en een aantal scorekaartjes van de twee halve finales. Het probleem was dat er van de 43 spelers naast Shankar op deze scorekaartjes 25 bedenksels waren. Van de 18 daadwerkelijk bestaande spelers waren er 10 die nooit mee hadden kunnen doen, vanwege andere wedstrijden op hetzelfde moment.

Op 23 mei startte ik een discussie op het slcricket.com-forum, en vroeg ik simpelweg of er iemand was die iets wist over dit obscure toernooi. Binnen een paar uur kreeg ik reacties van drie leden – alledrie geregistreerd op 24 mei, alledrie hebben niets meer gepost na 26 mei – die mij haarfijn uit wisten te leggen waarom er geen verslag te vinden was van het toernooi op internet. Ondertussen werden wikipediapagina’s aangepast om het verhaal te ondersteunen. De ijsberg was geraakt, maar nog steeds was iemand de stoelen op het dek van de Titanic aan het reorganiseren.

Enkele dagen later werd Shankar ontslagen. Het verhaal viel in duigen en zijn wikipediapagina werd een bron van wanhoop met vergezochte, parodistische claimsover Shankars leven. Er werd een parodieaccount op Twitter aangemaakt en de hashtag #shankarfacts werd veelvuldig gebruikt. De politie werd ingeschakeld, maar hij werd niet vervolgd.

Wat kan iemand zo ver krijgen dat hij leugen na leugen vertelt, zonder te bedenken dat hij er op een dag er volledig aan onderdoor kan gaan? Shankar was duidelijk geen idioot, en je zou denken dat de kans op vernedering en het sociale stigma zijn desillusies wel in bedwang konden houden. Er worden wat antwoorden aangeboden via een serie aan blogs voor Mongoose, maar het blijft een puzzel.

Ondertussen ontstond er door zijn web aan leugens ook een paradox. Hoe dichter Shankar kwam tot het daadwerkelijke realiseren van zijn droom, hoe verder hij ervan moest afstappen om het verhaal intact te houden, zodat de droom niet verdronk in de zee aan leugens. Misschien nam Shanker simpelweg de gok omdat hij echt geloofde dat zijn capaciteiten ooit zijn zelfbeeld zouden inhalen. Dat hij uiteindelijk de daden bij zijn woorden kon voegen. Maar tijdens zijn debuut in Worcester had hij moeten weten dat het voorbij was. Hij had moeten weten dat iemand met zulke magere talenten niet thuishoort in Division One van de County Championship. Zeker niet als hij al 29 jaar oud is.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.